کسانی که روزهای پایانی عمرشان را می گذرانند مایلند در منزل و در کنار خویشاوندان و نزدیکان خود باشند می خواهیم از لحاظ روانشناسی مرگ در منزل را با مرگ در بیمارستان مقایسه کنیم و تاثیرا آن روی روحیه بیماران را بدانیم. خانه یا بیمارستان؟ دوگانه ای که ذهن بسیاری از بیماران بدحال و اطرافیان آنها را به خود مشغول کرده است. افرادی که به نظر می رسد روزهای پایانی عمر خود را طی می کنند و قدرت تصمیم گیری برای ماندن در خانه یا بیمارستان را ندارند! شما اگر جای نزدیکان این دسته افراد باشید چه تصمیمی می گیرید؟ خانه بدون امکانات ولی پر از خاطره را انتخاب می کنید یا بیمارستان پر از امکانات و سرد را؟ ، زندگی با بیمار بدحالی که نمی دانی آیا روز بعد چشمانش را باز می کند یا نه یکی از سخت ترین موقعیت هایی است که یک خانواده می تواند با آن مواجه شود. لحظاتی سخت و دردناک که تصمیم برای نگه داشتن آن عزیز در خانه یا بیمارستان به یکی از دشوارترین دوراهی های جهان تبدیل می شود. چالشی که روانشناسان سعی کرده اند به آن پاسخی روشن بدهند. به عقیده کارشناسان سپری کردن آخرین روزهای عمر و لحظات دشوار بیماری در خانه بسیار راحت تر از بیمارستان است؛ زیرا در یک خانه آشنا نه تنها فرد بیمار احساس آرامش بیشتر و درد کمتری دارد بلکه اطرافیانش هم آرام تر می شوند. در واقع، افرادی که از شانس دیدن عزیزشان در آخرین روزهای عمر برخوردار بوده اند دوران سخت پس از نبود او را با آرامش قلبی بیشتری می گذرانند. این در حالی است که مرگ عزیزی با بیماری سخت در بیمارستان تجربه ای سخت برای هر دو طرف ماجراست. البته این موضوع به معنای نگهداری بدون امکانات نیست، بلکه شما به عنوان خویشاوند نزدیک یک بیمار بدحال باید تلاش کنید حداکثر امکانات نگهداری و پرستاری را در خانه فراهم کنید. تنها در این شرایط است که فضای دل انگیز خانه، تمامی بوها، خاطرات، روابط عاشقانه و راحتی آن برای بیمار تداعی می شود و از درد او می کاهد. بنابراین، هر چند نگهداری از بیماری با شرایط وخیم می تواند دردسرساز و دشوار باشد؛ اما آرامش دوجانبه منتج از این رفتار بهترین پاداش و دلگرمی برای خانواده و اطرافیان است.
