قدیم ترها برگزاری مراسم عروسی اینقدر پرزرق و برق نبود و عروس و داماد با کمترین امکانات می توانستندیک جشن ساده و کم خرج بگیرند و زندگی مشترک شان را شروع کنند اما این روزها برگزاری مراسم ازدواج، رابطه مستقیمی با چشم و همچشمی ها پیدا کرده است به طوری که گاهی هزینه مراسم یک شب به ده ها میلیون تومان می رسد....

 

حالا سوال اینجاست که آیا واقعا برگزاری چنین جشن های عروسی پرهزینه ای، ضمانتی برای خوشبختی است؟ یا اینکه زوج هایی که مراسم ازدواج شان را جشن نمی گیرند و با رفتن به یک سفر خاطره انگیز زندگی مشترک شان را شروع می کنند در زندگی زناشویی دچار مشکل خواهند شد؟ در این باره با دکتر پروین ناظمی، روان شناس و مشاور خانواده و مدرس دانشگاه آزاد گفت وگویی کرده ایم که آن را می خوانید.

 

 

به طور کلی باورهای غلطی در جامعه ما رواج پیدا کرده که برگزاری مراسم آنچنانی ازدواج یکی از همین باورهای نادرست است. نکته مهم در این رابطه، کیفیت مراسم عروسی نیست بسیارند عروس و دامادهایی که میلیون ها تومان خرج مراسم ازدواج شان کرده اند و زندگی مشترک آنها فقط چند ماه دوام آورده اما زوج هایی هم هستند که با برگزاری یک جشن ساده پیوند زناشویی بسته اند و سال های سال، خوشبخت در کنار هم زندگی کرده?اند. البته این به آن معنا نیست هر زن و شوهری که مراسم ازدواج شان پرهزینه بوده بلافاصله از هم جدا شده اند بلکه منظور من این است که کیفیت مراسم تاثیری در خوشبختی افراد ندارد اما متاسفانه زوج های جوان و حتی پدرها و مادرها کمتر به این موضوع توجه دارند و فکر می کنند مراسم پرخرج عروسی یکی از ملزومات ازدواج است.

 

 

اصل ماجرای جشن عروسی به این علت است که عروس و داماد با برگزاری این مراسم به همه اقوام و دوستان اعلام می کنند از امروز به بعد زن و شوهر شده اند و از آنجا که مراسم عروسی مهم ترین جشن زندگی افراد محسوب می شود، بنابراین گرفتن یک جشن ساده خیلی بهتر از نگرفتن آن است. در عین حال، عکس ها و فیلمی که از این مراسم به یادگار می ماند تا سال های سال یادآور خاطرات خوبی خواهد بود که مرور کردن هر چند وقت یکبار این خاطرات هم تاثیر مثبتی در زندگی مشترک افراد دارد. در این بین نمی توان گفت نگرفتن مراسم ازدواج می تواند دلیل اصلی اختلافات زناشویی باشد اما اگر مشکلی در زندگی مشترک زوج ها ایجاد شود، نگرفتن مراسم تنها بهانه ای برای بروز جروبحث ها و اختلاف ها خواهد بود. با توجه به این موضوع پیشنهاد من این است که با برگزاری یک جشن ساده هم که شده می توان از بروز اختلافات احتمالی پیشگیری کرد.

 

▪ فاصله بین عقد و برگزاری مراسم جشن ازدواج باید چقدر باشد؟

 

فاصله بین عقد و عروسی به هیچ عنوان نباید طولانی شود و اگر قرار است که دختر و پسر به شناخت برسند و آمادگی کافی برای ازدواج پیدا کنند، همان دوره نامزدی که آن هم نباید بیشتر از یکسال باشد، کافی است و طولانی شدن دوران عقد باعث بروز اختلافات زیادی می شود.

 

▪ بیشتر توضیح می دهید؟

 

ببینید! در سال های اخیر مد شده که دختر و پسر بعد از دوران نامزدی عقد می کنند و گاهی ۲ تا ۳ سال عقدکرده می مانند. در این دوران با هم مسافرت می روند و رفت وآمد دارند در واقع مانند یک زن و شوهر اما زیر سقف پدر و مادر زندگی می کنند. در چنین شرایطی فرد مجبور است هم توقعات همسر خود و هم خواسته های خانواده اش را برآورده کند و دچار دوگانگی خواهد شد. پدر و مادر سختگیری های خاص خود را دارند و طرف مقابل هم انتظار دارد خواسته های او به عنوان همسر عملی شود و همین موضوع بهانه ای برای بروز اختلاف بین زن و شوهر و حتی اختلافات شدید خانوادگی می شود و متاسفانه گاهی اوقات این مشکل تا جایی پیش می رود که زوج تازه عقدکرده قبل از رفتن زیر یک سقف مشترک مجبور می شوند از هم جدا شوند. بنابراین باز هم تاکید می کنم دختر و پسر باید در دوره نامزدی

 

به شناخت کافی و کامل برسند و بین مراسم عقد و مراسم جشن ازدواج حداکثر یک تا ۲ ماه فاصله بیفتد تا بروز سوءتفاهم ها باعث ایجاد اختلافات و مشکلات نشود.

 

 

همواره توصیه ما این است که افراد هنگام انتخاب همسر حتما به تشابهات فردی، فرهنگی و خانوادگی توجه ویژه داشته باشند زیرا با وجود این شباهت ها کمتر شاهد بروز اختلافات خواهیم بود. اگر قرار باشد دو خانواده با فرهنگ و رسوم متفاوتی با هم وصلت کنند هر خانواده می خواهد رسم و رسوم خانوادگی خودش در جشن عروسی فرزندش اعمال شود و همین موضوع باعث بروز مشکلات فراوانی خواهد شد. متاسفانه دخترها و پسرها کمتر به این موضوع توجه دارند و فکر می کنند تشابهات فردی و شخصیتی مهم تر از شباهت های فرهنگی و خانوادگی است. البته این موضوع در دوران آشنایی و نامزدی کمرنگ تر است اما بعد از عقد و با گسترش رفت وآمدهای خانوادگی پررنگ تر می شود.

 

 

بهترین راه حل این است که همه چیز را به عروس و داماد واگذار کنند و اگر قبول کنند دختر و پسر به بلوغ روانی رسیده اند بنابراین می توانند انتظار بهترین تصمیم گیری را از آنها داشته باشند. دختر و پسر هم با توجه به رسم و رسوم خانوادگی باید بیشترین تشابهات را پیدا کنند و به عقاید بزرگ ترها احترام بگذارند تا کدورت خاصی ایجاد نشود و بعد از اینکه به توافق مشترکی رسیدند هر کدام خانواده خودش را از این تصمیم مطلع کند. هم خانواده و هم دختر و پسر باید بدانند قرار نیست صددرصد خواسته های طرفین عملی شود بلکه رسیدن به عقاید نسبی مشترک، بهترین نتیجه خواهد بود.

 

 

همان طور که گفتم در بسیاری از مواقع بروز اختلافات به دلیل طولانی شدن دوران عقد است. در چنین شرایطی مراسم باید هر چه زودتر برگزار شود تا زن و شوهر زندگی مشترک شان را آغاز کنند و اختلافات به خودی خود و با اندکی گذشت حل شود اما گاهی بروز این اختلافات به حدی جدی است که باید دست نگه داشت و بعد از حل مشکلات پیش آمده تصمیم نهایی را گرفت. در این بین زن و شوهرهایی که دوران نامزدی بسیار کوتاهی دارند و بلافاصله عقد می کنند و می خواهند در دوران عقد به شناخت برسند، دچار چنین مشکلاتی خواهند شد. دوران عقد به هیچ عنوان دوران رسیدن به شناخت نیست چراکه انتخاب انجام شده و راه برگشتی وجود ندارد. در این شرایط اگر مشکلات جدی است و راه حلی برای آنها وجود ندارد، بهترین راه مراجعه به یک مشاور خانواده است و گاهی با یک مداخله کوچک و برگزاری چند جلسه مشاوره، اختلافات پیش آمده حل خواهد شد و زن و شوهر می توانند زندگی مشترک شان را آغاز کنند اما اگر مشکلات ایجاد شده جدی و غیرقابل حل باشد، جدایی و نرفتن زیر سقف مشترک با وجود سختی های بسیار بهترین پیشنهاد خواهد بود زیرا جداشدن در این مقطع و قبل از شروع شدن زندگی مشترک و پیشگیری از تولد یک کودک بی گناه مانع از بروز مشکلات ثانویه می شود. همیشه از قدیم گفته اند هر جا جلوی ضرر را بگیری، منفعت است. بنابراین چه بهتر که دختر و پسر قبل از عقدکردن و در دوران نامزدی به شناخت کافی برسند و فاصله بین عقد و برگزاری جشن ازدواج را به حداقل زمان ممکن کاهش دهند.