بهتر است حواسمان کمی هم به دخترانی که در جامعه جزو قشر آسیب پذیر بوده اند باشد و به زندگی و آینده آنان نیز اهمیت دهیم. دخترانی که حتی پس از ترک اعتیاد یا آزادی از زندان نیز توسط خانواده هایشان، که خود یکی از عوامل گرایش آنها به بزهکاری یا اعتیاد بوده اند پذیرفته نمی شوند؛ از اجتماعی که خود زمینه ساز چنین آسیب هایی بوده رانده می شوند و در نهایت، رهاشده و بی پناه، راهی جز فروغلتیدن دوباره به پرتگاه تباهی و فحشا نمی یابند.فاطمه دانشور -عضوشورای اسلامی شهرتهران و بنیانگذار مؤسسه نیکوکاری مهرآفرین نوشت: امروز را روز دختر نام نهاده اند؛ روزی که به مناسبت ولادت حضرت معصومه(س) به تکریم و بزرگداشت دختران این سرزمین اختصاص داده شده؛ دخترانی که مادران و زنانِ تصمیم سازِ فردا خواهند بود. امروز در شرایطی که نقش زنان در اداره جامعه و خانواده، بسیار پررنگ تر و فعال تر از گذشته شده و درحالی که دختران سهم قابل توجهی از اشتغال و تحصیلات دانشگاهی را به خود اختصاص داده اند، متأسفانه هنوز و همچنان در گوشه و کنار این شهر، شاهد مواردی از خشونت خانگی، تبعیض های جنسیتی و سوءاستفاده از دختران هستیم. در بازدیدهایی که از مراکز درمان اعتیاد زنان و زندان زنان داشته ام، همچنین در بازدیدهای شبانه از محل تجمع زنان کارتن خواب، که در طول یک سال گذشته به تعدادشان افزوده شده، با دخترانی مواجه شده ام که در سنین نوجوانی و جوانی، به دلیل اعتیاد از خانه رانده شده و به وادی بزهکاری و فحشا فروافتاده اند. دخترانی که به دلیل زندگی در پایین ترین سطح فرهنگی و اقتصادی، نه تنها به خاطر دختر بودنشان هرگزمورد تکریم و تحسین قرار نگرفته اند که بالعکس، درست به همین دلیل، آماج تحقیر، خشونت و سرزنش بیشتری بوده اند. دخترانی که حتی پس از ترک اعتیاد یا آزادی از زندان نیز توسط خانواده هایشان، که خود یکی از عوامل گرایش آنها به بزهکاری یا اعتیاد بوده اند پذیرفته نمی شوند؛ از اجتماعی که خود زمینه ساز چنین آسیب هایی بوده رانده می شوند و در نهایت، رهاشده و بی پناه، راهی جز فروغلتیدن دوباره به پرتگاه تباهی و فحشا نمی یابند. از آنجا که با بسیاری از این دختران گفت وگو کرده ام و از جزئیات زندگی شان مطلع ام، به جرأت می توانم بگویم که هیچ زن یا دختری هرگز و تا جایی که جبر اجتماعی و خانوادگی او را به این سمت سوق دهد، تن به اعتیاد، بزهکاری و فحشا نخواهد داد. دختران به دلیل ساختار هورمونی و روانی، بسیار کمتر از پسران تمایل به خشونت، روابط آزاد یا سوءمصرف مواد مخدر و محرک دارند و اغلب به اجبار یا ترغیب دیگران به چنین وادی هایی کشیده می شوند. در زندان زنان جرایم آنها اغلب اتفاقی، از روی ناچاری یا به اجبار پدران و شوهران شان به وقوع پیوسته و در کمپ های ترک اعتیادشاهد تمایل بسیار بیشتر زنان به درمان و بازپروری هستیم. اما از آنجا که دختران به سبب جنسیت و ساختار فیزیکی شان، آسیب پذیرترند، برای حفظ و تداوم این انگیزه ها، نیاز به حمایت بیشتری دارند. چیزی که متأسفانه کمتر شاهد آن هستیم چرا که هنوز جامعه حاضر به پذیرش نفس وجود آسیب های اجتماعی در حوزه زنان نیست و همچنان گرایش به انکار و تکذیب در میان برخی مسئولان و مردم به چشم می خورد. باشد که روز دختر، سرآغازی برای نگاه دوباره به این بخش آسیب پذیر و شکننده جامعه باشد؛ چه در حوزه قانونگذاری و چه در حوزه اجرا، بیشتر هوای دختران را داشته باشیم.
