یكی از مهم‌ترین ملاك های الزامی برای همسر گزینی، نرم‌خویی و برخورداری از روحیه ی انعطاف‌پذیری است. داشتن چنین روحیه‌ای تضمین کننده ی تداوم و بقای زندگی زناشویی به شمار آمده و چنانچه دختر و پسر دارای چنین صفت ارزشمندی نباشند، در ماه‌های آغاز زندگی مشترك با مشکلات بسیاری روبه‌رو شده و توان ادامه ی زندگی را از دست خواهند داد.

 

اساس خانواده برای رسیدن به آرامش است، بنابراین زن و مرد باید یکدیگر را یاری کنند تا در خانواده معنا و آرامش حکم‌فرما شود و بتوانند در سایه‌ی این آرامش به کمال خود برسند.

 

در زندگی مشترک اگر یکی از طرفین تندخو و پرخاشگر باشد، دیگری می‌تواند با صبر و حوصله او را تغییر داده و با درایت ارتباط صمیمی و لطیف میان خود و همسرش برقرار نماید. ولی گاهی هیچ‌کدام از طرفین از خود نرم‌خویی و انعطاف‌پذیری نشان نمی‌دهند و بر نظر عمل و خود اصرار دارند که این شرایط، آرامش زندگی را به هم می‌زند و هر یک از طرفین انتظار دارد که دیگری کوتاه بیاید. نرم‌‌خویی به معنای بی‌تفاوتی نیست و انعطاف‌پذیری با اصرار و لجاجت غیرمنطقی فرق دارد. فردی که بتواند در شرایط سخت زندگی خویشتن‌داری و انعطاف از خود نشان دهد، محیطی آرام همراه با صلح و دوستی را در خانواده به وجود می‌آورد که رفتارش بازتاب منفی نداشته باشد و دیگران را به طرف خود جذب می‌کند. همسران انعطاف‌پذیر دارای عزت‌نفس بالا هستند و در روابط خود در زندگی مشترک و حتی زندگی جمعی خود موفق‌ترند، چون یاد گرفته‌اند در برابر مسائل متضاد و خلاف انتظارشان چگونه برخورد کنند. همین منعطف بودن‌شان در تعاملات باعث نرمی و آرامش در رفتارشان می‌گردد و افرادی آرام وخونسرد دیده می‌شوند و دیگران از معاشرت با آن‌ها لذت می‌برند.

 

افراد انعطاف‌پذیر، تفاوت‌ها و اختلافات بین خود و دیگران به خصوص همسر خود را راحت‌تر قبول می‌کنند و از وجود این تفاوت‌ها نه تنها مضطرب و آشفته نمی‌شوند، بلکه به راحتی با آن‌ها کنار می‌آیند و در جهت به تفاهم رساندن این اختلافات تلاش می‌کنند. آن‌ها حتی از این اختلافات برای رسیدن به تفاهم بیشتر استفاده می‌کنند و ر‌فتاری سازگارانه از خود بروز می‌دهند.

 

زوجین باید توجه کنند که نرم‌خویی و مهربانی یک ویژگی مثبت و خوب در زندگی است و باید از سوی همسرش مورد تمجید قرار گیرد و با انعطاف پذیری در زندگی مشکلات حل می‌شود .

 

یکی از مصادیف انعطاف پذیری کوتاه امدن در بحث هاست .این جمله معمولا در پایان یک بحث می آید وقتی که یک شخص، عصبانی و ناامید از اینکه نتوانسته نظرش را تحمیل کند این جمله را می گوید: موافقی که بحث را تمام کنیم؟

 

تا به حال چندبار این عبارت را شنیده اید؟ این جمله معمولا در پایان یک بحث می آید وقتی که یک شخص، عصبانی و ناامید از اینکه نتوانسته نظرش را تحمیل کند این جمله را می گوید: موافقی که بحث را تمام کنیم؟

 

این جمله به این معنی نیست که ما فقط از بحث های مهم دست برداریم و سپس خشم، ناراحتی، و ناامیدی حاصل از آن را با خود همراه کنیم. همچنین به معنی تسلیم و متاسف شدن نیست یا حتی به معنی این نیست که ما مرتکب اشتباهی شده ایم.

 

بلکه به این معنی است که ما به این نتیجه رسیده ایم که نمی توانیم چشم در چشم همدیگر بحث کنیم و بهتر است که در بعضی مسائل کوتاه بیاییم. نکته جالب این است که ما می توانیم این جمله را درمورد دوستان، معلم، غریبه ها و حتی رئیسمان به کار بریم اما به ندرت می شود این جمله را درمورد خانواده و همسرمان به کار بریم. بعضی از ما به دلیل اینکه با هم ازدواج کرده ایم یا فامیل هستیم باید نسبت به همه چیز موافقت کنیم.

 

به همین شکل، وقتی ما نمی توانیم چشم در چشم کسی نظر مخالفمان را بگوییم، به این معنی نیست که یک نفر درست و نفر دیگر اشتباه می گوید. بحث کردن در چنین مواردی مثل این است که از چندنفر بپرسیم زیباترین رنگ رنگین کمان کدام است؟ مسلم است که بعضی ها آبی را ترجیح می دهند درصورتی که بقیه قرمز را می پسندند. این موضوع بستگی به نوع افراد دارد. همه ما نظرات مختلفی در مورد پیرامون مان داریم.

 

خاتمه دادن به بحث به معنی پایان بخشیدن به یک بحث یا دور شدن از بحث برای متقاعد کردن طرف مقابل نیست. بلکه با این کار به دیگران می گویید که شما از احترام خاصی برخوردارید و با احترام به طرف مقابل اجازه ادامه دادن به صحبت هایش را می دهید.

 

حتی دونفر که همدیگر را دوست دارند نسبت به موارد گوناگون نظرات مختلفی دارند و با هم اختلاف نظر دارند که حتی بعضی از این موارد را نمی توان تغییر داد. خاتمه دادن بحث و کوتاه آمدن به این معنی است که طبیعی است که ما با هم اختلاف نظر داشته باشیم و همیشه این اختلاف نظرهاست که پیشنهادات جدیدی را در زندگی به افراد می دهد.

 

کوتاه آمدن در بحث همچنین به معنی این است که ناراحت و عصبانی شدن بی فایده است مخصوصا درمورد نظراتی که شما نمی توانید آنها را تغییر دهید. وقتی ما تصمیم می گیریم که کوتاه بیاییم و بحث را رها کنیم، این حقیقت را پذیرفته ایم که نگرش و دیدگاه ما متفاوت از دیگران است و به سمت جلو درحال پیشرفت هستیم. رها کردن بحث نشاندهنده این است که ما برای سلامتی مان ارزش قائل هستیم علاوه بر این اجازه نمی دهیم چیزهای کوچک ذهن ما را درگیر کند و با این کار برای خودمان و طرف مقابل احترام قائل می شویم.

 

رها کردن بعضی از بحث ها و پافشاری روی بعضی اختلاف نظرها از مهارتهای ارتباطی مهم است. اگر ما بعضی از بحث ها را رها کنیم فقط به خاطر اینکه بهتر به نظر برسیم، آزادی بیان و اعتماد به نفسمان را از بین برده ایم و درمورد رابطه مان با طرف مقابل مردد و خشمگین می شویم. در زندگی مسائلی وجود دارد که باید به خاطرش مبارزه کرد و بعضی مسائل هم ارزش بحث کردن و انرژی گذاشتن ندارد. کشف کردن تفاوت این دو باعث می شود که ما یک شریک زندگی خوبی برای همسرمان و دوست خوبی برای اطرافیانمان باشیم.