شبانه ها مجموعه پنج داستان کوتاه از کازوئو ایشی گورو است که اغلب داستان ها درباره موسیقی و شخصیت های این رشته است. شبانه ها.کازوئو ایشی گورو.مترجم: علی رضا کیوان نژاد. نشر چشمه. چاپ دوم. تهران.1389. 1500 نسخه.223 صفحه.5000 تومان. « ساکسفونم را گذاشتم توی جعبه اش و با هم رفتیم طرف آشپزخانه ی کوچک مان و پشت میز رو به روی هم نشستیم. بعد او بحث را پیش کشید. تصمیمش را گرفته بود. با پرندرگاست خوشبخت بود. کسی که از زمان مدرسه خاطر خواهش بود. اما از این که ترکم می کرد خوشحال نبود. مخصوصا که آن زمان کسب و کار من خیلی خوب نبود.»[1] کازوئو ایشی گورو 1954 در ناکازاکی به دنیا آمد و زندگی اش را در انگلستان گذراند اما وقتی به نوشتن پرداخت بیش از هر چیز به فرهنگ ژاپن و مخصوصا ژاپن بعد از جنگ پرداخت. او برای رمان «هنرمندی از جهان شناور» برنده جایزه وایت برد شد و در سال 1989 برای نوشتن رمان «بازمانده روز» برنده جایزه بوکر. «وقتی یتیم بودیم» و «هرگز رهایم مکن» از دیگر آثار او است. ایشی گورو خودش هم نمی‌داند چه اتفاقی برایش افتاد که موسیقی را به امان خدا رها کرد تا نویسنده شود. او درباره موسیقی و سبک‌هایش چیزهای زیادی می‌دانست. اما برای این که درباره نویسندگی هم بداند، شروع کرد به ترانه سرایی و تقریبا همه فرم‌ها را در ترانه سرایی امتحان کرد تا بلکه فوت و فن نوشتن هم دستش بیاید. ترانه‌های ایشی گورو را هیچ وقت هیچ خواننده ای نخواند اما این کار برایش تمرین نوشتن بود. شبانه های مجموعه ای زیبا از همه تجربیات ایشی گورو در زمینه موسیقی است. دنیایی که او به زودی ترک کرد تا به عالم نویسندگی بپیوندد. او در این کتاب حس جادویی و اغواگر موسیقی را با زبان کلمات به خواننده منتقل می کند. ایشی‌گورو با اشراف و اطلاعات دقیقش بر نام سازها، آلبوم‌های موسیقی، نوازندگان و خوانندگان و حتی اصطلاحات تخصصی علم موسیقی، فضاهایی ملموس، حقیقی و قابل‌باور خلق می‌كند كه مخاطب نتواند كمترین شكی از تصنعی‌بودن داستان‌ها و خیالبافی خالق‌شان به ذهن خود راه دهد. «شبانه‌ها» مملو از اسامی افراد و مكان‌های مشهوری از «كافه لاونا» در میدان «سن ماركو»ی وِنیز و «ژان راینهارت»، گیتاریست شهیر بلژیكی، تا «جو پاس»، «جولی اندروز»، «فرانك سیناترا»، «گِلِن تراویس كمپل» و «رِی چارلز» است و همچنین بسیاری دیگر از چهره‌های سرشناس ادبیات و سینمای بین‌الملل كه یا خود به‌طور مستقیم دستی در وادی موسیقی داشته‌اند یا به نوعی فعالیتی غیرمستقیم سبب شده نامِ آنها با دنیای موسیقی پیوند بخورد. درک آنچه در کنه داستان ها اتفاق می افتد نیازمند آشنایی دو چندان با دنیای ذهنی ایشی گورو است. او در این پنج داستان که جملگی با محوریت موسیقی و خنیاگری نوشته شده اند، به واکاوی روابط میان آدم ها می پردازد و به سادگی دو واژه تجربه و شکست را به دوئلی خواندنی دعوت می کند. در مقدمه کتاب که به قلم علی رضا کیوان نژاد نوشته شده است درباره ایشی گورو می نویسد: درک آنچه در کنه داستان ها اتفاق می افتد نیازمند آشنایی دو چندان با دنیای ذهنی ایشی گورو است. او در این پنج داستان که جملگی با محوریت موسیقی و خنیاگری نوشته شده اند، به واکاوی روابط میان آدم ها می پردازد و به سادگی دو واژه تجربه و شکست را به دوئلی خواندنی دعوت می کند. نویسنده در این داستان ها با همان سلوکی که در بازمانده روز داشته به روایت می پردازد. داستان های ایشی گورو تصویری پست مدرن از زندگی ای مدرن است. طنز داستان ها نمی تواند سرپوشی بر تلخی فضای به تصویر کشیده شده در آن باشد. موسیقی خاطره ای شیرین از گذشته محسوب می شود. حسی نوستالژیک از رابطه ای که در حال از هم گسیختن است. شبانه ها شامل پنج داستان کوتاه است که عبارتند از: خواننده، زیرو رو بشه دنیا من دوست دارم، تپه های مالورن، شبانه، نوازنده های ویولن سل. علی رضا کیوان نزاد مقدمه خوبی درباره این مجموعه داستان در ابتدای کتاب آورده. همچنین توضیحات مفصلی درباره اسامی ذکر شده در داستان ها در پایان کتاب تحت عنوان یادداشت ها ضمیمه شده است. « زندگی بزرگ تر آن است که فقط عاشق یک نفر باشی. تو از این جا بیرون می روی استیو. آدمی مثل تو آدم معروف شدن نیست. مرا ببین. وقتی این باندپیچی ها برداشته شود واقعا همانطور که بیست سالم بود به نظر می رسم؟ نمی دانم. از آخرین طلاقم خیلی گذشته. اما در هر صورت می خواهم از این جا بروم بیرون و روز از نو... »[2] پی نوشت: [1]صفحه 134 کتاب از داستان شبانه ها [2]از پشت جلد کتاب
