گریه ی بی اختیار (رهی معیری)

تو را خبر ز دل بی قرار باید و نیست
غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست



اسیر گریه ی بی اختیار خویشتنم
فغان که در کف من اختیار باید و نیست



چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست
چو صبحدم نفسم بی غبار باید و نیست



مرا ز باده نوشین نمی گشاید دل
که می بگرمی آغوش یار باید و نیست



درون آتش از آنم که آتشین گل من
مرا چو پاره ی دل در کنار باید و نیست



بسرد مهری باد خزان نباید و هست
به فیض بخشی ابر بهار باید و نیست



چگونه لاف محبت زنی ؟ که از غم عشق
ترا چو لاله دلی داغدار باید و نیست



کجا به صحبت پکان رسی ؟ که دیده تو
بسان شبنم گل اشکبار باید و نیست



رهی بشام جدایی چه طاقتی است مرا؟
که روز وصل دلم را قرار باید و نیست