سینمای دهه 1360 با وجود نوپا بودن، نسلی از بازیگران را به مخاطبان خود معرفی كرد كه به بهترین شكل بازیگری را فرا گرفته و كمتر متكی به عناصر ظاهری این هنر بودند كه یكی آنها پرویز پورحسینی است. 'پرویز پورحسینی'؛ بیستم شهریور 1320 در تهران به دنیا آمده و بازیگری را از كلاس های شبانه اداره هنرهای دراماتیك آغاز كرد. وی نخستین نمایش تلویزیونی اش را در سال 1340 به كارگردانی حمید سمندریان كار كرد و با تشكیل گروه تئاتری پاسارگاد درهمین دهه بدان پیوسته و درنمایش هایی همچون: شش شخصیت در جستجوی نویسنده،مرغ دریایی، و ...به ایفای نقش پرداخت. در سال چهل و هشت همكاری اش را با كارگاه نمایش آغاز كرد كه به نمایش هایی مانند اودیپ، باغ آلبالو، ویس و رامین و ...منجر شد. در دهه پنجاه كارهای تئاتری او اوج گرفته و همراه با گروه تئاتر پیاده نمایش های شهر ما و نظاره مرگ را روی صحنه برد و نمایش های جنایت و مكافات و دكتر فاسوس از دیگر كارهای درخشان او در زمینه تئاتر به شمار می رود. پورحسینی نیز به مانند بسیاری از بازیگران تئاتر پیش از انقلاب علاقه ای به ایفای نقش در سینما نداشته و تنها در چشمه ساخته آربی آوانسیان ایفای نقشی كوتاه را برعهده گرفت. پس از پیروزی انقلاب،پورحسینی نیز به مانند بسیاری از هم نسلان خود به سینما روی آورده و به یكی از پركارترین و شاخص ترین بازیگران این دهه سینمای ایران تبدیل شد. كمال الملك ساخته زنده یاد علی حاتمی نخستین كار سینمایی پس از انقلاب او بود كه با استقبال خوب مخاطبان هم روبه رو شد.مردی كه موش شد،خط پایان و میهمانی خصوصی از دیگر فیلم های او بودند كه تقریبا هرسه آنها كه در سه گونه مختلف ساخته شده بودند با فروش مناسبی روبرو شدند. اما پورحسینی بهترین نقش سینمایی اش در این سالها كه هنوز هم در خاطر سینمادوستان مانده را ایفا كرد:نقش پیشكار شازده قجری در فیلم طلسم ساخته داریوش فرهنگ است. وی برای ایفای این نقش تحقیقات مفصلی در رابطه با خدمتكاران دوره قاجار كه اغلب شان عقیم می شدند،كرده و نقش خود را به باورپذیری عمیقی رسانده است.بازی در سكوت او را می توان نقطه عطف بازی اش دانست كه در كنار بازی های درخشان مشایخی،تسلیمی و پسیانی، كیفیت ویژه ای به طلسم بخشیده است. پس از پیروزی انقلاب،پورحسینی نیز به مانند بسیاری از هم نسلان خود به سینما روی آورده و به یكی از پركارترین و شاخص ترین بازیگران این دهه سینمای ایران تبدیل شد ایفای نقش پدری مهربان اما عصبی در فیلم رابطه اثر پوران درخشنده یكی دیگر از نقش های خوب كارنامه اوست كه رابطه میان او و فرزند ناشنوایش را باورپذیر تر كرده است. نقش كوتاه اما به یادماندنی او در باشو غریبه كوچك از آن دسته نقش هایی است كه تنها بازیگران بزرگ ایفای آن را قبول كرده و آن را به دلیل كوچكی اش رد نمی كنند. ایستگاه ساخته یدالله صمدی یكی از نقاط اوج كارنامه بازیگری اوست كه وی در نقش یك بمب گذار فاقد تعادل روانی،فوق العاده ظاهر شده و فراز و نشیب های نقش را در دو دوره زمانی به بهترین شكل از كار درآورده است. البته نباید از نقش كلیدی گلچهره سجادیه نیز به عنوان نقش مقابل به سادگی گذشت چرا كه یك همبازی خوب در كیفیت نقش اهمیت فوق العاده ای دارد. در دهه هفتاد پورحسینی كم كارتر شده و گزیده كاری را به پركاری ترجیح داد. البته نباید از گرایش سینما به چهره های جوان در این سالها غافل شد كه نقش مهمی در كم كاری بازیگرانی از جنس پورحسینی داشته و آنان را به سمت مجموعه های تلویزیونی سوق داد. اوینار ساخته شهرام اسدی و مریم مقدس به كارگردانی شهریار بحرانی از كارهای شاخص دهه هفتاد او در سینما هستند كه در اولی گریم بسیار سنگینی را تحمل كرده و نقش یك راهنمای كرد نابینا را فوق العاده ایفا كرد.در مریم مقدس نیز با توجه به موضوع دینی آن،خوب ظاهر شده و از آرامشی كه در چهره اش موج می زند به شكل مناسبی در ایفای بهتر نقش بهره گرفته است. پورحسینی در دهه هشتاد بسیار كم كار شده و تلویزیون را به سینما ترجیح داد. در دهه اخیر وی در مجموعه هایی همچون: روزی روزگاری،تصویر یك رویا،باران عشق و شب دهم به ایفای نقش پرداخت كه در این میان نقش دكتر در شب دهم بیش از دیگران مورد توجه قرار گرفته و مورد ستایش بینندگان قرار گرفت. پرویز پورحسینی كه امروز هفتاد سالگی خود را جشن می گیرد، از آن دسته بازیگرانی است كه سینمای ایران در روزهای دهه شصت بسیار از هنرش بهره مند شده اما در دهه های بعد با بی مهری به او خود را از داشتن بازیگری خلاق و توانا محروم كرده و در مقابل چراغ بازیگری مجموعه های تلویزیونی را پرنورتر كرد.
