شهاب حسینی جوان اولی است که هم تماشاچی را خوب به سینما می کشاند ، هم نظر منتقد سخت گیر ایرانی را تامین می کند . عصبیت مرموز شهاب حسینی برای تماشاچی ایرانی دوست داشتنی است . شلوغ کاریش ، زیرکانه نگاه کردنش . فن بیان معلق در فضای سنت و روشنفکری . ملغمه ی بازی شهاب حسینی ادامه ی بازی پیشینیان است ، اما دنباله در فردای بازیگری دارد . دنباله ای که بازی نیمه تمامش را به سرانجامی سلحشورانه برساند. برخی اوقات شرایطی پیش می آید که نه فقط به جهت علاقه ی شخصی یا گذران زندگی ، که برای تعیین مسیری که به تو سپرده شده ، اقبال به تو رو می کند. امروز اکثر کارگردان ها دوست دارند که شهاب حسینی برایشان بازی کند . بازی های شهاب حسینی در این چند سال اخیر به سمتی رفته است که عمق تفکری شخصیت را بیش از نشانه های برون گرایانه نمایش دهد . هرچند که خود شهاب حسینی این تیک به خصوص این عرض خاص برون گرا بودن آدم هایی که باز سازی می کند را ، در قالب خودی شهاب حسینی گم نمی کند . مثلا در پرسه درمه این اتفاق می افتد . یا در سوپر استار مولفه های برون گرایی در یک نیمه از فیلم مشهود می شود . اصلا نقش هایی که به مفهوم تعریف درام نزدیک ترند و باید با تحولی دراماتیک و سایکولوژیستی همرا ه باشند ، معمولا به بروزی عصبی ، نمایان می شوند . با این که پالس رسیدن این پیغام در شلوغ کاری نیست ، اما در هدایت کارگردان ها ، باز نمایی درون گرایی و تفکر آرام هم در بیانیه صادر کردن قهرمان ها و ضد قهرمان ها شکل می گیرد . از این جنس بازی به شهاب حسینی زیاد سپرده می شود . نقش هایی که اساسا مثل بند بازی است . و شهاب حسینی ، هم بلد این بند بازی است و هم ذائقه ی تماشاچی اش را می شناسد . به سلامت طی کردن طناب اکتفا نمی کند . شیرین کاری هم در برنامه اش می گنجاند . شیرین کاری که یک معنی دارد . قرائت درست از متن نمایشی . شخصیت پردازی دراماتورژ در مفهوم صحنه از ارکان ساختار شناسی نمایشی است . اما در سینما بازیگری که حفره های داستانی و شخصیت پردازی را می فهمد ، با گوشه چشمی با حرکت از پیش تعیین شده برای خودش و غیر قابل پیش بینی برای تماشاچی زهر این پر گویی ، طعم تلخ این برون گرایی را می گیرد . گاهی با سکوت ، گاهی با فوران احساسات و گاهی با فروخوردن . باز نمایی درون گرایی و تفکر آرام هم در بیانیه صادر کردن قهرمان ها و ضد قهرمان ها شکل می گیرد . از این جنس بازی به شهاب حسینی زیاد سپرده می شود . نقش هایی که اساسا مثل بند بازی است . و شهاب حسینی ، هم بلد این بند بازی است و هم ذائقه ی تماشاچی اش را می شناسد . به سلامت طی کردن طناب اکتفا نمی کند . شیرین کاری هم در برنامه اش می گنجاند شهاب حسینی همه ی این ها را خوب می داند و می داند که باز هم، بعد از این، نقش های این گونه از او می خواهند و با ذکاوتش باید هم نقش را بسازد و هم سعی کند ، به تکرار خودش نیفتد . شهاب حسینی با و جود جوان بودنش ،حالا درردیف بزرگان و اساتید بازیگری قرار می گیرد . برای یک بازیگر تنوع بازی بسیار مهم است . اگر بازیگر تکنیسین نباشد. اگر نخواهد که تکنیسین بشود . مثلا شهاب حسینی کار دینی یا تاریخی قابل توجهی انجام نداده است . و شاید وقت آن رسیده که نشان دهد ، که فقط در قامت استاندارد سن و سالش نیست که می تواند بازی کند . در بازی شهاب حسینی آنی وجود دارد ، که پیش بینی موفقیتش در نقش های تاریخی را هم متصور می کند :نگاه های ارادی . نگاه های ارادی را بازیگران ، کارگردان ها و از همه مهم تر تدوین گرها می دانند . بازیگری که نگاهش ارادی باشد.اراده تبیین نقش را از کلام ، از بازی بدن به نگاهش می ریزد. کاری که ما بعد از چند سال از هم بودی با رقایمان انجام می دهیم ، شهاب حسینی با یکی دو پلان اول بازی اش انجام می دهد. اوج این نگاه ارادی ، در حوالی اتوبان است. حوالی اتوبان نقطه دقیق تعریف نگاه ارادی یک بازیگر است.
