رشته رزمی وینگ چون وینگ چون یک نوع استیل هنر رزمی است که بیشتر از آنکه براساس حرکات حیوانات خلق شده باشد بر پایه فیزیک و خصوصیات بیومکانیکی انسان می باشد. حرکت در یک مسیر مستقیم، سرعت، ضربات و تکنیکهای مستقیم و ترکیبی، و تلاش در جهت خنثی کردن حملات حریف بیشتر از اعمال نیرو برای زدن ضربه و یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگیهای بارز این هنر محسوب می شود. ریشه این هنر را می توان در امپراطوری Ching که در حدود دویست و هفتاد سال پیش می زیستند جستجو کرد. البته این در زمانی بود که 90 درصد مردم کشور چین توسط ده درصد دیگر حکومت می شدند. این اقلیت ده درصدی، سلسله (Man Chus) نام داشتند. از آنجا که حمل سلاح و شرکت در ارتش برای مردم هانز (Hans) ممنوع بود، این عده تصمیم به شرکت در گروههای سری و آموختن فنون کونگ فو کردند. معبد (Sil Lum)، اولین مدرسه آموزش فنون نظامی بود که به طوری کاملاً سری فعالیت می کرد و افراد برای کسب مهارت استادی از پانزده تا بیست سال در این مکان تعلیم می دیدند. بعدها برای کاهش مدت این دوره، پنج تن از معروفترین اساتید این هنر، تصمیم به گزینش بهترین و مفیدترین تکنیک های هر کدام از استیل های کونگ فو و تبدیل این مجموعه به یک دوره آموزشی مستقل گرفتند تا زمان این دوره آموزشی را به یک سوم آن تقلیل دهند و مدت این دوره به پنج تا هفت سال کاهش یافت. هر چند قبل از این موفقیت، معبد (Shil Lim) توسط افراد سلسله Man Chus ویران و سوزانده شد. یکی از تنها کسانی که از این قبل و کشتارجان به در برد، استادی به نام Na Mui بود که یکی از پنج استاد برتر کونگ فو به شمار می رفت و تمامی دانش خود را به دختری به نام وینگ چون آموزش داد. وینگ چون در زبان چینی به معنای «امید به آینده» است. وینگ چون نیز بعدها آموخته های خود را به همسرش منتقل کرد و این پروسه آموزشی با انتخاب بهترین افراد رزمی کار ادامه یافت. در سال 1950 میلادی، فردی به نام (Yip Man) شروع به تدریس وینگ چون در کشور هنگ کنگ کرد و یکی از شاگردان او استادی به نام ویلیام چونگ بود که هم اکنون رئیس فدراسیون جهانی این رشته می باشد.
