حدود سال ۸۲۰ پس از میلاد مردم چاهسین، كره امروزی كه تا آن زمان چای را از چین وارد می كردند، به پرورش چای مخصوص به خود روی آوردند. آنها افرادی را به چین فرستادند تا دانه گیاه چای، مهارت پرورش آن و روش آماده كردن چای را به ارمغان بیاورند. كره ای ها روشی مخصوص به خود در نوشیدن چای ابداع نكردند بلكه روش خود را از سنت های چینی و ژاپنی استخراج كردند. تبتی ها نوعی چای مخصوص روغنی به نام سویو چا دارند كه آن را برای میهمانان بسیار مهم درست می كنند. یك شاهزاده چینی از سلسله تانگ وقتی با فردی از خانواده سلطنتی تبت ازدواج كرد آن را با خود به آنجا برد و طرز تهیه آن را با ذائقه محلی هماهنگ كرد. میزبان برای آماده كردن چای، برگ ها را می كوبید و آنها را در قوری فلزی بلندی می گذاشت تا نیم ساعت دم بكشد و سپس برای مزه دارشدن كمی كره گاوی و نمك به آن می افزود. آن وقت قوری را به طرفین تكان می دادند تا سر و صدای زیادی ایجاد شود و سرانجام چای می ریختند. این چای فوق العاده قوی است و عطر كاملاً مشخصی دارد. برای نوشیدن آن نیاز به معده ای قوی دارید. آداب و رسوممعینی برای نوشیدنی سویو چا وجود دارد. هنگامی كه میزبان برای شما یك فنجان چای ریخت بی ادبی است كه تمام آن را بنوشید. به جای آن شما باید تنها نیمی از چای را بنوشید بقیه را بگذارید.
