نویسنده/ مترجم: رابرت ای. وبولدینگ/ نسرین رفائی سعیدی واقعیت درمانی نوعی روان درمانی است که سعی دارد با توجه به مفاهیم واقعیت، مسئولیت و امور درست و نادرست در زندگی فرد، به رفع مشکلات او کمک کند. واقعیت درمانی مجموعه ای از اصول نظری و علمی است که در دهه ی 1950 میلادی توسط روان پزشکی به نام ویلیام گلاسر مطرح شد و مبانی آن در سال 1965 در کتاب "واقعیت درمانی" به صورت منسجم و سازمان یافته انتشار یافت . این رویکرد درمانی در دهه های اخیر کاربرد گسترده ای پیدا کرده و به طور موفقیت آمیزی در کانادا، ایالات متحده، ژاپن، ایرلند، آلمان، اسپانیا، اسلوونی، کرواسی، ایتالیا، استرالیا، نیوزلند و هنگ کنگ مورد استفاده قرار گرفته و اعتبار آن نیز تأیید شده است. در این روش از طریق تبیین طبیعت انسان، تعیین قوانین رفتاری و طرح چگونگی فرایند درمان، به افرادی که نیازمند کمک هستند، یاری می شود. هدف واقعیت درمانی نه کسب بینش درباره ی علل زیربنایی مشکلات است و نه حل تعارض های ناهشیار بلکه پی آمد مطلوبی که واقعیت درمانی به دنبال آنست، ایجاد تغییر در رفتار می باشد که به ارضای نیاز و شادکامی بیش تر می انجامد. افراد به این علت به سراغ روان درمانی می آیند که احساس می کنند در زندگیشان مشکلی وجود دارد یا اینکه زندگیشان نیازمند بهبود است. یک واقعیت درمانگر بر این باور است که هنگامی که مراجعینش نیازهای خود را به طور مؤثر ارضا نمی کنند، به آنها احساس ناراحتی، اضطراب، افسردگی، گناه، ترس و شرم دست می دهد و یا به گونه ای منفی رفتار کرده، یا به نشانه های روان تنی دچار می شوند.. انتشارات فراانگیزش
