به راستی چقدر از اوقات هفتگی مان را صرف آموزش مسائل دینی و معنوی فرزندان می کنیم؟

آیا خود ما والدین، الگوی دینی مناسبی برای فرزندانمان هستیم؟از همه مهمتر این که، فاعلان  دینی خوب و مناسبی هستیم؟

نقش ایمان و تقوا در سازندگی شخصیت بشری کتمان ناپذیر است، تا بدان جایی که امروزه بسیاری از تحقیقات نوین علم روان شناسی حتی در ممالک غربی، بر صحت و سقم آن مهر تائید زده اند و از آن به عنوان یکی از مولفه های بنیادین در پرورش شخصیت سالم یاد می کنند. مثلا، تحقیقات نشان می دهد که افراد دین دار، به هنگام مواجه با بحران های زندگی کمتر دچار استیصال و  افسردگی می شوند و یا این که زوجین مذهبی و دیندار نسبت به زوجین غیر مذهبی،از میزان رضایت زناشویی بالاتری برخوردارند.

نتایج این تحقیقات، هر عقل سلیمی را به تفکر وا می دارد! حتی متعاقب آن ممکن است سوالات بی شماری نیز به ذهنمان خطور کند! یکی از آن سوالات می تواند سوال زیر باشد:

اگر نتایج تحقیقات درست است! چرا پس کودکان و جوانان دیروز ما که پرورش یافته در بطن اصلح ترین دین خدا می باشند، چنین اندیشه نمی کنند و امروزه  در تربیت فرزندان خود در این بعد، کوتاهی می کنند و حتی نادیده اش می گیرند؟!

شاید برخی از شما، با خواندن سطر فوق برافروخته شوید و بگوئید: چنین نیست، ما در تربیت دینی فرزندانمان تلاش می کنیم، اما از یک سو روال جامعه  تغییر کرده و از سوی دیگر، خود فرزندان ما خواهان  چیزی غیر از آنچه که ما می خواهیم آنها را پرورش و تربیت کنیم، هستند!!

شاید جملات این  چنینی تنها راه توجیه خطا و یا فرار من و شمای والدین از حقیقت باشد.

اندکی تامل کنید...

به راستی چقدر از اوقات هفتگی مان را صرف آموزش مسائل دینی و معنوی فرزندان می کنیم؟

آیا حرکت فرزندانمان را در این مسیر می ستائیم و تشویق و ترغیب شان می کنیم؟

آیا در آموزش امور دینی دچار افراط و تفریط نشده ایم؟

آیا خود ما والدین، الگوی دینی مناسبی برای فرزندانمان هستیم؟از همه مهمتر این که، فاعلان  دینی خوب و مناسبی هستیم؟

آیا گفتار و عمل دینی خود ما والدین هماهنگ است؟

آیا درتربیت دینی فرزند خود بیشتر متکی به اصول دینی هستید یا به  اصول عرفی که به اشتباه با نام دین تعبیه شده اند، پایبندید؟!

و هزاران آیا و سوال دیگر....

بی گمان، جواب دقیق پرسش های فوق و بازنگری پاسخ ها و تحلیل و تفسیر آنها، علت پنهان این تغافل و بی توجهی ما والدین و یا تخلف و مقاومت فرزندان در مقابل این نوع  تربیت را برای مان هویدا می سازد و نقطه عطف قصورمان را به ما یاد آوری می کند!!

با اعتقاد به این ضرب المثل "آنچه امروز بکارید، فردا برداشت خواهید کرد"، آستین هایتان را بالا بزنید و از هم اکنون دست به کار شوید و در جهت تربیت دینی فرزندانتان که تضمین کننده سلامت روحی و رضایت زندگی آینده شان است، گام بردارید

سعی کنید در خلوت تان هم شده، دوباره و یا چند صد باره سوالات بالا و یا سوالاتی دیگری را که به ذهنتان خطور می کند، جواب دهید و جوانب امر را بسنجید، با خودتان روراست باشید و بدون رودربایستی اگر کاستی و کوتاهی در خود و یا همسرتان مشاهده کردید، بپذیرید و در صدد رفع آن برآئید.

قبول کنید که رفتار و اندیشه امروز شما در قبال این سوالات، در سلامت شخصیت و زندگی آینده فرزندانتان بی تاثیر نیست، و خود را موظف در آن  بدانید، چرا که از یک سو تربیت دینی فرزندان از حقوق واجب آنان بر گردن شماست، از سوی دیگر کوتاهی الان شما، مصائب بی شماری را در آینده نزدیک نه تنها برای شما بلکه برای فرزندانتان نیز رقم خواهد زد.

با اعتقاد به این ضرب المثل "آنچه امروز بکارید، فردا برداشت خواهید کرد"، آستین هایتان را بالا بزنید و از هم اکنون دست به کار شوید و در جهت تربیت دینی فرزندانتان که تضمین کننده سلامت روحی و رضایت زندگی آینده شان است، گام بردارید.

**ایمان خود و همسرتان را قلبی کنید، به دیگر سخن گفتار وعمل تان یکسان باشد. مثلا، نگوئید دروغ و تهمت از گناهان کبیره است و خود بی توجه به آن، از صبح تا شب بدان مشغول شوید.

**الگوی رفتاری و عملی مناسبی برای او باشید؛ نزد فرزندانتان در سجاده بنشینید و دعا و مناجات بخوانید.

** کودکانتان را به انجام فرایض و مراتب دینی تشویق کنید و تکرار رفتارهای دینی آنان را ارج دهید.

**کتاب های دینی و معنوی برای فرزندانتان بخوانید و یا به آنها هدیه دهید.

**در مناسبت های مذهبی "اعیاد و سوگواری ها "شرکت کنید و در صورت عدم حضور، بهتر است آنها را ارج دهید.

**مسافرت های سیاحتی که توام با زیارت ائمه اطهار است را در برنامه مسافرت های سالانه تان قرار دهید.

**ذهن کودک و جوان امروز، به دنبال علت و دلیل است و بدون ادله محال و غیر ممکن است چیزی را بپذیرد، با برهان های منطقی خود راجع به امور مذهبی و دینی وارد عمل شوید.

**مرز بین عرف و شرع را مشخص کنید، دچار تداخل باورها و عقاید این دو ایدولوژی نشوید. هیچ یک از آنها را سعی نکنید با عنوان دیگری به فرزندانتان تفهیم کنید.

**هرگز، فرزندانتان را با تحقیر، سرزنش، نصحیت، انتقاد، مقایسه و... به انجام فرایض دینی مجبور نسازید، بهتر است در جوی دوستانه و صمیمی و به طور غیر مستقیم، زمینه گفتگویی را در مورد مطلب دینی مورد نظر ایجاد کنید  و  راجع به آن به بحث بنشینید. در صورت اختلاف نظر عصبانی نشوید و آرامشتان را حفظ کنید، چرا که نحوه برخورد شما در این زمینه، بسیار حائز اهمیت است. از او بخواهید بحث را به یک زمان دیگر موکول کنید تا هر دوی شما دست پر و با دانش کافی، در آن حضور یابید. 

** برای پیشگیری از گرایش فرزندانتان به برخی از  تضادهای اندیشه ای دینی که متاسفانه در جامعه امروز بسیار موجود است،  او را با مذاهب دیگر آشنا کنید و به وی بفهمانید نگاه هر کس حتی به یک دین واحد نیز می تواند  بسیار متفاوت باشد و دستخوش تغییرات بسیاری قرار گیرد. او را متوجه این مهم کنید که تنها منبع اصیل برای دستیابی به پاسخ پرسش ها، متولیان امور دینی و کتاب های مذهبی معتبر می باشند.

** به هنگام مواجهه با مصائب و دشواری های زندگی، عملا به او نشان دهید که تنها راه علاج و درمان مشکلات، عنایت و توجه خداوند است که می تواند کارساز و ره گشا باشد.

** حس پرستش و شکر گزاری را  به فرزندانتان نشان دهید. موفقیت هایتان را عنایت و هدیه ای از جانب خدا بدانید و شکست و ناامیدی هایتان را به امتحان الهی نسبت دهید، و در هر صورت خود را راضی به رضای خدا بدانید و تسلیم او شوید.

**از تجارب معنوی خود و یا اطرافیان با فرزندانتان صحبت کنید.