سلام.
من یه خواهر ۹ ساله دارم که دائم ادای نوزاد هارو درمیاره. البته علاقه‌ی شدیدی به نوزادان داره و توی خیابون اونها رو نشون میده و کلی ذوق میکنه. و به مادرم میگه که یه بچه دیگه بیاره. هر روز فیلم نوزادی خودش رو میزاره و نگاه میکنه. یه همسایه داریم که بچه‌اش ۹ ماهه هست و اسمش کارن هست. خواهرم خیلی دوستش داره و بعضاً اداشو درمیاره و میگه من کارنم.
مثل بچه‌ها گریه میکنه و مثل اونا میخنده.
حالا ما چکار کنیم که این رفتارشو ترک کنه.
البته ما خودمون هم خیلی به بچه‌های کوچیک و نوزادها توجه میکنیم.مخصوصا همین پسر همسایمون که تقریبا همه‌ی اعضای خانوادمون قربون صدقه‌اش میریم و از دیدن حرکاتش ذوق میکنیم و تا مدت‌ها برای همدیگه تعریف میکنیم. مثلا کافیه یکی از اعضای خانوادمون کارن رو بیرون ببینه؛ اولین چیزی که میرسه خونه و میگه همینه حتی با جزئیات که چی تنش بود، میخندید، گریه میکرد، خوابش می‌اومد و....
من خودم فکر میکنم یکی از دلایل اصلی این موضوع توجه بیش از حد ما به سایر کودکان مخصوصا بچه‌ی همسایمون بوده طوری که خواهرم میخواد با ادای اونارو درآوردن توجه ما رو به خودش جلب کنه.
