در گذشته‌ای نه‌چندان دور، خانه‌ها چه كوچك و چه بزرگ شخصی بودند. به این معنا كه فقط اعضای همان خانواده به تمام فضاها دسترسی داشتند. شاید در آن روزگار عجیب بود اگر صحبت از فضایی عمومی در خانه می‌شد، ولی امروز تقریباً برعكس شده است. حالا دیگر تمام فضاهای خانه شخصی نیست و فضاهایی مشترك كه همه به آن دسترسی دارند نیز وجود دارد. البته با بزرگ شدن شهرها و افزایش جمعیت راهی نبود به غیر از انتخاب آپارتمان‌نشینی، همراه با تمام مزایا و معایب آن. بنابراین مشخص است كه با زندگی در آپارتمان‌ها و مجتمع‌های مسكونی، قسمت‌هایی از خانه فضای عمومی به حساب می‌آید؛ فضایی كه به تمام ساكنین تعلق داشته و در نتیجه قوانین خاص خودش را هم دارد.قسمت‌هایی از آپارتمان مانند حیاط، پاركینگ، راهروها و راه‌پله‌ها از جمله این فضاهای مشترك هستند. البته در برخی آپارتمان‌ها نیز مكان‌هایی خاص مانند استخر، سونا، لابی و... هم وجود دارد كه آنها هم شامل این فضاها می‌شوند. ورودی و راه‌پله، ویترین هر خانه وقتی وارد خانه‌ای می‌شویم، اولین چیزی كه می‌بینیم در و فضای ورودی خانه است. پس از آن هم راه‌پله‌ها هستند كه جلب توجه می‌كنند. بنابراین می‌بینید كه زیبایی و نظافت چنین مكان‌هایی تا چه حد مهم است. چون اولین صحنه‌ای كه از خانه ما نظر هر تازه‌واردی را جلب می‌كند، همین فضاها هستند. ساختمان باید قوانینی در رابطه با این فضاها داشته باشد. البته تمام ساكنین نیز باید سعی كنند این فضاها تا حد امكان تمیز و زیبا باشد. اشتباه نكنید؛ داشتن ورودی زیبا به معنای تعمیرات اساسی و تغییر كلی ورودی نیست، بلكه با قرار دادن چند گلدان سبز یا نصب تابلوهایی زیبا می‌توانیم فضا را زیباتر سازیم. رعایت بهداشت و تمیزی محیط هم كه جای خود را دارد. علاوه بر در و ورودی خانه، راه‌پله هم فضایی مهم است. فضایی كه گاهی ما آن را با انباری، جاكفشی، محل نگهداری زباله‌ها و... اشتباه می‌گیریم. اما برخلاف آنچه امروز در مجتمع‌های مسكونی شاهدش هستیم، راه‌پله و پاگردها باید در عین سادگی تمیز و مرتب باشند. بنابراین حواسمان باشد، این فضاها هم درست مانند منزل شخصی ما اهمیت دارند، پس تمیزی و زیبایی آن را فراموش نكنیم. خانه‌ای زیبا و تمیز تا به حال دقت كرده‌اید وقتی وارد خانه‌ای می‌شوید كه تمیز و زیباست، چه حس خوبی به شما دست می‌دهد. آپارتمانی كه در همان لحظه اول ورود، شما را ذوق‌زده می‌كند. البته برعكس این حالت هم وجود دارد؛ ساختمانی كه وقتی وارد می‌شوید، بدجوری توی ذوق شما می‌خورد؛ ورودی كثیف و پر از آشغال، پاگردهایی پر از كفش‌های مختلف، راهروهای نامرتب با دیوارهایی كثیف و... البته تمام این مشكلات را می‌توانیم با كمی دقت و توجه حل كنیم. اول از همه مدیریت ساختمان باید قوانینی را تعیین كرده و همه ساكنین را تشویق به رعایت این قوانین كند. شاید بتوانیم بگوییم مدیریت و قوانین یك مجتمع مسكونی نقش مهمی در زیبایی و نظافت آنجا دارد. اما اگر ساختمان شما مدیر ندارد یا به هر دلیلی قادر نیست وظایفش را بخوبی انجام دهد، خودتان دست به كار شوید. با هزینه‌ای اندك و توجه بیشتر می‌توانید فضاهای عمومی و مشترك را تمیز كرده و از آنها به بهترین شكل استفاده كنید. مثلاً می‌توانید نرده‌های راه‌پله را رنگ زده و از بچه‌ها بخواهیم در و دیوارها را با مداد و... خراب و كثیف نكنند. زباله‌ها را در پاگردها نگذاریم و كفش‌ها را پشت در ردیف نكنیم. در هر صورت باید بپذیرید كه رعایت نظافت فضاهای عمومی، وظیفه همه ساكنین است. ساختمان‌های كوچك و مجتمع‌های بزرگ البته معمولاً در ساختمان‌های كوچك كه تنها چند خانواده در آن زندگی می‌كنند، وظیفه تمیز كردن و تمیز نگه داشتن فضاهای مشترك به طور مستقیم به عهده خود ساكنین است. اما در دیگر آپارتمان‌ها كه طبقات زیادی داشته و در نتیجه چند صد خانوار در آنجا زندگی می‌كنند، هیاتی از میان خود ساكنین شكل می‌گیرد كه به این كارها رسیدگی خواهد كرد. در این‌گونه ساختمان‌ها كه در شهرهای بزرگی چون تهران بسیار به چشم می‌خورد، قوانینی وجود دارد كه همه باید رعایت كنند. به عنوان مثال اغلب در چنین مكان‌هایی ساكنین نمی‌توانند وسیله نقلیه خود را در محوطه ساختمان یا پاركینگ‌ها بشویند. رسیدگی به فضای سبز و محوطه هم در این ساختمان‌ها به عهده هیات مدیره است. اما باز هم در نهایت این ساكنین هستند كه با همكاری خود می‌توانند به داشتن ساختمانی ایده‌آل كمك كنند. بنابراین فراموش نكنیم حفظ ساختمانی تمیز و زیبا، وظیفه تك‌تك ساكنین است. ما هم باید در این راه قدمی برداشته و با همكاری دیگر همسایه‌ها محیطی زیبا ایجاد كنیم.
