نویسنده/ مترجم: شریدان ماری دی/ ویدا علیخانی بازی برای کودکان یک نیاز طبیعی است و مانند نفس کشیدن برای حیات آنها ضرورت دارد و والدین نباید نگران و مانع بازی و بازیگوشی‌های کودکان شوند. بازی به عنوان واقعیتی انکارناپذیر یکی از فعالیت‌های آدمی و حتی حیوانات است. بازى کردن یک فعالیت لذت بخش است که دربرگیرنده افراد، اشیاء و تحرک است. هر چیزی، از فوت کردن حباب هاى صابون به اطراف گرفته تا خواندن یک قطعه شعر نوعى بازى محسوب مى‌شود. بسیاری از خانواده‌ها، بازی کودکان را یک نوع سرگرمی می‌دانند. بعضی دیگر، بازی را بیهوده، هدر دادن وقت و حتی مایه خجالت می‌دانند. در حالی که بازی جنبه‌های آموزشی و سازندگی داشته و به کودک، فرصت رشد جنبه‌های؛ جسمی، ذهنی، روحی، روانی و عاطفی می‌دهد و فراتر از آن کودک اصول اخلاقی و اجتماعی را در این میان بخوبی فرا می‌گیرد. کارشناسان معتقدند؛ علاقه مندی کودک به بازی نشانه سلامتی اوست و اگر کودکی بازی نکند باید به سلامت او مشکوک و به فکر درمان بود. از نظر آنها بازی موجب رشد کـــودک از نظر جسمی و تقویت پنج حس او می‌شود. همچنین بازی، حس کنجکاوی کودک را بر می‌انگیزد و به کــــودک قدرت ابتکار، روحیه جمع گرایـــی، بـــرقرای رابطه، مقاومت در برابر مشکلات، پذیرش اختلاف سلیقه‌ها و اعتماد به نفس می‌دهد. آنها معتقدند؛ چنانچه کودکی در خردسالی بازیگوش و پر جنب و جوش باشد در بزرگسالی از بردباری، خویشتن داری، مقاومت و پایداری خوبی برخوردار خواهد شد. انتشارات شهرآب - آینده سازان
