برقع ( یا برکه ) نوع پوشش و یا حجاب زنانه است که از گذشته های دور در اکثر روستاهای جزیره برای محافظ پوست صورت از گزند تابش شدید نور خورشید مورد استفاده بوده و در عین حال گونه ای زینت محلی نیز بوده است و به همین جهت در شکل های متنوعی طراحی و اجراء می شود. برقع ، نقابی با رنگها و طرح های مختلف است که معمولآ از بالای ابرو تا زیر بینی را می پوشاند و از زمانهای بسیار قدیم و اوج آن به دوران کشف حجاب برمی گردد که زنان روستا با آموزش فرزندان این هنر را نسل به نسل حفظ و منتقل کرده اند. برای تهیه برقع بلوچی از پارچه کتان مشکی، نخ ابریشم و الیاف طلا و نقره و تکه چوب برای نقاب برقع استفاده میشود که با توجه به نوع و نقش و نگار روی آنها برای تهیه هر برقع زمانی بین 10 الی 30 روز طول می کشد در تولید برقع ها که به طور معمول از پارچه تیره ای به نام شیله ساخته می شود قسمت ایستای روی بینی و دو کناره آن به وسیله چوب درخت خرما ( که در میان پارچه قرار می گیرد ) به وجود می آمد و برای نگه داشتن برقع بر روی چهره از بندهایی استفاده می شود که به پشت سر بسته می شود و عمدتا از نوارهای بافته شده زردوزی تشکیل شده است. برقع قرمز به برقع بلوچی معروف است و تا حدودی در بخش جنوب شرقی بلوچستان هم استفاده میشود. شکل آن مستطیل کامل است و در نمونه‌هایی از تزئینات پولک، نوار خوس و گلابتون در کنار سوزن‌دوزی که غالب سطح برقع را می‌‌پوشاند استفاده میشود. این رنگ برقع مخصوص زنان متاهل است که هم در خانه و هم در بیرون از آن استفاده می‌کنند. برقع زرشکی مخصوص دختران مجرد یا عقد کرده است و غالبا ساده و بدون تزئین. در بعضی مناطق هرمزگان دختران تا قبل از ازدواج برای پوشش کامل از دید نامحرم این برقع را به صورت می‌زنند.
