نویسنده: فرشاد نجفی پور این عقده ها نیستند که نابهنجار و مرضی هستند، بلکه برخی از دگرگونی ها یا تورم آن ها است که بیمارگونه تلقی می شود. این ها «ارکان روح» هستند. عقده ها موضوعات عجیبی که در اعماق وجود انسان قرار گرفته باشند تلقی نمی شوند، بلکه مجموعه رفتارهای پیوسته حاضریهستند (همانند استعداد موسیقی یا زبان خارجی) که در ما وجود دارند و ما جز در موقعیتی خاص از آن ها استفاده نمی کنیم. به بیان ساده تر، عقده ها بخش هایی رفتاری هستند که به صورت تکه تکه به حیات خود ادامه می دهند و در «مَن» آدمی ادغام نشده اندو خود را به صورت گستره ای پررنگ از «علایق»نشان میدهند. ذوق عامه این واژه را در معنائی به نسبت خاص به کار می برد و آن به معنی «وجود مانع در جریان طبیعی یا عادی یک فعالیت» یا «ناراحتی روحی یا امتناع از رفتار سازگار عادی» است. ولی این برداشت عمومی اشتباه است، چرا که در نوشته های بیشتر نظریه پردازان بزرگ، عقده به طور لزوم رفتار نا بهنجار نیست. انتشارات زهره وند
