ابوبكر محمد ابن زكریا یحیی رازی پزشك و شیمیدان بزرگ ایرانی در شعبان سال251 هجری قمری در ری متولد شد . در سالهای جوانی به تحصیل موسیقی ، فلسفه ، ادبیات ، ریاضیات و نجوم پرداخت سپس به فراگیری شیمی (كیمیا) و طب روی آورد و در تمام رشته ها مقامی ارجمند یافت. رازی در 30 سالگی به بغداد رفت و چون به علم طب دلباخته بود به تحصیل آن همت گماشت. پس از اینکه در علم طب شهرت یافت ، به خدمت " ابوصالح منصوربن اسحاق سامانی " درآمد و ریاست بیمارستانی را در شهر ری به عهده گرفت . رازی چند سال بعد مجددا" به بغداد رفت و ریاست بیمارستان " مقتدر" به او واگذار شد در بغداد چنان شهرتی یافت كه هرگز سابقه نداشت . از مهمترین آثار او" الحاوی" است كه به نظر بعضی از قانون ابن سینا نیز مهمتر است و چند قرن به عنوان مرجع ، درعلم طب مورد مطالعه قرار می گرفت و شاید بتوان گفت تنها كتاب اصلی درس طب به شمار می رفته است . البته رازی این كتاب را به صورت یاداشتهای متعدد و پراكنده تهیه كرده بود و بعد از مرگش به دستور ابن عمید از یادداشتهای او كتاب را استنساخ و تنظیم نمودند . تعداد زیادی از نتایج آزمایشها و مطالعات رازی در این كتاب آمده است. " طب المنصوری" اثر دیگر رازی است كه به نام منصور بن اسحق تالیف شده ؛ از دیگر آثار او كتاب "من لایحضره الطبیب" شامل دستورهای ساده طبی و كتاب" برء الساعه " است . در علم كیمیا رازی سرآمد دانشمندان اسلامی است و از كارهای مهم او كه متكی به آزمایشهای متعدد بودهكشفجوهر گوگرد والكل است . از جمله كتابهایی كه در كیمیا به رشته تحریر درآورد كتاب "الاكسیر" و كتاب" التدبیر" را می توان نام برد. چنین نقل شده که زکریای رازی چون سالها درپی کشف کیمیا در آزمایشگاه به سر برد بینا یی اش را از دست داد وقتی برای معالجه نزد پزشک رفت ، پزشک با کنایه پولی را که از او گرقته بود نشان داد وگفت : " کیمیا این است ، نه آنچه توبه دنبال آن بودی! " محل و تاریخ وفات رازی به درستی مشخص نیست . ابوریحان بیرونی، در گذشت او را در ماه شعبان 313 هجری قمری دانسته و تالیفات او را بیش از پنجاه و شش كتاب و رساله برشمرده است.
