خبرگزاری ایسنا: باید کلی پله‌ی شکسته را با احتیاط بالا بروید تا به برج دوره سلجوقی یعنی «نقاره خان» برسید. ری در دوره‌ای پایتخت سلجوقیان بوده و آثار این دوره در این شهر بسیار است. کوه «نقاره خان» که «گنبد اینانج» و «برج نقاره‌خان» در آن شکل گرفته، 81 سال پیش در 25 فروردین ماه ثبت ملی شد. برج مقبره‌ای هشت ضلعی بر فراز کوهی منفرد در جنوب کوه مرتفع‌تر بی‌بی شهربانو و مشرف به «گنبد اینانج» یا همان گورستان سلطنتی قرار دارد. پلان، فرم و مصالح تاریخی به آثاری از دوره سلجوقی مشابهت داشته و بنابراین بهترین تاریخ‌گذاری برای آن همان دوران است. برج «نقاره خان» بی‌تردید مقبره یکی از بزرگان و مشاهیر آن دوره است. این مقبره در سال‌های گذشته مورد مرمت قرار گرفته، ضمن اینکه به دلیل مشخص نبودن نوع پوشش گنبدی آن در حال حاضر سقف ندارد. درباره شهرت این بنای تاریخی به نقاره خان چیزی یافت نشده است. یکی از محلی‌های قدیمی منطقه هفت دستگاه می‌گوید: در دوره سلجوقی و ایلخانی آرامگاه‌سازی در ایران باب می‌شود. یک‌سری معتقدند این برج‌ها را می‌ساختند تا مردم از این طریق راه را پیدا کنند و یا وصیت می‌کردند تا بعد از مرگشان داخل این برج‌ها یا آرامگاهی که برای راهنمایی مردم ساخته‌اند دفن شوند. برج «نقاره خان» مدور است. بنا از لاشه سنگ و آجرهای 10 سانتی دوره سلجوقی ساخته شده است. هر چه از اشکال مثلثی شکل پره‌دار در بیرون یک بنا استفاده می‌کردند آن بنا با گذشت زمان در دوره‌های تاریخی متفاوت کمتر تخریب می‌شود. همان شخص محلی که دوست ندارد اسمش را بگوید، بیان می‌کند: در برج نقاره خان فرد زرتشتی به نام بوذرجمهر به شکل اسلامی دفن شده، چون خودش چنین وصیت کرده و یک‌سری هم از این برج به نام یزید نام برده‌اند؛ اما شاید رزتشتیان مراسم آئینی و تدفین را هم در این مکان به جا می‌آورند و به همین دلیل است که به آن نقاره خان می‌گویند. در حال حاضر سرداب برج نقاره خان کاملا شکسته و تخریب شده و مشخص است که حفاران غیرقانونی به آن شبیخون زده‌اند. بعد از گذشت سال‌ها، نقاره خان همچنان استوار است و در پشت برج، زنان منطقه در حال کندن سبزی‌های کوهی و مردان هم در حال کشاورزی به روی زمین‌هایشان در پایین کوه هستند.
