نمایشگاه "سفال زرین فام از دیروز تا امروز" با حضور "کوبه‌ای کاتو" از استادان سفال و زرین فام ژاپن در موزه ملی ایران برگزار می‌شود. در ادامه می توانید از کم و کیف برگزاری این نمایشگاه و تاریخچه سفال زرین فام مطلع شوید. سفارت ژاپن با همکاری موزه ملی ایران، انجمن هنرمندان سفالگر ایران و بنیاد ژاپن از تاریخ 13 تیر تا 2 مرداد با معرفی "کوبه‌ای کاتو"ی هفتم از استادان برجسته سفالگری ژاپن، نمایشگاه "سفال زرین فام از دیروز تا امروز" را برگزار می‌کند. در این نمایشگاه آثار کوبه‌ای کاتو و "تاکوئو کاتو"، پدر کاتو و گزیده ای از آثار زرین فام موزه ملی ایران و آثاری از انجمن هنرمندان سفالگر ایران به نمایش گذاشته خواهد شد. علاوه بر برگزاری این نمایشگاه، سخنرانی توسط کاتو و تنی چند از هنرمندان انجمن هنرمندان سفالگر ایران در خصوص تکنیک زرین فام، برگزار شده و همچنین کارگاه سفال زرین فام تشکیل خواهد شد. آثار زرین فام به گونه‌ای از سفالینه گفته می‌شود که بدون استفاده از طلا، درخشش زرین و بازتاب رنگارنگی را به همراه دارد. اگرچه در قرن 10 الی 13 این تکنیک در ایران و خاورمیانه رونق گرفت ولی این صنعت رفته رفته روند آرامی را دنبال کرد. استاد "تاکوئو کاتو" بعد از سال‌های متمادی تحقیق و مطالعه موفق شد تا این تکنیک را روز آمد کند و پسر وی، استاد کوبه‌ای کاتوی هفتم این هنر را از پدر خود به ارث برد. در این نمایشگاه با کشف رازهایی در خصوص هنر سفال زرین فام و توجه ایرانیان، شاهد تبادل فرهنگی بین دو کشور ژاپن و ایران خواهیم بود. مراسم افتتاحیه روز 13 تیر از ساعت 17:00 در موزه ملی ایران (گالری نمایشگاه های موزه اسلامی) واقع در خیابان امام خمینی، ابتدای خیابان 30 تیر برپا می‌شود. این نمایشگاه تا روز 2 مرداد دایر خواهد بود. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه ظرف و پخت آن، سفال با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است سفال زرین فام چیست؟ هنر استفاده از لعاب زرین فام در دوران سلجوقیان متداول شد. در واقع هنر سفال زرین فام دست پرورده هنرمندان صنعت کار ایرانی است که مایه مباهات و فخر این سرزمین است که اگر با ارائه اطلاعات و رموز کاربه نسل های بعدی منتقل شود از فراموشی و زوال در امان می ماند. لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات سفال و کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه ظرف و پخت آن، سفال با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. این تکنیک نه تنها بر روی ظروف سفالین که بر روی کاشی نیز صورت می گیرفته و در تزیینات بنا از آن استفاده می شده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند.
