آکادمی متخصصان اطفال آمریکا این هفته اصول راهنمای خود را برای تشخیص کودکان مبتلا به «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» (ADHD) گسترش داد تا پزشکان همه کودکان از ۴ تا ۱۸ سال را که نشانه های این عارضه را بروز دهند ارزیابی کنند…

 

به گزارش رویترز، این اصول راهنمایی قدیمی که عمر ۱۰ ساله داشت بر تشخیص و درمان «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» در کودکان از ۶ تا ۱۲ ماه متمرکز بود اما اکنون پژوهشگران می گویند مشکلات رفتاری، بیش فعالی و مشکل در توجه ممکن است در سنین پایین تر بروز کند و «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» اغلب تا سنین نوجوانی و حتی بزرگسالی ادامه پیدا می کند.

 

بر این اساس آنها توصیه می کنند متخصصان اطفال به دنبال یافتن ناتوانی های یادگیری، اضطراب و سایر مواردی باشند که ممکن است با «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» همراه شوند. همچنین این آکادمی در بیانیه ای در نشریه پدیاتریک (Pediatrics) می گوید رفتاردرمانی و دارودرمانی این کودکان باید براساس سن و شدت علائم آنها باشد.

 

براساس اطلاعات جمع آوری شده به وسیله مرکز کنترل و پیشگیری بیماری های آمریکا بین ۶ تا ۹ درصد کودکان و نوجوانان به «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» مبتلا هستند و این بیماری در نوجوانان شایع تر از کودکان کم سن است.

 

اودی هنین از برنامه رفتاردرمانی شناختی کودکان بیمارستان عمومی ماساچوست در این باره می گوید: «خوشحالم که اصول راهنمای جدید «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» کودکان کم سن تر و نوجوانان در سنین بالاتر را هم به رسمیت می شناسد. به نظر من وجود «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» در کودکان و نوجوانان در دو طرف طیف پایین و طیف بالای سنی نادیده گرفته می شد.»

 

این اصول راهنما که پیش نویس آن به وسیله یک کمیته ۱۴ نفری تدوین شده است به متخصصان اطفال توصیه می کند به والدین، آموزگاران و سایر بزرگسالانی که در جماعات مربوط به رفتار کودکان یا مشکلات مربوط به مدرسه حضور دارند، مشاوره بدهند تا بتوانند در تشخیص شان از توصیفات آنها استفاده کنند زیرا کودکان ممکن است همه علائم را هنگام حضور در مطب بروز ندهند.

 

اگر کودک مبتلا به «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» تشخیص داده شود، والدین هم نقش مهمی در راهبردهای درمانی به خصوص در کودکان کم سن تر خواهند داشت.

 

نویسندگان این اصول راهنمای جدید توصیه می کنند که برای درمان کودکان ۴ و ۵ ساله به والدین تکنیک هایی آموزش داده شود تا به مدیریت رفتار این کودکان کمک شود، از جمله این شیوه ها تقویت مثبت و نادیده گرفتن یا استفاده از تنبیه کردن (منظور تنبیه بدنی نیست) در مقابل برخی از رفتارهاست. تنها در صورتی که این روش ها موثر واقع نشود و علائم متوسط تا شدید «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» ادامه پیدا کند کودکان کم سن را باید دارودرمانی کرد.

 

راسل جی رمزی که در دانشکده پرلمن دانشگاه پنسیلوانیا به تحقیق درباره «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» مشغول است، گفت: «بسیاری از کودکان کم سن ممکن است در زمان هایی پرجنب و جوش باشند یا در تمرکز مشکل داشته باشند اما برای آنکه تشخیص «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» داده شود، رفتار کودک باید «باعث اختلال زندگی او» در محیط های متفاوت در خانه، مدرسه و در روابط با همسالان شود.» او می گوید: «تشخیص، یک فرآیند است. ممکن است بتوان علائم را در کودکان پیش از سن مدرسه با غربالگری (بیماریابی عمومی) شناسایی کرد اما این بیماری باید در طول زمان دنبال شود و مورد ارزیابی مجدد قرار گیرد تا معلوم شود تداوم دارد یا نه.» به گفته او آموزگاران یا والدین می توانند به کودکان در سن مدرسه با همان راهبردهای مورد استفاده برای کودکان در سن پیش از مدرسه رفتار درمانی انجام دهند. برخی از این کودکان نیز ممکن است به برنامه های آموزشی خاصی نیاز داشته باشند، برای مثال در صورتی که انجام تکالیف خانه به وسیله آنها مدت زیادی طول می کشد، می توان مقدار آن را کمتر کرد. داروهای محرک مانند ویوانز، ریتالین و کونسرتا هم به تنهایی و هم همراه روش های رفتاردرمانی در این گروه سنی موثر بوده اند. این گزارش می گوید این داروها دارای عوارض جانبی هستند از جمله بی اشتهایی، مشکلات خواب و دردمعده.

 

کودکانی که برخی از علائم «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» را دارند اما تشخیص کامل بیماری در آنها داده نشده است، نباید دارو مصرف کنند. نویسندگان این گزارش، دارودرمانی و رفتاردرمانی انفرادی را برای نوجوانان مبتلا به «اختلال کمبود توجه و بیش فعالی» توصیه می کنند. آنها تاکید می کنند پزشکان باید مراقب بروز نشانه های مربوط به سوءمصرف مواد یا الکل در این گروه سنی باشند و اگر این مشکلات مربوط به سوءمصرف مواد ادامه یافت باید به اولویت درمانی بدل شود. بالاخره از آنجا که این اختلال ممکن است برای مدت طولانی ادامه پیدا کند، این اصول راهنما، برقراری ارتباط میان خانواده ها، مدارس و پزشکان در طولانی مدت را برای کمک به درمان این عارضه ضروری می داند.