استانداردهایی برای تنبیه
تنبیه در اصطلاح عبارتست از کیفری که در اثر انجام عمل خاصی اعمال می شود. البته همانطوری که از آیات و روایات بر می آید تنبیه و کیفر در تربیت اسلامی اولین و تنها راه کنترل نیست بلکه هنگامی که ارشادها و نصیحت ها ، بی اعتنایی ها و تذکر ها مفید واقع نشود مسئله تنبیه پیش خواهد آمد.
تنبیه کار زشت و به موقع خودش الزامی است. اگر احساسات و عکس العمل های شما برای وادارکردن کودک به انجام کارهای قابل قبول و یا خودداری از کارهای نا پسند کافی نیست باید از تنبیه استفاده کنید. تنبیه تاوانی است که کودک برای اطاعت نکردن از مقررات می پردازد.
تنبیه باید تا آنجا که ممکن است با خطا متناسب باشد. محروم کردن کودک از شرکت در مسابقه فوتبالی که با اشتیاق بسیار زیادی انتظارش را کشیده است، به این دلیل که اتاقش را مرتب نکرده بسیار نا متناسب است. وقتی شدت تنبیه بسیار زیاد باشد ممکن است کودک نتواند آن چیزی را بیاموزد که شما قصد آموختنش را به او داشته اید. شما ممکن است بخواهید اهمیت رفتار را به طریق خاصی به او نشان دهید اما کودک تنبیه شما را ظلم به خود تلقی خواهد کرد و در نتیجه موضوع کار ناپسند خود را فراموش می کند. او به خود حق می دهد که شما را آدمی خشن بداند. او به هیچ وجه قادر نیست رفتار خود را غلط بداند،بخصوص وقتی که شدت تنبیه روی مسئله اصلی سایه بیندازد. تنبیه ملایم تر به احتمال بیشتری کودک را متوجه کار ناپسند خود می کند و بیشتر احتمال دارد که رفتار خود را عوض نماید و آن طور که شایسته است رفتار کند.
تحقیقات نشان داده اند که تنبیه بسیار شدید باعث می شود تا کودک یاد بگیرد که بار دیگر نباید گیر بیفتد.
اگر کودک شما یک کار ناپسند را به دفعات تکرار می کند رفتارش را به تذکر دهید و بگویید که به نظر شما، او باید تنبیه بشود. به او بگویید برای اینکه تنبیهش عادلانه باشد باید به اتفاق هم در مورد نوع تنبیه تصمیم بگیرید و از او بپرسید که به نظر او چه تنبیهی مناسب است
پاسخ او شما را به حیرت وا می دارد زیرا آنچه او به شما پیشنهاد می کند آنقدر شدید است که شما حتی فکرش را هم نمی کرده اید.
وقتی او را در این تصمیم گیری شرکت می دهید در موقعیتی قرار می گیرید که می توانید به او تخفیف دهید و از شدت تنبیه بکاهید. شما همچنان حاکم باقی می مانید اما ملایمت و حمایت و قضاوت عادلانه ی خود را هم نشان می دهید
تنبیه وقتی می تواند در تربیت کودک موثر باشد که شما اوضاع را تحت کنترل داشته باشید اما در عین حال باید علاقه و توجه خود را هم به کودک نشان بدهید. شما باید به او نشان دهید که احساسات او را در نظر می گیرید و به او بفهمانید که اورا درک می کنید . تنبیه بدون در نظر گرفتن احساسات منظور شما را برآورده نمی کند. والدین می توانند قیافه شرمنده ای به خود بگیرند و به کودک بگویند که متاسفانه مجبور به تنبیه او هستند زیرا هر راه دیگری با شکست مواجه شده و این آخرین راه حل آنهاست .
و در آخر توجه شما را به روایتی از امام موسی بن جعفر (ع) جلب می کنم که در جواب شخصی که راجع به کودک خود شکایت داشت،فرمودند: اورا مزن، با او قهر کن ولی طول مده و زود آشتی کن.
( بحار الانوار ج 23 ص 114) .
|
توسط : مشاورفا در تاریخ : 13-05-1394, 19:46 بازدیدها : 740
مطالب مشابه :
بازدید کننده گرامی ، بنظر می رسد شما عضو سایت نیستید
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
