احترام متقابل، صمیمیت، تعهد و قدردانی اجزای تشکیل‌دهنده عشق هستند که در ادامه به اختصار به آنها اشاره خواهیم کرد.

 

1) احترام متقابل: احترام متقابل شامل حفظ حقوق انسانی دو طرف است؛ یعنی در رابطه امنیت جانی و فیزیکی، جنسی و عاطفی هر دو طرف حفظ می‌شود. بخش دیگر و مهم این احترام که بسیار اهمیت دارد، این است که طرف مقابل را دقیقا همان‌گونه که هست، بپذیریم و یک عمر با بی‌احترامی کامل درصدد تغییر او به شکلی که دلمان می‌خواهد، نباشیم. این مشکل در روابط زیاد پیش می‌آید و خیلی از خانم‌ها و آقایان با هم ازدواج می‌کنند با این امید که از فردای ازدواج بتوانند طرف مقابل را تغییر دهند و او را به شکلی که دلشان می‌خواهد، درآورند. اعتماد دو طرفه هم بخشی از احترام است. کسانی که بدون شواهد کافی به طرف مقابلشان بی‌اعتماد هستند، هیچ‌گونه عشقی به او ندارند. متاسفانه در کشور ما به غلط پدیده تعصب حتی برای خود زن‌ها هم به عنوان نماد دوست‌داشتن مطرح است. منظور از تعصب، غیرت داشتن‌هایی است که در آن کمی بدبینی وجود دارد. در چنین غیرت‌ورزی‌هایی هیچ احترامی نیست. خیلی وقت‌ها می‌بینیم خانمی به شوهرش می‌گوید من می‌دانم تو خیلی مرد خوبی هستی ولی زن‌ها مکارند یا برعکس مردی به همسرش می‌گوید، من می‌دانم تو خیلی خوبی ولی مردها را نمی‌شناسی! چنین افرادی بدبینی‌های خودشان را با این جمله‌ها توجیه می‌کنند بدون اینکه حتی خودشان بدانند.

 

معمولا احترامی در باطن چنین رابطه‌هایی نیست چون پشت این عبارت‌ها این است که اگر حواسم نباشد، تو آدمی هستی که ممکن است کاری که نباید، انجام دهی. افرادی که چنین تفکراتی دارند، نمی‌توانند ادعا کنند حس‌هایشان به خاطر عشق است. علت این حس‌ها، ناامنی شخصی فرد است که باید درمان شود و معمولا ریشه در کودکی یا ریشه‌های فرهنگی دارد.

 

2) صمیمیت و عشق‌ورزی: دو آدم کنار هم در یک رابطه صمیمانه باید خوش بگذرانند، از اینکه کنار هم هستند، ‌خوشحال باشند، از اینکه با هم به رستوران یا مسافرت می‌روند، لذت ببرند و به آنها خوش بگذرد و در عین حال عشق‌ورزی و ابراز داشته باشند یعنی هم در عمل و هم در کلام، عاشقانه با هم رفتار کنند.

 

3) تعهد: تعهد، معنای گسترده‌ای دارد؛ یعنی من حواسم به تو هست، تو هم حواست به من باشد، من حواسم به حس‌های تو هست، تو هم حواست به حس‌های من باشد، من کاری نمی‌کنم یا حرفی نمی‌زنم که در تو حس‌های بد ایجاد شود و تو هم کاری نکن یا حرفی نزن که در من حس‌های بد ایجاد شود و ناراحت، عصبانی و غمگین شوم. یعنی سختی‌های تو، ‌سختی‌های من هم است.

 

4) قدردانی: رأس چهارم عشق، قدردانی است و قدردانی یعنی اینکه خیلی ممنون که عاشق منی! در این دنیا 7 میلیارد زن و مرد وجود دارد؛ تقریبا 5/3 میلیون مرد و 5/3 میلیون زن، ممنون که از بین 5/3 میلیون مرد یا زن، مرا انتخاب کردی. متاسفانه در فرهنگ ما وقتی کسی دیگری را دوست دارد، طرف مقابل می‌گوید خب تو که هستی، پس بمان، من بروم سراغ بقیه! در حالی که باید قدردان کسی که ما را دوست دارد باشیم و مسوولیت‌هایی در قبالش بپذیریم.

اگرچه عشق روی این چهار محوری که در بالا گفتیم استوار است اما هر رابطه عاشقانه ای مولفه هایی دارد که باعث می شود یک رابطه موثر و موفق یا شکست خورده و کوتاه مدت باشد. طبق نظر روانشناسان، عشق سه عنصر دارد: صمیمیت، هوس، تعهد. عشق زمانی بهترین حالت را دارد که هر یک از این سه عنصر را تقریباً به طور یکسان شامل شود.

 

تعهد: تا چه اندازه شما خود را وقف آن می کنید که رابطه تان را شاداب و با طراوت نگاه دارید؟ و یا تا چه اندازه با طرف مقابل تان صادق هستید؟ تعهد شامل مسئولیت پذیری، وفاداری و وظیفه شناسی است. تعهد در رابطه به مفهوم آن است که اکثر موانع و مشکلات را می توان با کمک یکدیگر از میان برداشت.

 

صمیمیت: نزدیکی در رابطه را شامل می شود. اموری که شما و نامزدتان در آن سهیم هستید اما فرد دیگری از آنها آگاهی ندارد. رازها و تجربیات فردی و مشترک شامل این بخش می شود. صمیمیت امری فراتر از نزدیکی جنسی و فیزیکی است. این که تا چه اندازه شما در کنار او احساس راحت بودن می کنید و آیا قادر به بیان عقاید و نقطه نظرهای خود هستید و او واقعا به حرف های شما گوش می دهد شامل صمیمیت می شود.

 

هوس و شهوت: انرژی بخش رابطه تان شما در این بخش نهفته است. تمایل به بازگشت به منزل، تنها برای کنار او بودن، تمایلات جنسی، رمانتیک بودن، اشتیاق برای در کنار هم بودن و رفع سریع موانع برای وصال. این بخش به گرایش های جسمی شما اشاره دارد.

 

بر این اساس اگر رابطه شما از این الگوها پیروی کنند:

تعهد + صمیمیت و فقدان هوس: این رابطه در خطر فروپاشی قرار ندارد اما نیازمند خلاقیت و انگیزه برای شعله ور ساختن مجدد عشق است.

 

تعهد + هوس و فقدان صمیمیت: این رابطه عذاب آور است. گاهی اوقات انگیزه شدیدی آنها را جذب یکدیگر می کند اما سرانجام به یاس و ناکامی منجر می شود چون قادر نیست که رابطه شما را عمیق تر کند.

 

صمیمیت + هوس و فقدان تعهد: این رابطه یک شبه است. کشش و اشتیاق شدیدی حکمفرماست اما عدم امنیت از آنکه رابطه تا چه مدت دوام خواهد آورد هر دو فرد را مایوس می کند.