کودکان خیرخواه و سخاوتمند، کودکانی هستند که تنها به فکر خود و منافع شان نیستند، بلکه به احساسات، نیازها و خواسته های دیگر افراد خانواده و دوستان شان نیز اهمیت می دهند. این کودکان آموخته اند که با بخشش، نیکوکاری و خوش رفتاری می توانند موجب شادی دیگران شوند. کودکان سخاوتمند از این که دیگر اطرافیان شان را نیز هم چون خودشان، سرحال و بانشاط می بینند، لذت می برند. آن ها برای جمع و روابط اجتماعی ارزش و احترام قائلند و بخشش را یکی از ویژگی های برتر شخصیتی می دانند.

برای آموزش سخاوتمند بودن به کودک، والدین می توانند از همان دوران کودکی سعی کنند ارزش های زندگی جمعی را به فرزندان شان بیاموزند و به آن ها یادآور شوند که هیچ کس نمی تواند به تنهائی زندگی کند. هنگامی که فردی در انجام کارهای خیر و نوع دوستانه پیش قدم می شود، نه تنها خود را تواناتر و داراتر از قبل می یابد، بلکه موجب پرورش حس عزت نفس ارزشمندی در خود می شود. اغلب کودکان از حدود سه سالگی احساسی از همدلی و مهربانی از خود نشان می دهند و طی آن به دلجوئی از کودکان و افراد دیگر خانواده در هنگام ناراحتی می پردازند. در این زمان است که می توان رفتارهای سخاوتمندانه را به کودک آموخت. کودکان بخشنده و سخاوتمند خیلی زود یاد می گیرند که خوراکی، لباس و اسباب بازی های شان را با دیگر کودکان شریک شوند و دوستی ها و روابط گروهی خود را بدین ترتیب گسترش دهند. البته به خاطر داشته باشید که هیچ گاه نباید آن ها را وادار به بخشش وسایلی که به آن ها علاقه دارند، کنید. اغلب کودکان همیشه خواهان بخشش و نیکوکاری نیستند، اما اگر خود برای این کار داوطلب شدند، بهتر است کمک آنها را بپذیرید. یکی از روش هائی که می توان به وسیلهٔ آن به روحیه سخاوتمندی کودکان پی برد، مشاهدهٔ رفتارهای آن ها هنگام بازی های جمعی است. کودکی که خودخواه باشد، از این که اسباب بازی های خود را به دیگر کودکان بدهند، احساس ناراحتی می کند. لازم به ذکر است که این احساس کودک ناشی از حس ناامنی و عدم اعتمادی است که او نسبت به محیط، اعضای خانواده، دوستان و ... دارد. اگر می خواهید کودک تان ویژگی خساست و خودخواه بودن را نداشته باشد، در وهلهٔ اول سعی کنید امنیت، اعتماد و مثبت اندیشی را در او تقویت کنید. سپس به منافع دیگران بیاندیشند.

آنها به تدریج یاد می گیرند که احساس ها و عاطفه های دیگران را درک کنند و به آنها احترام گذارند. ولی می توان با آموزشی هدفمند و برنامه ریزی شده، ویژگی های برتر شخصیتی را در آن ها رشد و پرورش داد. برای مثال، پدر و مادر می توانند با رعایت آداب و رسوم های خانوادگی در دادن هدیه های تولد، دادن عیدی به دیگر کودکان خانواده، سهیم شدن و یا بخشیدن اسباب بازی ها و کتاب ها با دیگر کودکان، کمک به افراد نیازمند، بازدید از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست و ... کودکان را سخی و بخشنده بار آورند. برای آموزش سخاوتمندی به کودک و کاهش حس خودمحوری در او می توان از راهکارهای عملی زیر بهره جست؛

کودک را با کودکان بزرگتر از خودش که رفتارهای ملایم تر و صبورانه تری دارند، هم بازی کنند؛ تا او نیز به تدریج این گونه رفتارها را بیاموزد. کودک زمانی مفهوم سهیم شدن با دیگران را یاد می گیرد که احساس امنیت درونی کند. بنابراین اگر کودک در یابد که از سوی بزرگترهایش مورد توجه و علاقه است و برای حمایت شدن نیازی به سرسختی و پا فشاری ندارد، حس امنیت در او شکل خواهد گرفت و به تدریج می تواند به نیازهای دیگران هم توجه کند. اگر پدر و مادر متوجه شوند که کودک اسباب بازی هایش را به دوستش می دهد تا او هم با آن ها بازی کند، باید این رفتار او را مورد تحسین قرار دهند. کودکان خردسال به روش های تند و خشن پاسخ می دهند. اگر پدر یا مادر مشاهده کردند که دو کودک بر سر یک اسباب بازی خاص کشمکش و دعوا دارند، بهتر است برای مدتی آن اسبا ب بازی را بردارند و زمانی که بچه ها توانستند مفهوم با هم بازی کردن و سهیم شدن را درک کنند، آن را بیاورند.

یادگیری رفتارهای اجتماع پسند نیاز به الگو، تمرین و زمان دارد. اگر کودک شاهد رفتارهای سخاوتمندانهٔ والدینش باشد، بدیهی است که یاد می گیرد خود نیز از آن چه دارد، ببخشد. هر چند وقت یک بار به اتفاق فرزندتان، سرِِِ کمد اسباب بازی ها، کتاب ها، لباس های کوچک شدهٔ او بروید و با انتخاب آن چه که لازم ندارد و دادن آن ها به کودکان نیازمند، لذت بخشش و نیکوکاری را در دل او پرورش دهید. اگر فرزندتان علاقه ای خاص به اسباب بازی و یا لباسش دارد، این اطمینان را به او بدهید که مجبور نیست آن را به دیگری بدهد. کودکان زمانی که دریابند می توانند وسایل مورد علاقه شان را نگه دارند، برای بخشش سایر وسایل شان راحت تر اقدام می کنند. اگر متوجه شدید که کودک تان با دوستش سرِِِ یک اسباب بازی دعوا می کند، سعی کنید خود را در ماجرای آن ها درگیر نکنید،زیرا آنان زود متوجه خواهند شد، که بد رفتاری شان، با هم، موجب دوری آن ها از یکدیگر خواهد شد. کودک تان را به انجام بازی های گروهی تشویق کنید. بازی هائی که چند نفر برای به دست آوردن هدفی مشترک فعالیت می کنند، موجب رشد و تقویت روحیهٔ جمعی در آن ها می شود.