نوش دارویی برای روان کودکتان
در تربیت یک ستون محکم وجود دارد که اگر بنا شد، انبوهی از اشتباهات و کوتاهی ها را جبران می کند.اما اگر بنا نشد،هیچ چیزی نمی تواند به جای آن ،ساختمان تربیت را محکم و سرپا نگه دارد .آن ستون چیزی نیست جز "اکرام کردن".
در روانشناسی همه ی رفتارهای انسان یک معنی و توجیه دارد و آنهم فرار از حقارت است .بنابراین اکرام کردن و بزرگ دانستن ،همه ی تربیت خواهد بود. اکرام کردن همان رفتاری است که به موجب آن احساس بزرگ و محترم بودن در فرد پدید می آید و در او باور خوبی نسبت به خودش ایجاد می شود و محصولات شیرینی چون عزت و اعتماد به نفس به بار می آورد. اما چنانچه بخواهیم اکرام کردن را در یک جمله خلاصه کنیم می گوییم محبتی است که با احترام در هم آمیخته است .
مقدمتا توجه داشته باشید که در تربیت، سخن از محبت فراوان است و محبت ،به عنوان دارویی برای مداوای همه ی دردهای روانی شناخته شده است ،اما اینکه محبت به چه نوع رفتارها و گفتارهایی اطلاق می شود،هنوز هم مسئله ای مبهم و اختلاف برانگیز است و فرهنگ مشخص و معلومی برای آن ارائه نشده است.
در صورتی که همه ی والدین معمولا قصد محبت کردن دارند و به خیال خود به فرزندانشان محبت می کنند باز هم از متن همین خانواده ها هزاران انسان بیمار به جوامع تحویل داده می شود که ریشه ی همه ی بیماریهایشان به نوعی به همان کمبود محبت برمی گردد. لذا بسیاری از رفتارهای محبت آمیز ما شامل محبت مطلوب و مورد نیاز نیستند.محبت مطلوب ،عینا همان محبتی است که موجب اکرام انسان گردد.اگر شبی هزار بار هم کودکتان را ببوسید اما در رفتار با او مانند یک انسان احمق برخورد کنید و شعور او را جدی نگیرید؛به او دروغ بگویید و فریبش بدهید؛در مقابل سوالاتش با اکراه ،سکوت کنید ؛و یا به هر طریق دیگری او را بچه و نفهم تلقی کنید ،کودک شما دچار کمبود محبت خواهد شد.در واقع محبتی که در آن احترام و اکرام نباشد جز راهی برای لوس کردن و ضعیف بار آوردن کودکان نیست کودکان چنان تشنه ی اکرامند که برای دست یافتن به آن ،همواره آرزو می کنند بزرگ باشند.آنها گمان می کنند با بزرگ بودن ،"مهم بودن و جدی تلقی شدن "هم به دست خواهد آمد.
اگر گاهی با کودکانتان همبازی شده باشید،حتما این موضوع را فهمیده اید که کودکان بازیهایی را بیشتر دوست دارند که در آن نقش بزرگتر ها را به صورتی جدی بازی کنند.
لذا بسیاری از رفتارهای نادرست کودکان که از نظر ما توجیه منطقی و درستی ندارند و موجب گیجی و سردرگمی ما می شوند ،تنها یک دلیل مهم دارند :اینکه کودک می خواهد خود را بزرگ و مهم جلوه دهد .پس اگر با کودک مثل یک فرد محترم بزرگ رفتار کنید هیچگاه کودک برای بزرگ جلوه کردن دست به کارهای ضد اخلاقی یا خطرناک نخواهد زد.
والدین باید توجه داشته باشند به گونه ای با کودکان خود رفتار کنند که بزرگ بودن و جدی گرفته شدن کودک به او فهمانده شود.وقتی سوال می پرسد،سوالش مهم است و جوابی جدی می طلبد .درست یا غلط بودن جواب در این خصوص فرقی نمی کند،جواب دادن یا ندادن است که به کودک می فهماند تا چه اندازه اهمیت دارد
در حدیث معروفی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است :«الولد سید سبع سنین...»
کودک تا هفت سال اول سید خانواده است .سید به کسی گفته می شود که نسبت به اطرافیانش شریفتر و بزرگوارتر است لذا احترام خاصی هم می طلبد.
این روایت توصیه به جدی گرفتن و احترام گذاشتن به انسان، در همان سنینی می کند که معمولا هیچ کس انسان را در آن سنین جدی نمی گیرد. اما میل شدید کودکان به بزرگ بودن و مانند بزرگترها رفتار کردن _ که موجب تقلید کودکان در تمامی زمینه ها شده است _ ،اهمیت این مطلب را از دید کودکان به اثبات می رساند. همین میل شدید، کودک را به هر سمتی می تواند بکشاند.لذا یک بزرگتر سیگاری احتمال بیشتر در جهت تربیت فرزند سیگاری را هم با خود یدک می کشد.
بنابراین والدین باید توجه داشته باشند به گونه ای با کودکان خود رفتار کنند که بزرگ بودن و جدی گرفته شدن کودک به او فهمانده شود.وقتی سوال می پرسد،سوالش مهم است و جوابی جدی می طلبد .درست یا غلط بودن جواب در این خصوص فرقی نمی کند،جواب دادن یا ندادن است که به کودک می فهماند تا چه اندازه اهمیت دارد.
اگر می خواهید کودک را از محبت سیر کنید کاملا جدی و مثل یک انسان بزرگ و محترم با او رفتار کنید .وقتی وارد خانه می شوید همانطور که با همسرتان سلام و احوالپرسی می کنید با کودکتان هم احوالپرسی کنید .وقتی نام او را صدا می زنید اسمش را کامل و محترمانه صدا بزنید .حتی وقتی که قصد تنبیه یا دعوا کردن دارید از هر گونه اقدامی که موجب تحقیر و خجالت کشیدن او شود،خودداری کنید .تنبیه بدنی به شدت موجب تحقیر انسان می شود .در اغلب موارد آنچه موجب گریه ی کودک می شود درد حاصل از تنبیه نیست بلکه درد حاصل از حقارت است .در غیر این صورت چرا وقتی با کودکتان بازی می کنید و در طول بازی به بهانه ی شوخی به هم می زنید نه تنها کودکتان نمی رنجد بلکه بر این کتکها لبخند می زند؟ درحالیکه وقتی به قصد تنبیه حتی آهسته روی دست کودک می زنید،با ناراحتی و بغض او مواجه می شوید .در تنبیه بدنی چیزی که کودک را می رنجاند این است که شما قدرت خودتان ،و ضعف و بی دفاعی او
را به رخش کشیده اید.و الا اگر پدری پیر به صورت پسر نیرومند جوانش سیلی بزند،آن پسر هر احساسی که داشته باشد، با حس حقارت بسیار متفاوت خواهد بود.
بنابراین در تربیت شان والای انسانی کودک را رعایت کنید دیگر هر کاری که خواستید بکنید.
|
توسط : مشاورفا در تاریخ : 12-05-1394, 20:16 بازدیدها : 642
مطالب مشابه :
بازدید کننده گرامی ، بنظر می رسد شما عضو سایت نیستید
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
