بیلی وایلر کارگردان آمریکایی اتریشی تبار ، یک استثنا در تاریخ سینمای جهان است . فیلم های تلخ و نوآر وایلر همان اندازه مورد توجه قرار گرفته است که سینمای منحصر به فرد کمدیش . امروز کارگردان ها و کمدین های بزرگ جهان در پی تکرار بخشی از فیلم های کمدی وایلر هستند . بسیاری از کارگردانانی که امروز نامشان بر سر زبان هاست و سوژه ی روزنامه ها و نشریاتند ، وقتی در مورد بهترین فیلم هایی که دیده اند مورد پرسش قرار می گیرند ، در فهرستی که بلند بالا هم نیست دست کم از یکی دو فیلم بیلی وایلر یاد می کنند . این ویژگی منحصر به فرد وایلر است که کارگردان های بزرگ که خیلی ها به آنان رشک می برند ، از آثار وایلر با صفت رشک برانگیز نام می برند . کارگردان های بزرگ دیگری در تاریخ هستند که هر کدام در ژانر خود به بالاترین مرتبه دست یافته اند :چاپلین ، ولز ، فورد ، هوارد هاکس ، هیچکاک و برای این زمان تارانتینو و اسکورسیزی ، ... هر کدام نماد یک سینمای ویزه هستند . اما در مورد وایلر یک ژانر خاص را نمی توان برشمرد . وایلر به همان اندازه که در غرامت مضاعف ، اساس سینمای نوآر را شکل می دهد ، به همان اندازه نیز در آپارتمان دنیای جدیدی از سینمای کمدی می سازد که شبیه آثار دیگر سلاطین خنده نیست . سینمای کمدی وایلر بر اساس سه مولفه ی مهم شکل می یابد : شناخت کمدی نمایش مدرن ، جامعه شناسی اجتماعی که در ان زندگی می کند و از همه مهم تر بخشی از تلفیق روان شناسی و جامعه شناسی که شاید بهتر باشد آن را انسان شناسی بدانیم . جهان آدمی های وایلر در واقع گرایی به تمسخر کشیده تعریف نمی شود . واقع گرایی کمدی در آثار وایلر با اغراق همراه است . اما این اغراق در سوبژه بیشتر نمود دارد تا در اوبژه . به این معنا که شخصیت پردازی تا آن حد کاریکاتور گونه و در برخی صفات آگراندیسمان نیست که ملموس بودن واقعیتش رنگ ببازد . اغراق پیرامون شخصیت می پلکد ، اغراق کمدی در آثار وایلر از داستان آغاز می شود . علاوه بر این اغراق کمدی در آثار وایلر از جنسی نیست که به چهره پردازی و یا حرکت دوربین و موسیقی کاملا هماهنگ و در خورنده نیازمند باشد . آن چه در کمدی وایلر بیشتر به چشم می خورد و بیشتر حس می شود داستان است . انتخاب داستان هر چه باشد ، چون راوی اش وایلر است اهمیت می یابد : داستان دو نوازنده که از ترس نان و از بیم جان باید در قالب دیگری فرو بروند و با گروه خاصی همراه شوند (بعضیا داغش رو دوست دارن) یا کارمند ساده ای که صاحب آپارتمانش نیست و هر شب مهمان های ناخوانده ای دارد (آپارتمان ) و یا مرد متمولی که برای گرفتن جنازه ی پدرش به اروپا سفر می کند و به رازهایی از زندگی پدرش پی میبرد (آوانتی) وایلر به همان اندازه که در غرامت مضاعف ، اساس سینمای نوآر را شکل می دهد ، به همان اندازه نیز در آپارتمان دنیای جدیدی از سینمای کمدی می سازد که شبیه آثار دیگر سلاطین خنده نیست وایلر داستان را از همان جایی تعریف می کند که هم شوک خنده و هم تعلیق داستانی برای تماشاچی حفظ شود . در مسیر داستانی که وایلر انتخاب می کند مرزی میان کمدی و اصل داستان وجود ندارد . به این معنا که اصل داستان یک موقعیت کمدی است و مثلا حادثه ای نیست که بشود آن را در گونه ای دیگری نمایش داد. برای مردم و حتی اهل سینما بازیگران کمدی ملاک ومعیار این سینما هستند . فارغ از این که نویسنده ی متن نمایشی و یا کارگردان چه کسی است تمام توجهات به سمت کمدین است :چاپلین ، لوید ، کیتون و ... بدون در نظر گرفتن این موضوع که کدام فیلم را خودشان ساخته اند و در کدام فیلم بازیگر یک کارگردان دیگر بوده اند مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند ، اما وایلر بدن شک تنها کارگردانی است که اهمیت تاریخ کمدی بدون او سنجید نمی شود
