قد کوتاه

Question

با سلام و تشکر از تمامی دست اندرکاران این مجموعه.

خانمی هستم 30 ساله و لیسانس. اگر بخواهم در یک کلام مشکلم را مطرح کنم باید بگم ((قدم 147 سانت است، همین!!)) . گفتنش به همین سادگیست اما درکش نه!

وقتی وارددبیرستان شدم توسط گروههای مختلف پذیرفته نمیشدم و ار ان بدتر این بود که توسط دوستان قدیمی هم قال گذاشته میشدم . و به گوشم میرسید که به خاطر قدم مسیر مدرسه تا منزل رو با من طی نمیکنند. اگه الان بود میدونستم که همه این دید رو ندارند و با افراد دیگری دوست میشدم. اما متاسفانه اون زمان این اتفاق نتیجه دیگه ای داشت، من اعتماد به نفس دوست پیدا کردن رو از دست دادم. تمام 4 سال دبیرستان رو میز اخر تنها می نشتم . من که درسم در دوره راهنمایی عالی بود، اول دبیرستان کمی بد شد و دوم و سوم دبیرستان افتضاح...خلاصه دبیرستان که برای بیشتر دخترها خاطره انگیزترین روزهای زندگیشونه برای من تبدیل به یک کابوس شد.و  مدتها خودم روبابت این سالها واین تنهایی سرزنش کردم و شرمنده بودم. اما دانشگاه ابتدا به طور اتفاقی دوستان خوبی پیدا کردم  و ارتباطم با هم جنسانم خوب شد... اما هنوز که هنوزه نتوستم با هیچ اقایی رابطه داشته باشم. و در این زمینه مشکل اعتماد به نفس دارم . این اواخر اقایی که قد بلند و موقعیت خوبی داشت بهم پیشنهادی داد که من از ترس طرد شدن اجازه شروعش رو به خودم ندادم. ..

جایی که مجبور باشم کفشهامو دربیارم اصلا احساس خوبی ندارم...

شاید خند دار باشه اما همیشه با خودم فکر می کنم ایا دیگران منو به عنوان یک بزرگسال حساب میکنند؟؟؟!!! وقتی میبینم مثلا یک دختر بچه پنجم ابتدایی هم قد یا بلندتر از منه احساس حقارت میکنم و همش میگم چی میشد اگه حتی فقط 5 سانت بلندتر بودم. چرا من مشکلی دارم که کمتر کسی داره چرا هیچ راه حل و درمانی نداره؟ چرا با وجود اینکه مشکل خاصی نیست بزرگترین مشکله؟؟!! چرا احساس میکنم یک جور معلولیته و هم نیست ؟؟؟!!!

از اینکه هنوز نتونستم با این مسئله کنار بیام از خودم بدم میاد. از اینکه از زندگیم لذت نمیبرم و تمام هم وغمم  اینه که کاش فقط 5سانت بلندتر بودم از خودم بدم میاد!

Answer 1

سلام بر شما
مگر چیز خاصی است که یک قد کوتاه با قد معمولی ازدواج کند.
مگر وقتی یک خانم قد معمولی دارد با اقایی که قد خیلی بلند دارد ازدواج نمیکند؟ مواردش را ندیده اید؟
خوب همان تناسب الان برای شما میتواند اتفاق بی افتد
واقعا وقتی شما خودت نپذیری چگونه توقع داشته باشیم که بقیه بفهمند؟
تا خودت را و توانمندی هات را باور نکنی اب از اب تکان نخواهد خورد.
در دنیا اینقدر اتفاقات عجیب و غریب میافتد که من و شما ازش خبر نداریم.
اشنایی و وصلت شما با یک مرد هیچی در برابر انهمه اتفاق نیست.
این الان باید کمترین دغدغه ذهن شما باشد.
یادت باشد همه ی انسانها درونشان چیزهایی دارند که اصلا دوست ندارند و ارزو میکردند جور دیگری باشند.
به جای دیدن ضعف خودت اگر نقاط قوت را ببینی پیشرفت میکنی.
و اگر موفق شوی نقاط خوبه خودت را ببینی، قطعا میتوانی ارتباط خوب بسازی زیرا میتوانی نقاط قوت یک انسان دیگر را نیز ببینی و به او بازخورد دهی. اینگونه هست که دیگری عاشقت خواهد شد.

افرادی را در مراجعینم میشناسم که بیماری های خاص و نادر دارند معلوم نیست تا کی زنده بمانند ولی کسی امد و عاشق شد و با انها تشکیل زندگی داد.
میخواهی به من بگویی شرایطت سخت تر است؟
ایا پیش وجدان خودت میتوانی این را بگویی؟

---

مـریم غفـار
کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
مشاوره تلفنی : شماره هوشمند 9099071000 را بدون پیش شماره گرفته و سپس کد 80195 را وارد نمایید

Comments

!!!!!!!

---

سلام مجدد  دارم خدمتتان خانم دکتر.

پاسخ شما کاملا برای من قابل پیش بینی بود!
بله من خانمی با قد  معمولی را دیده ام که با اقایی قد بلند ازدواج کرده باشد.
من کسی را دیده ام که روی چهره معصومش اسید پاشیده شده بود اما یکی عاشقش شد.
من بیمار سرطانی میشناسم که ازدواج کرده و فرزند دارد.

اما ایا  درک شما از سوال من فقط این بود که من از ازدواج می ترسم؟
بله این بخشی از سوال من بود و من همان پاسخی که شما به من دادید را به خودم می دادم.

"همه ما میدانیم موقع شنا کردن باید بدن را شل کرد اما چرا  همه ما نمیتوانیم این کارو بکنیم؟"
 
فکر میکنید چرا من اعتماد به نفسم را از دست دادم؟؟؟ چرا که بارها و بارها بازبان طنز یا با زبان غیر طنز ، به شکل مستقیم  یا  غیر مستقیم... توسط هر جور ادمی مورد تمسخر قرار گرفته و میگیرم.
برای خیلی از مشاغل که حتی استعداد لازم را داشتم پذیرفته نشدم، چرا؟
پس چرا نباید فکر کنم در جامعه ما این یک جور معلولیته؟

خانم دکتر اگر به بیان سوال من دقت میکردید متوجه میشدید که من خودم می دانم که این مشکل خاصی نیست و حتی تردید داشتم که مطرحش کنم یا نه؟
افراد  روحیه های مختلفی دارند. یکی زود اسیب میبیند یکی دیگر نه.

من میدانم که نسبت به خیلی از افراد خوشبختترم....


اما
در طول زندگیم به خاطر چیزهایی جنگیدم  و حسرت خوردم که حق طبیعی هر فرد معمولی بوده. که این مسئله قدم یکی از اونهاست.

سالهای نوجوانی و اوایل جوانی که میتوانستم هزاران ارزو و رویا و برنامه داشته باشم نهایت رویایم این بود که کاش قدم بلندتر بشه!
بله گذشته ها گذشته!  اما من سالهای طلایی زندگیم را با تفکر بیهوده از دست دادم. این چیزیه که به خاطرش  رنج میکشم وخودم را سرزنش میکنم.(میدانم که میخواهید بگویید خب دیگر ادامه نده و حالا رویاهای بزرگتری داشته باش!)

مرا با کسانی مقایسه می کنید که بیمار هستن ، اما یک نکته را فراموش نکنید انها افرادی معمولی بودند که ناگهان بیماری زندگیشان را( و نه شخصیتشان را) تحت الشعاع قرار داد. و من فرد سالمی که باید شکر گذار باشد (چرا که انتظاری که از فرد سالم می رود همین است )  همیشه تحت تاثیر مسائل پیش پا افتاده ای مثل اندازه نبودن یک شلوار ، زیبا نشدن یک لباس ب به تن ،نداشتن یک جفت کتانی و.... بودم.

---

سلام
قطعا شما آرزوهایی در سر می پرورانید، در بین آنها یکی را که زیاد به آن عشق می ورزی را از ذهنت بر روی کاغذ بیاور و آن را تبدیل به هدفی که اصول آن رعایت و هدفی که استاندارد شده، کن.حال می بینی که هر هدفی باید وقتی برای آن در نظر گرفته شود؛ به طور مثال ممکن است کسی که می خواهد آشپز حرفه ای شود به 4 سال تحصیلات دانشگاهی نیاز داشته باشد، بنابراین باید تکلیف هر ساله هم مشخص شود که تکالیف ار سال خودشان هم می شوند هدف و می بینیم که هدف اصلی را خرد و جز می کنیم تا برسیم به اینکه روزانه تکلیف چیست و یا حتی به ساعت هم برسیم. اکنون تکلیف روزانه را شروع کرده  و انجام بدهید و نسبت به آن تعصب داشته باشید و پایبند به برنامه روزانه تان بمانید و پیش بردید. آن وقت پاداشهای فعالیتهای خودتان را کم کم درک خواهید کرد و جلو خواهید رفت تا جایی که پیشرفت خودتان را خواهید دید؛ بنابراین برای رسیدن به هدف اصلی خودت تا توان داری تلاش و کوشش کن و از شکست ها هم هیچ ترسی به خودت راه نده، اینکه می گویم هیچ ترسی یعنی همین طوری تلاش کن،تلاش کن تلاش کن...تا به چیزی که می خواهی برسی و آن چیز هم مثلا می تواند آشپز حرفه ای باشد.به امید موفقیت و پیشرفت....

---

سلام
من شما را خیلی خوووب درک می کنم چون یک خانوم قدکوتاهم...
من هم رنجهای زیادی تحمل کردم  که حتی فراتر از بیانات شماست...
اما مشکل تصمیم نگرفتن است تاکید می کنم تصمیم نگرفتن....تصمیم بگیریم که یا قدمان بلندتر شود و یا اینکه عاشق قدمان باشیم.
در مورد اول شاید بگویید در این سن و قدبلندی؟ بله درست است که تجربه هرگز چنین چیزی را به ما نگفته ولی ما صاحب قدرت و توانایی ماورایی هستیم که در صورت خالص شدن در نوع تصمیم هر مسئله عجیب و غریبی رخ میدهد...و تعجب همگان را برمی انگیزد و اسمش را میگذارند معجزه...
اما در مورد دوم اینکه اگر خودمان چیزی یا کسی یا کاری را دوست داشته باشیم و قلبا به آن عشق بورزیم تمام کائنات با ما همرا ه خواهند شد و همگام با ما به آن چیزها عشق خواهند ورزید...
بله شاید شما سالهای طلایی گذشته تان را با این  حسرت از دست داده اید ولی روزی می رسد که دور نیست و شما با خود خواهید اندیشید که دوران 30 سالگی به بعدم دوران  مهمی بود که هنوز حوان بودم و کلی نعمت داشتم ولی صد افسوس که با به سر بردن در گذشته های قبلتر آن 30 سالگی را هم از دست دادم و اززندگی هیییییییچ نصیبم نشد حالا پیر و فرتوت شدم که اگر بخواهم هم توان و انرژی ای در بساط نیست که بتوان با تکیه بر آن گام برداشت!
از این زاویه به زندگی الآن خود نگاه کنید و درک کنید 10 سال آینده چه قضاوتی در مورد 30 سالگی تان خواهید کرد؟
آرزو می کنم  تمام کسانی که چنین مشکلی دارند به زودی شاهد موفقیت و پیروزی در آن را در آغوش بگیرند...

Answer 2

سلام
ممنون که احساست را نوشتی.
من نمیتوانم منکر عذابی که کشیده اید باشم.
اما نمیتوانم باور کنم شما مجبورید به ادامه ی عذاب کشیدن.
همه ی جملاتت پاسخ هایی دارد، اما نمی نویسم چون هنوز در مرحله ی جنگ با خودت هستی.
خوبه که یکی دیگه وارد این نزاع شود  چون اگر تنهایی از پسش بر می اومدی تا الان حل شده بود اما چون با نوشته سوتفاهم ایجاد می‌شود و حق مطلب ادا نمیشود وارد ان نمیشوم.
تغییر کردن در هرچیزی دردناک است.
ولی تغییر نکردن دردناک تر است.
امیدوارم درد را در راستای درستی تحمل کنی تا به نتیجه برسی.

---

مـریم غفـار
کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
مشاوره تلفنی : شماره هوشمند 9099071000 را بدون پیش شماره گرفته و سپس کد 80195 را وارد نمایید