عزاداری یک خاطره ی شیرین
متاسفانه در باب تربیت اسلامی و تشویق کودکان به شرکت در مراسم های دینی شاهد کم کاری های متعدد و نقص های بسیاری هستیم. گاهی دیده می شود، خانواده ها از اینکه نمی توانند در حد انتظار بر روی کودکانشان تاثیر مطلوب بگذارند و فرزندانشان در حد توقع آنها، پایبند به ارزش های مذهبی نیستند، شکایت دارند و می پرسند، چه باید انجام دهیم؟ به همین منظور محرم و برگزاری مراسم سوگواری سالار شهیدان را، فرصت خوبی برشمردیم و بر آن شدیم تا در این مقاله به تربیت دینی و راهکارهایی در جهت تقویت باورهای دینی در کودکان بپردازیم.
بحث تربیت موضوعی بسیار حساس است. نخستین بذر تربیت در خانواده پاشیده می شود که ابعاد مختلفی دارد. از جمله مهمترین ابعاد آن، می توان به تربیت دینی اشاره کرد. تربیت دینی به معنای پرورش بعد معنوی انسان است. کودک به طور مستقیم از پدر و مادر خود تاثیر می پذیرد و الگو برداری می کند. "خوبی ها و بدی ها"، "زیبایی ها و زشتی ها" و "بایدها و نبایدها" را می آموزد و با گذشت زمان با ارزشها و ضد ارزشهای اخلاقی، ویژگی های اعتقادی و نگرش پدر و مادر آشنا می شود و بدین ترتیب روحیاتش پایه گذاری می شود. در حقیقت خانواده، مهمترین پایگاه آموزش، باورها و نگرش یک کودک را با توجه به شیوه انتخابی شکل می دهد.
کودکان به طور ذاتی و فطری زمینه پذیرش احکام الهی را دارند، ولی موضوع مهم نحوه آموزش است. نحوه آموزش نیز به توانایی ها و نگرش هر خانواده بر می گردد. این خانواده است که می تواند بسیاری از رفتارهای مطلوب و احساسات خوشایند را به طور غیر مستقیم در قالب ارزش های دینی در وجود کودکان تثبیت کند. پدر و مادری که آموزش خود را به گونه ای شایسته و اصولی همراه با چاشنی مهر و محبت و به دور از شعارزدگی همراه می کنند، قطعا فرزندانشان با رضایت قلبی می آموزند و مشتاق تکرار می کنند. شما می توانید به کمک یکی از ضروری ترین نیازهای عاطفی فرزندتان، تحت عنوان "محبت" قدم بسیار بزرگی در هدایت او به سمت محافل مذهبی و انجام واجبات بردارید.
آموزش دین به همراه چاشنی مهر و محبت کودکان را نسبت به انجام فرائض دینی مشتاق تر می کند و شاید به جرات بتوان از آن به عنوان بزرگترین عامل دلبستگی و کشش به عبادات و معنویات یاد کرد. در حقیقت زمانی که آموزش همراه با احساس خوشایند صورت می گیرد، این احساس خوشایند در روان کودک نمایان می شود و نسبت به آن فعل دلبستگی پیدا می کند.
یکی از بنیانی ترین موانع دین یابی در کودکان دین دار کردن اجباری و اصراری است. تربیت دینی از سوی والدین باید با تشویق، راهنمایی و آگاهی باشد وگرنه خانواده ها در امر تربیت و هدایت کودکان به مسائل دینی موفق نخواهند بود
در امر تربیت دینی خانواده ها باید تلاش کنند فرزندان خود را مذهبی پرورش دهند، نه اینکه مذهبی به بار بیاورند. هدف از تربیت دینی ایجاد شوق دینی است نه انتقال مطالب دینی. باید انگیزه و رغبت عبادت را در کودکان ایجاد کرد تا خود بنا به فطرت درونی به دنبال عبادت بروند و به رشد معنوی برسند نه اینکه آنان را وادار به عبادت کنیم. آموزش با جبر، دلزدگی و وازدگی در کودکان را به همراه دارد. خانواده هایی که فرصت طلایی دوران کودکی را از دست می دهند معمولا در دوران بلوغ به علت عدم آمادگی روحی فرزندانشان، با مشکلات عدیده ای روبرو می شوند.
باید قبول کنیم که در دستیابی به تربیت دینی موفق عمل نکرده ایم. یکی از بنیانی ترین موانع دین یابی در کودکان دین دار کردن اجباری و اصراری است. تربیت دینی از سوی والدین باید با تشویق، راهنمایی و آگاهی باشد وگرنه خانواده ها در امر تربیت و هدایت کودکان به مسائل دینی موفق نخواهند بود. مربیان موفق پیش از آنکه سخن بگویند عمل می کنند. باید بپذیریم که با حرف و صحبت نمی توان آموزه های دینی را به کودکان آموخت. ما باید با زبان عمل کودکان را به سمت و سوی درست هدایت کنیم. کودکان باید در عمل بینند که والدینشان چه می خواهند. از کودکی که بین عمل و سخن والدینش تعارض می بیند چه انتظاری می توان داشت؟ به عنوان مثال شما با همراهی کردن فرزندتان در مجالس مذهبی، هم او را از احترام خود نسبت به ارزش های دینی مطلع می کنید و هم احساس و خاطره خوشایندی را در ذهن او بر جای می گذارید.
و اما در شرایطی که همراهی کودک با جبر و اصرار و عدم احساس خوشایند همراه شود، به دنبال آن ما شاهد دلزدگی و دین گریزی کودکان خواهیم بود. بی تردید بازسازی چنین نگرشی تلاش و کوشش بسیاری را می طلبد.
به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار در پرورش دینی می توان از مجالس مذهبی یاد کرد. شرکت در چنین مراسم هایی حس مذهبی کودکان را تقویت می کند. اما واقعیت این است که والدین باید به شرایط برگزاری مراسم توجه ویژه ای داشته باشند و تجهیزات لازم و وسایل ضروری را با خود به همراه داشته باشند تا مجلس برای کودک تبدیل به یک محیط کسل کننده نشود. گاهی دیده شده که کودکان با شور و شوق زیادی وارد مجالس مذهبی می شوند ولی به دلیل طولانی شدن بیش از حد مراسم، مکان نا مناسب، ازدحام بیش از حد، گرما و سرمای شدید، عدم تهویه مناسب و ... دل آزرده می شوند.
در چنین شرایطی والدین آگاه باید به کمک تجهیزاتی که از قبل تدارک دیده اند تا حدی از مشکلات و دل آزردگی های کودکشان بکاهند. به عنوان مثال برای جلوگیری از خستگی کودک از اسباب بازی های بی صدا، مداد رنگی و دفتر نقاشی و ... استفاده کنید، به همراه داشتن مقداری خوراکی و آب مشکل تشنگی و گرسنگی کودک را حل می کند، مشکل سرما و گرمای کودک نیز با به همراه داشتن لباس مناسب قابل حل می باشد. به طور کلی در جایگاه پدر و مادری که به پرورش مذهبی کودکشان بها می دهند سعی کنید برای شرکت در مناسبت های مذهبی از مکان هایی استفاده کنید و یا وسایلی را با خود به همراه داشته باشید که به کودک شما خیلی سخت نگذرد.
قبل از شرکت در چنین محافلی، در مورد علت شرکت در مراسم با توجه به سن کودک با فرزندتان گفتگو کنید که شناخت و آگاهی قبل از شرکت در مراسم های مذهبی یکی از علل موفقیت آمیز هدایت کودکان به سمت معنویات است. همچنین در مورد شرایط محل برگزاری مراسم با کودکتان صحبت کنید و به کمک او به راهکارهای مناسب و عملی برسید. به عنوان مثال، برای کمتر شدن احتمال استفاده از دستشویی، کودک از ظهر مایعات کمتری استفاده کند و ...
بعد از پایان مراسم نیز به تعریف و تمجید از کودک بپردازید که بستری است برای تکرار کارهای خوب. البته سعی کنید افعال نیک کودک را چون رفتار شایسته در مجالس مذهبی و تقسیم خوراکی با کودکان اطرافش و ... را در حضور افرادی که برای کودک مهم هستند انجام دهید. واقعیت این است که پایه و زیربنای نگرش صحیح و مثبت به دین در بزرگسالی، نحوه آموزش خانواده و به دنبال آن خاطرات خوشایند دوران کودکی است.
|
توسط : مشاورفا در تاریخ : 11-05-1394, 02:23 بازدیدها : 639
مطالب مشابه :
بازدید کننده گرامی ، بنظر می رسد شما عضو سایت نیستید
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
