رسم است که به عنوان پایان یافتن مشقات هر سال و فرا رسیدن عید نوروز در شب های چهارشنبه آخر سال ، خار ، بوته ، گون ، لیق ، کلوش ( یعنی همان کاه ، ساقه خشک برنج ) و هر چیز قابل اشتغال را در فواصل معین خرمن کرده و در غروب آفتاب آن را آتش بزنند و زن و مرد و پیر و جوان از روی آتش بپرند و بگوئید : « گل گل چهارشنبه ، بحق پنجشنبه، زردی بشه ، سرخی بایه ، نکبت بشه ، دولت بایه گل گل چهارشنبه » « یعنی : ای شعله آتش چهارشنبه ، به حق پنجشنبه زردی و ضعف و بیماری و رخت و بدی ها را بربند و نوبت سرخی و نشاط و خرمی فرا رسد ، دوره نکبت و ناکامی و بیچارگی به سرآید و دولت اقبال روی نماید . این مراسم یکی از سنن باستانی است که به نام « چهارشنبه سوری » معروف است. دود کردن اسپند هم یکی از رسوم متداول بود که معمولا سعی می کردند از کسی اسپند بخرند که از سادات باشد و مغازه او هم رو به قبله قرار گرفته باشد و هنگام دود کردن اسفند این نغمه را زمزمه می کردند . « آتیلاکون ، باتیلا *** ، بدی یا ن بیرون *** » « یعنی اس اسفند بدی ها و پلیدی ها و زشتی ها را از ما و اهل خانه بیرون کن »
