چنانچه اين تحقيق به مراحل پيشرفته تري برسد مي تواند به متخصصان براي درک آسيب هاي ناشي از ضربه، جراحت و بيماريها در اين منطقه از مغز ياري رساند. اين يافته ها با آسيب هاي مشخص شده در مغز بيماراني که قابليت تفکر در باره آينده را از دست داده اند، مطابقت مي کند. مغز همچنان تنها عضوي از بدن باقي مانده است که ناشناخته مانده است، اما استفاده ازتصوير برداري ام ار آي براي توضيح سازو کارآن در سالهاي اخير رواج يافته است. هنگامي که بيماران يا داوطلبان تحت تصويربرداري ام ار آي قرار مي گيرند و از آنها درخواست مي شود که فکر کنند يا بطرز خاصي تحرک داشته باشند، نقاط مشخصي از مغز در تصوير اسکن"روشن مي شوند" که نشانگر افزايش فعاليت الکتريکي در اين مناطق است. اين شيوه تا بدانجا تکميل شده است که دانشمندان با نگاه کردن به نقاط فعال شده در مغز، تقريبا مي توانند بفهمند که بيماران درباره چه چيزي فکر مي کنند. تازه ترين پروژه در اين زمينه بر تفکر منطقي که منحصر به انسان است، متمرکز شده است، قابليت خلق تصور ذهني از رخدادهاي که هنوز به وقوع نپيوسته اند. پژوهشگران 21 داوطلب را مورد ام آر اي قرار دادند و نتايج اسکن مغز آنها را در زماني که از آنها خواسته شده بود به طور محض رخدادهاي مربوط به آينده را در ذهن خود مجسم کنند و زماني که گذشته را به خاطر مي آوردند، را با يکديگر مقايسه کردند. فعال شدن مغز نتايج اين مقايسه به وضوح نشانگر تفاوت بين تفکر درباره جشن تولدي که سپري شده بود و جشن تولدي که در آينده رخ خواهد داد، بود. بطور خاص، وقتي به آينده فکر مي کنيم، سه بخش خاص از مغز فعال مي شوند: کرتکس جانبي چپ ، پريسنوس چپ و بخش راست عقب مخچه. اين بخش هاي مغز در حال حاضر به عنوان بخش هايي که در هنگام تصور ذهني از تحرک بدني فعال مي شوند، شناخته مي شوند، بدين معنا که وقتي مغز درباره آينده فکر مي کند، فعاليت ها و تحرکاتي در اين بخش ها رخ مي دهد. نمونه ديگري از اين مورد مربوط به تحقيق ديگري است که نشانگر فعال شدن بخش هاي مشابه اي از مغز درزمان حرکت دادن بازو و وقتي بود که از داوطلبان خواسته شد تا درباره بازي کردن بيس بال فکر کنند. نتايج اين آزمايش ها با ساير مطالعات مربوط به بيماراني که از آسيب مغزي در همين مناطق رنج مي برند و ديگر قادر به تفکر در باره رخدادهاي آتي نيستند، همخواني دارد. پژوهشگران درباره اين مطالعه نوشته اند: "شايد يکي از مهم ترين توانايي هاي سازگاري ذهن بشر، قابليت رفتار اصولي در پيش بيني پيامدهاي آتي باشد. بخش مهمي از تفکرات روزانه ما وابسته به قابليت تصور کردن وضعيت خودمان در رخدادهاي آتي است." بهر روي، اين پژوهشگران بطرز آشکاري تاکيد کرده اند که تحقيقات آتي براي درک دقيق تر سازوکار مغز در هنگام تفکر در باره آينده ، ضروري است.
