کمک به کودکان دارای اختلالات طیف در خودماندگی

شروع موضوع توسط Nazanin ‏12/10/15 در انجمن معرفی کتابهای چاپ شده

  1. Nazanin

    Nazanin Moderator عضو کادر مدیریت

    ارسال ها:
    16,244
    تشکر شده:
    60
    امتیاز دستاورد:
    38
    ویسندگان/ مترجمان: استفانی لاکشین، جنیفر گیلیس، ریموند رمانزیک/ دکتر باقر غباری بناب، دکتر فرزانه معتمدی شارک، ابوالفضل رشیدی احمدآبادی

    محققان دریافته اند که دانش آموزان دارای اختلال های طیف درخودمانده، نیازمند برنامه ریزی آموزشی برای پوشش دادن به بسیاری از زمینه های زیر می باشند :
    میل به یکنواختی، آگاهی اجتماعی محدود شده، دامنه محدودی از علایق، مشکلات تمرکز روی اسباب بازی ها، صورت افراد، یا نشانه های فراهم کننده اطلاعات، هماهنگی حرکتی ضعیف، مشکلات تحصیلی و آسیب پذیری هیجانی.

    85f9d737fb631d54d08042a1a7ab4241.jpg
    آموزش کودکان دارای اختلال درخودمانده باید زود آغاز شده و فشرده و پایدار باشد. مداخله به صورت ساعاتی در روز کارآمد نیست. کارآمدترین آموزش زمانی که فرد نوزاد یا نوپاست آغاز می شود ، دست کم بیست و پنج ساعت در هفته ، در تمام مدت سال و در محیط های چندگانه (مدرسه و خانه) اعمال می شود و والدین را نیز در بر می گیرد. این برنامه به طور فشرده و مداوم ، بر کمک به کودک در غلبه بر بزرگترین ناتوانی وی متمرکز است : ناتوانی در برقراری ارتباط کارآمد.

    کودکان دارای اختلال طیف درخودمانده مشکلات اجتماعی و رفتاری دارند که مستلزم توجه است ، اما بسیار واضح است که مهارت های ارتباطی در مرکز این ناتوانی قرار دارند. مهارت های ارتباطی برای ایجاد پیوند اجتماعی ضروری هستند. علاوه بر این ، بسیاری از مشکلات رفتاری مرتبط با اختلال طیف در خود مانده ممکن است کوشش های ناکارآمد و ناکافی برای برقراری ارتباط با دیگران باشد. اختلال های ارتباطی نوعا بخش غالب اختلال طیف درخودمانده است، اگرچه این اختلال ها مشکل متداول کودکان دارای دامنه ای گسترده از ناتوانی های رشدی محسوب می شود.

    معلمان دانش آموزان دارای اختلال طیف در خودمانده تاکید بسیاری بر کاربرد روان شناسی رفتاری در شرایط طبیعی و در تعاملات طبیعی دارند. محققان پیوسته می کوشند که استفاده آموزشی بهتری از تعاملات طبیعی بنماید ، تعاملاتی که از طریق آن کودکان به طور طبیعی زبان و سایر مهارت های اجتماعی را یاد می گیرند.

    در سطح پیش دبستانی ، معلمان بر تعامل طبیعی با همسالان بهنجار در کلاس های عادی تاکید می کنند. در سطح دبستانی ، معلمان تعداد بیشتری از کودکان دارای اختلال طیف درخودمانده را همراه با همسالان بهنجار آنها در کلاس های عادی در گروه های یادگیری مشارکتی قرار می دهند. معلمان در جستجوی راه هایی هستند که به دانش آموزان دارای اختلال طیف درخودمانده برای یادگیری مهارت های خودمدیریتی در هر سنی از جمله سنین نوجوانی ، کمک کنند.

    انتشارات دانژه