گاهي کودک نوپايمان کارهايي انجام مي دهد که نبايد آن کارها را ناديده بگيريم. بنابراين او را از آن کارها منع مي کنيم، اما او همچنان رفتارش را ادامه مي دهد و ما مي خنديم و پيش خود فکر مي کنيم چه رفتارهاي بامزه اي! همين رفتارهاي بامزه باگذر زمان ديگر براي ما خنده آور نيستند و اين بار ما مخالفت مي کنيم اما ديگر اين مخالفت سودي ندارد زيرا کودک اين پيام اشتباه را از همان ابتدا از شما گرفته که هر کاري مي تواند بکند و شما چشم پوشي مي کنيد. بنابراين ناديده گرفتن بعضي رفتارها به او ياد مي دهد که هر کاري کند والدين با او کاري ندارند و اين موضوع وقتي که او 12 يا 14 ساله شد براي شما غيرقابل تحمل است زيرا او به مرور زمان عادت کرده که سرپيچي کند.  خوشبختانه روش هايي براي اداره رفتار بچه ها وجود دارد كه بدون برخورد ، بدون اشك و قهر ، فرياد ، كتك كاري ، يا توهين زباني است . در اين مبحث سعي كرده ايم اصولي را ارائه دهيم كه عمل به آنها به شما و فرزندتان كمك مي كند تا به هدف مطلوب برسيد . شروع واقعي اين گونه تربيت ، از سال هاي آغاز كودكي است . به خاطر داشته باشيد كه در سنين پيش دبستاني ، بچه ها كارهاي عادي روزمره و مهارت نظم و انضباط را كه لازمه زندگي است ، به راحتي ياد مي گيرند. براي تسليم كردن كودكان روشي كلي وجود دارد كه در همه شرايط ، مفيد است. آنرا ياد بگيريد و بعد در زمينه هاي مختلف امتحان كنيد.

1- اول از "کلام" براي منع کردن استفاده کنيد! «يک جمله ي محکم!" فرياد نزنيد، فقط با يک تن صداي محکم علت مخالفت را بگوييد؛ مثلاً:

-   «خيلي داغه»

-   «اين را پرت مي کني! خراب ميشه»

-   «اين ليوان مال تو نيست» و ...

 

اين نکته را به ياد داشته باشيد که هرگز کودک را کتک نزنيد طوري که جاي دست شما باقي بماند! زيرا در هر حال، هدف شما نشان دادن عشقتان به کودک است نه نشان دادن خشمتان. کتک زدن کودک فقط اين پيام را به او مي رساند که شما جدي، سخت گير و خشن هستيد نه اينکه رفتار خودش اشتباه است!»

2- با تکرار رفتار، براي دومين بار به او بگوييد:

- «گفتم نه»                 

 - «گفتم نکن»

- «يک بار بهت گفتم سرت نکن»

در مرحله ي دوم نياز است که صداي شما کمي بلندتر باشد و يا شايد لازم باشد با زدن دست بسيار به آرامي به پشت کودک يا روي دست کودک او را منع کنيد.

3-اگر براي سومين بار رفتارش را تکرار کرد و ادامه داد، راه ديگري انتخاب کنيد؛ و آن گذاشتن کودک روي يک صندلي رو به ديوار است و يا جايي در گوشه ي پذيرايي. مدت زمان اين کار بايد به ازاي هر يک سال از سن کودک يک دقيقه باشد. يعني 2 دقيقه براي کودک 2 ساله و 3 دقيقه براي کودک 3 ساله و ... هربار که کودک بلند شد دوباره او را به جايش برگردانيد.

 

4- به ندرت اتفاق مي افتد که بعد مرحله سوم کودکان رفتارشان را قطع نکنند. اما در صورت سرپيچي مجدد، کودک را به اتاقش ببريد و به او بگوئيد: «اين جا بمان و هرکاري دوست داري انجام بده و بيرون نيا» (فقط براي دستشويي مي تواند بيرون بيايد) از دور او را زيرنظر بگيريد. بعد از مدت زمان کوتاهي، به داخل اتاق برويد و براساس قدرت درک کودک با او صحبت کنيد. «به او بگوئيد مي داني چرا به اتاقت فرستاده شدي؟» «چي ياد گرفتي از اين کار؟» هميشه در مورد مخالفت با رفتار کودکتان با او صحبت کنيد تا او بداند به چه دليل تنبيه مي شود.

 

5- به کودک عذرخواهي کردن را بياموزيد و اين کار را در عمل و رفتار خودتان به کودک ياد دهيد. با عذر خواهي کردن از همسرتان، با عذرخواهي کردن از فرزندان ديگر و يا حتي کودک، زماني که رفتار اشتباهي با او داشته ايد. او را تشويق به عذرخواهي کردن کنيد، او را ببوسيد بگوئيد چون «فهميدي رفتارت اشتباه بود تو را مي بخشم و در هر حال دوستت دارم»