در دقايق ابتدايي صبح روز جمعه 28 تيرماه سال 87، در حالي خبرها مخابره مي شد كه خبر رسيد خسرو شكيبايي، بازيگر «هامون»، «يك بار براي هميشه»،«خانه سبز» و «روزي روزگاري»، براي هميشه از مقابل دوربين ها رفت و در قاب خاطره ها ثبت شد. پرويز پرستويي كه در دو فيلم با اين بازيگر فقيد همكاري داشته، درباره او نوشته است: "دو كار سينمايي با خسرو عزيز داشتم؛ فيلم «شكار» به كارگرداني مجيد جوانمرد كه موسيقي متن را «زنده ياد بابك بيات» آهنگسازي كرده بود و ديگري فيلم رواني به كارگرداني داريوش فرهنگ. در واقع فيلم «شكار» يكي از تجربيات خوب من بود به اين خاطر كه هم توانستم با خسرو شكيبايي آشنا شوم و هم با مجيد جوانمرد و زندگي هنري بسيارخوبي را با هم آغاز كرديم. قبل از اينكه فيلم «شكار» را كار كنم، بيشتر به عنوان تماشاچي پيگير تئاترهاي خسرو شكيبايي بودم و اولين بار بود كه اين افتخار نصيب بنده شد كه بتوانم در فيلم «شكار» با ايشان كار كنم و تجربه بسيار خوبي هم كسب كردم. چرا كه دانستم حرفه بازيگري بسيار سخت و جدي است و اين نوع جديت در بازيگري را از خسرو آموختم. در اين فيلم، خسرو نقش دانشجوي پزشكي را داشت و به دلايلي به زندان افتاد و بالاخره هم موفق شد از آنجا فرار كند. قرار بود من و خسرو شبانه به امامزاده‌اي پناه ببريم و صبح زود با تريلي از آنجا فرار كنيم، در امامزاده آدم هاي مختلفي براي دخيل بستن آمده بودند، در آن ميان پيرمردي هم در حال دعا براي شفاي پاي فرزندش بود كه نقش آن را مرحوم نعمت‌الله گرجي ايفا مي كرد. براي اين سكانس قرار بود كه خسرو تشخيص بدهد اين پيرمرد بيماري آسم دارد و به فرزند او بگويد: «دوا با دكتر است و شفا با خداست.» خسرو با نقش پزشك درگير بود، به دليل صميميتي كه با مجيد جوانمرد داشتيم اين موضوع را در ميان گذاشتيم كه بايستي باورپذيري نقش براي خسرو اتفاق بيافتد، نشستيم و با خسرو سناريويي را طراحي كرديم كه نقش بيماري را كه از آسم رنج مي‌برد، من بازي كنم و خسرو هم به عنوان همراه من به مطب پزشك بيايد، در نهايت قرار شد فرداي آن روز به نزد پزشك برويم. درمانگاهي در ايوانك بود، كه اگر اشتباه نكنم دكتر آنجا يا پاكستاني بود يا هندي، ما به اتفاق يكديگر اسب تريلي را باز كرديم و همراه گريمور با تريلي به درمانگاه رفتيم، به محض رسيدن به آنجا خودم را به مريضي زدم و آنها مرا به داخل درمانگاه بردند. دكتر درحال استراحت بود، از طرفي خانه اش در داخل درمانگاه بود، يادم مي آيد يك نفر دستيار بومي داشت كه كارهاي مقدماتي مثل گرفتن فشارخون و ضربان قلب و ... را تا آمدن دكتر براي معاينه بيمار انجام مي داد. روي تخت دراز كشيدم و هر آن، نفس را در سينه حبس مي كردم گويي كه تنگي نفس داشته باشم، دكتر پس از يكسري معاينه رو به خسرو گفت: ايشان سابقه بيماري تنگي نفس دارند؟ خسرو هم در جوابشان گفت: «نه، فقط امروز متوجه شديم كه چنين حالت هايي دارد.» دكتر سريعا دوباره معاينه ام كرد و گفت: «شما بيماري آسم داريد». پشت ميزشان نشستند و مشغول نوشتن نسخه دارو شدند، به اين دليل كه به واقعيت و باور بيماري ما رسيده بودند. بدون مقدمه و در حالت خيلي عادي بلند شدم و روي تخت نشستم، طوري كه دكتر خيلي جا خورد و فهميد كه ما براي كار ديگري آنجا هستيم و خيلي با ناراحتي و عصبانيت رو به من و خسرو گفت: «بفرماييد بيرون – بفرماييد بيرون.» خسرو با همان روحيه مهربان و حالت شيرين هميشگي اش، شروع كرد تا دكتر را آ‌رام كند و گفت: «لطفا عجله نكنيد، دكتر، واقعيت ماجرا در اين است كه حرفه ما بازيگري است و در سكانسي بايستي نقش پزشكي را اجرا كنم و تشخيص بدهم كه پيرمردي، بيماري آسم دارد. از اين رو قصد داشتم بدانم كه چه عملي را بايد برروي بيماري كه از تنگي نفس رنج مي‌برد انجام دهم؟ دكتر گفت: حالا كه فهميديد، بفرماييد بيرون. خسرو رو به دكتر گفت: من كه چيزي نفهميدم، چرا كه شما اينجا وسايل پزشكي داريد، حال آنكه ما در بياباني گير كرده ايم و من به عنوان پزشك دست و بالم بسته است و نمي دانم براي بيمار آسمي چه بايد بكنم! و سرانجام دكتر پيشنهادي كرد كه خسرو در همان سكانس فيلم اجرا كرد، دستمالي را كه به دهان بيمار آسمي مي بندد تا دندان هايش قفل نكند. فكر مي كنم حدودا 45 دقيقه من و خسرو اين نمايش را در حضور اين دكتر بازي كرديم و از اين منظور مي توان پيگيري چشمگير خسرو شكيبايي را در كارش بازگو كرد كه مثال زدني است. آدم وقتي با خسرو در صحنه قرار مي گرفت همه چيز برايش جدي مي شد و احساس مي كرد كه كاري كاملا جدي درحال شكل گيري است. او وقتي كه قرار بود براي مدت زماني سر فيلمي حاضر شود تمام روز و شبش ارتباطش را با تمام جهان قطع مي كرد تا به اصطلاح آدم جديدي را خلق كند. من به عنوان تماشاچي همواره به بازي زنده ياد فني‌زاده عشق مي ورزيدم و بارها در كنار اداره تئاتر مي ايستادم تا مرحوم فني زاده بيرون بيايند و من فقط بتوانم ايشان را از نزديك ببينم. متأسفانه جامعه سينمايي اين هنرمند بزرگ را خيلي زود از دست داد، بعد از ايشان تمام دلخوشي من اين بود كه در اين نسل و در اين شرايط هنرمندي مانند خسرو شكيبايي داريم كه او هم زود از دست ما رفت و اميدوارم كه هيچ‌وقت چنين الگوهايي را از دست ندهيم.
