با سلام.دختری هفده ساله هستم که دررشته علوم تجربی تحصیل می کنم.تقریبا دوساله که بدون اینکه متوجه گذر زمان بشم دقیقه های زیادی که گاه به ساعت هاهم میرسد رویاپردازی می کنم خودم رادرجایگاهی که هدف تحصیلی ام هست می بینم وانگار واقعا در انجاحضور دارم.جوریکه هیچ اتفاقی رادر دنیای واقعیت متوجه نمی شم واین باعث افت شدید تحصیلی ام شده جوری که امسال اولین سالی بود که معدلم بیست نشد وایده هایی را که برای جشنواره خوارزمی اماده کرده بودم تا پس از ان ثبت اختراع کنم را هم به دلیل ناامیدی به خاطر رویا پردازی های طولانی کنار گذاشتم.والان احساس ادم هایی رو ئارم که توجنگ جهانی اول کل زندگیشونو از دست دادن.راستش باچند تا مشاور هم صحبت کردم ولی همشون می گن خودم باید مراقب خودم باشم .خودمم اینو قبول دارم ولی الان حدود یکساله که دیگه انگاراصلا دست خودم نیست .وسط رویا پردازیام به خودم میام ولی قدرت کنار گذاشتنشو ندارم بااینکه می خوام ادامه ندم ولی بازم ادامه میدم....امیدوارم کمکم کنید چون این قضیه واقعا داره زندگیمو خراب می کنه وبه دلیل ایجاد استرس باعث چشم درد وسردرد های شدیدی می شه.احساس می کردم هیچ راه نجاتی برام نمونده تا اینکه اتفاقی برنامه اقای دکتر بابایی زائرو دیدم وفهمیدم افرادی هستند که علی رغم دوری مسافت می توانند به من کمک کنند.ممنون که وقت گذاشتید.خوشحال می شم اگر به پرسشم پاسخ بدید.
