برخی اوقات آبریزش بینی حالت روان و ممتد به خود می گیرد و بند نمی آید علت این عارضه چیست و چرا این حالت پیش می آید. این بیماری با ایجاد اختلال در فعالیت‌های روزمره، امور شغلی، ورزشی یا تفریحی و نیز ایجاد مشکل در فرایند خواب فرد، کیفیت زندگی بیمار را پایین می‌آورد. رینیت آلرژیک بیماری‌ای التهابی با واسطه IgE است که با احتقان بینی، آبریزش، عطسه و خارش بینی تعریف می‌شود. در این بیماری مخاط پوشاننده سطح د اخلی بینی به دنبال استنشاق ماده‌ای که فرد نسبت به آن حساسیت دارد (مانند گرده‌های گیاهان)، ملتهب می شود. رینیت آلرژیک ممکن است، بر اساس الگوی بروز بیماری به اشکال گذرای فصلی (ناشی از تماس با گرده گیاهان)، الگوی مداوم و سالیانه (مثل موارد حساسیت به مایت گرد و غبار) یا دوره‌ای (مانند حساسیت به موادی که فرد به طور معمول در محیط زندگی خود با آنها در تماس نیست) تقسیم‌بندی می‌شود. گاهی اوقات نیز دسته‌بندی براساس دفعات تکرار نشانه‌ها یا شدت آنها صورت می‌گیرد. تقسیم‌بندی رینیت آلرژیک بر این اساس می‌تواند به انتخاب مناسب‌ترین روش درمانی برای فرد کمک کند. رینیت آلرژیک را براساس شدت نشانه‌ها می‌توان به دو گروه خفیف (هنگامی که شدت علائم به حدی نیست که کیفیت زندگی فرد را تحت‌تاثیر قرار دهد) و شدید تقسیم می‌کنند. این بیماری با ایجاد اختلال در فعالیت‌های روزمره، امور شغلی، ورزشی یا تفریحی و نیز ایجاد مشکل در فرایند خواب فرد، کیفیت زندگی بیمار را پایین می‌آورد. متن زیر شامل چکیده توصیه‌های جدید آکادمی متخصصان گوش و گلو و بینی ایالات متحده برای مدیریت بیماری رینیت آلرژیک است که به تازگی منتشر شده است: شرح حال و معاینه فیزیکی: تشخیص رینیت آلژیک باید هنگامی توسط پزشک مدنظر قرار گیرد که شرح حال و معاینه بالینی فرد مطرح کننده وجود یک علت آلرژیک بوده و یک یا چند نشانه از علائم زیر در بیمار دیده می‌شود: احتقان بینی، آبریزش یا خارش بینی و عطسه. نشانه‌هایی که وجود یک منشا حساسیتی را برای بیماری مطرح می‌کنند شامل شفاف بودن ترشحات بینی، احتقان و رنگ‌پریدگی مخاط پوشاننده حفره بینی و حضور همزمان چشمان قرمز و اشک‌آلود در بیمار می‌شوند. البته احتمال منشا آلرژیک تنها محدود به نشانه‌های فوق نبوده و ممکن است با علائم دیگری نیز مطرح شود. آزمون‌های حساسیتی: پزشکان زمانی نیاز به انجام آزمون‌های حساسیتی خاص بر پایه IgE (به صورت پوستی یا خونی) دارند که بیمار علیرغم تشخیص بالینی رینیت آلرژیک به درمان امپریک اولیه پاسخ نداده باشد، هنوز تشخیص بیماری با تردید وجود داشته باشد یا شناسایی عامل حساسیت‌زای خاص برای روند درمان فرد ضروری به‌شمار آید. تصویربرداری: پزشکان نباید به صورت روتین برای بیمارانی که با نشانه‌های رینیت آلرژیک به ایشان مراجعه می‌کنند، درخواست تصویربرداری از سینوس‌ها و بینی کنند. عوامل محیطی: توصیه به دوری جستن از مواد حساسیت‌زای خاص تنها در مورد بیمارانی سودمند است که حساسیت آنها نسبت به یک ماده حساسیت‌زای خاص به اثبات رسیده و علائم بالینی آنها در زمان روبرو شدن با این آلرژن بروز کرده است. بنابراین توصیه به استفاده از فیلترهای هوا، دوری جستن از حیوانات خانگی، استفاده از روکش‌های خاص تشک و به کاربردن مواد شیمیایی کشنده مایت گرد و غبار خانگی در اغلب بیماران اندیکاسیون ندارد. بیماری‌های مزمن و زمینه‌ای: بیمارانی که تشخیص رینیت آلرژیک برای آنان مطرح می‌شود، باید از نظر حضور بیماری‌های همراهی مانند آسم، درماتیت اتوپیک، اختلالات تنفسی هنگام خواب، کونژکتیویت، رینوسینوزیت و اوتیت مدیا مورد بررسی قرار گرفته و نتایج در پرونده پزشکی آنان ثبت شود. استروییدهای موضعی: استفاده از استروییدهای داخل بینی در بیمارانی که شدت علائم کیفیت زندگی آنان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد، توصیه می‌شود. آنتی‌هیستامین‌های خوراکی: در بیمارانی که شکایت اصلی آنان عطسه و خارش بینی است، استفاده از آنتی‌هیستامین‌های خوراکی نسل دوم که خاصیت خواب‌آور کمتری دارند، توصیه می‌شود. آنتی‌هیستامین‌های موضعی داخل بینی: پزشکان می‌توانند از این داروها در درمان بیماران دچار رینیت آلرژیک فصلی، مداوم یا دوره‌ای بهره بگیرند. داروهای خوراکی ضدگیرنده لوکوترین: استفاده از داروهای خوراکی ضدگیرنده لوکوترین به عنوان درمان اولیه در بیماران دچار رینیت آلرزیک توصیه نمی‌شود. درمان ترکیبی: پزشکان می‌توانند درمان چند دارویی را در بیمارانی که به درمان‌های تک دارویی پاسخ کافی نمی‌دهند، مدنظر قرار دهند. ایمونوتراپی: در بیمارانی که به درمان‌های دارویی یا کنترل عوامل محیطی پاسخ مناسبی نمی‌دهند، ارجاع به یک متخصص آلرژی برای ایمونوتراپی (زیرزبانی یا زیرپوستی) پیشنهاد می‌شود. عمل جراحی کاهش اندازه شاخک تحتانی بینی: در بیماران دچار رینیت آلرژیک که علائم انسداد مجاری هوایی بینی داشته یا دچار هیپرتروفی شاخک تحتانی بوده و به درمان دارویی پاسخ مناسب نداده‌اند، ارجاع به جراح بینی جهت کاهش اندازه شاخک تحتانی به وسیله جراحی می‌تواند کمک‌کننده باشد. طب سوزنی: در بیمارانی که تمایلی به مصرف دارو ندارند، می‌توان از طب سوزنی بهره گرفت. داروهای گیاهی: با توجه به محدودیت مطالعات انجام شده و وجود تردیدهای جدی در مورد کیفیت و نحوه استانداردسازی داروهای گیاهی، در حال حاضر استفاده از این نوع درمان‌ها پیشنهاد نمی‌شود. پیشنهادهایی برای اضافه کردن داروی دوم در درمان رینیت آلرژیک در صورتیکه درمان اولیه با استرویید استنشاقی در کنترل نشانه‌های بیمار موفق نباشد، می‌توان از اضافه کردن آنتی‌هیستامین‌های استنشاقی یا اکسی‌متازولین (فقط به مدت 3 روز) سود جست. اگر درمان اولیه با آنتی‌هیستامین‌های خوراکی برای بیمار شروع شده و قادر به کنترل موفق نشانه‌ها نشده باشد، می‌توان درمان را به درمان تک دارویی با استروییدهای استنشاقی یا آنتی‌هیستامین‌های موضعی تغییر داد. در غیر این صورت می‌توان داروهای ضداحتقان را به رژیم درمانی بیمار اضافه کرد که البته سبب افزایش عوارض جانبی ناخواسته مانند سردرد، افزایش فشار خون، خشکی دهان و عصبیت بیمار خواهد شد. در صورت نیاز به درمان‌های بیشتر استفاده از آنتاگونیست‌های گیرنده لکوترین‌ها نیز مجاز است، البته شواهد متناقضی در این زمینه وجود دارد. اگر این درمان نیز موفقیت‌آمیز نبود، افزودن استرویید استنشاقی مورد تایید نبوده و توصیه می‌شود، درمان به رژیم حاوی استرویید استنشاقی تغییر یابد. هنگامی که درمان اولیه با آنتی‌هیستامین استنشاقی شروع شده و علائم بیمار برطرف نشده باشد، می‌توان استرویید استنشاقی را به رژیم درمانی بیمار اضافه کرد. اطلاعات در مورد تاثیر اضافه کردن دسته‌های دارویی دیگر محدود است.
