سلام
مادر عزیز راهکار اصلی دست شما است. بخشی از رفتار ما ژنتیک ما است که قابل تغییر نیست ولی بخش محیطی-تربیتی رفتار، دست ما(والدین) است که رفتار مورد نظر خود را تشویق ورفتار نا خواسته مان را با نادیده گرفتن( دقت کنید نادیده گرفتن) خاموش کنیم. اشاره ای که خودتان کردید بسیار مورد اهمیت وتوجه است که متاسفانه سکوت بعضی جاها تعریف وتمجیدوتقویت می شود.شما میتوانید باایجاد موقعیت برای ابراز وجود دخترتان اورا غیر مستقیم آموزش دهید. درابتدا کسب آرامش را به کودک بیاموزید( شیوه تنفس عمیق وبازی شل باش مثل ماکارونی ،سفت باش مثل مدادو...) وگام دوم علت حرف نزدن را پیدا کنید اورا زیر نظر بگیرید تا موقعیتهای مختلف ودلایل مختلف آن رفتار را درهر شرایطی بتوانید شناسایی کنید. (خیلی مراقب باشید که به کودک در حضور وعدم حضورش حتی برچسب خجالتی و.. نزنید) از نقش بازی کردن در منزل در حضور افراد حمایتگر مانند پدر ومادر وبعد پدر بزرگ ومادر بزرگهاو.. استفاده کنید وهر تغییر کودک را تقویت کنید.مثلا خرید شکلات برای دوستانش و اینکه خودش آنها را بین دوستانش تقسیم کند. ازکتابهایی که دراین زمینه برای آموزش مهارتهای زندگی برای کودکان تنظیم شده استفاده کنید.پیروز باشید.
سارا حیدری
کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
تلفن : 021-44497123
جنت اباد،میدان اتشنشان،درمانگاه نوروزی
