نویسندگان: احمد صادقی/حسین صادقی بسیاری از والدین از شیطنت زیاد کودک خود شکایت دارند و برخی نیز معتقدند فرزند آنها بیش فعال است. اما بین بیش فعالی و شیطنت طبیعی کودکان فرق‌های بسیاری وجود دارد. بیماری بیش فعالی شامل کودکی می شود که بیش از همه بچه های هم سن و سال خود جست و خیز می کند و مشکل از همین جا شروع می شود، چون ما معمولاً عادت داریم بچه ها را موجوداتی ببینیم که می دوند و فعالیت می کنند و مثل بزرگترها نیستند و اشکال در اینجاست که زمانی که طبیب کودک را بیش فعال تشخیص می دهد، قبول نمی کنند و معمولاً به مادر این کودکان اعتراض می کنند که تو اشکال داری، تو کم حوصله ای. من با افراد دیگر هم صحبت کرده ام و آنها هم می گویند که فرزندانشان همین طور هستند، بنابراین تقصیر را به گردن والدین به خصوص مادر می اندازند و در پی درمان قطعی نیستند. لازم به ذکر است که کسی که در صف اول این جبهه است مادر است و بعد پدر، به خصوص خانم های خانه دار چون بیش از 18-17 ساعت را با این بچه ها می گذرانند و پدرها به دلیل شاغل بودن، دیرتر به خانه می رسند و تنها چند ساعتی را با کودک می گذرانند. در واقع دود این قضیه به چشم مادرها می رود، از این روست که بیشترین گله مندی را مادران دارند.در بسیاری از مواقع اتفاق می افتد که والدین از این بچه ها قول می گیرند و او قول می دهد، اما قادر نیست سرقول خود بماند، چون این بیماری ناشی از تحریک پذیری شدید قسمتهایی از مغز است که باعث می شود کودک بسیار ناآرام باشد و به اصطلاح یک جا بند نشود. انتشارات نوشته
