مثل من به دنیا نگاه کن
نمی دونم چرا شما بزرگترا هیچ وقت نمیتونین قد ما بچه ها بشین و مث ما همه چیز رو ببینین
اینو یه دفه دیگه ام بهتون گفتم اما انگار خیلی کار سختیه! به همون اندازه سخت که ما بچه ها نمی تونیم مث شما ها به دنیا نگاه کنیم!
شما همیشه به ما میگین باید دنبال چیزایی باشیم که شما میگین؛ فیلمی رو نگاه کنیم که شما میگین، بازی رو انجام بدیم که به نظر شما خوبه؛ با کسایی رفت و آمد کنیم که به نظر شما مناسب ترین و...
اما تا حالا به این فکر کردین که مثلا چرا من بازی های کامپیوتری خشن رو دوست دارم یا اصلاً چرا بیشتر وقتم با کامپیوتر میگذره؟
به جای انکه با استفاده از تشویق رفتار های مثبت را افزایش دهیم مدام دست روی رفتار های نا مطلوب گذارده و با مهم جلوه دادن آن به تنبیه می پردازیم
ببین مامان خانوم شما همش به من میگی چرا انقد بازی های خشن انجام میدی، خوب بابا جان من الان عاشق بزن بزن و هیجانم، باید به فرکی به حالم بکنیم! یا خودت هر شب با هام کشتی بگیر و کاری کن این هیجان تخلیه بشه که البته میدونم با اون سارا خانوم توی شکمت نمی تونی! یا اون آقای بابا یه خورده با من بازی های هیجانی بکنه.
منم دلم می خواد به حرفت گوش بدم و با کامپیوتر کوچه، وقتی ماهی یه دفه میریم خونه مامان بزرگ و بچه ها رو می بینم تا با هم بازی کنیم، وقتی حتی اجازه نمیدین برم توی پارکینگ و خودم تنهایی توپ بازی کنم، وقتی بعد از مدرسه اومدن تا چند ساعت تنها تا تو و بابایی بیایین خونه و تازه بعدشم هر دوتون انقد خسته این و انقدر کار دارین که نمیرسین زیاد با من بازی کنیم، باید چه جوری بازی کرد؟؟؟؟ باید چه جوری این تنهایی رو پر کرد؟
شما بزرگترا همش به ما بچه ها میگین:
این کاررو نکن اما هیچ وقت نمیگین به جاش این کاررو بکن!
تا حالا با خودت فکر کردی بازی کردن چقدر واسه من لذت بخشه! به همون اندازه که خرید کردن برای تو و به همون اندازه که روزنامه خوندن و فوتبال دیدن برای بابایی.
شده تا حالا یکی بهتون بگه روزنامه نخونین، فوتبال نبینین،خرید نرین؟
اگه میخوای کامپیوتر رو از من بگیری بگیر اما به جاش کمکم کن یه چیز بهتر برای بازی و لذت بردن پیدا کنم.
گفته این کودک در مورد امر و نهی های پدر و مادر تا حدودی درست به نظر می رسد. در بسیاری از مواقع ما تنها محدودیت ها و خط قرمز ها را به کودک گوشزد می کنیم و این در حالیست که آنها بسیاری از مطلوب ها را نمی دانند و یا اگر هم می دانند به شیوه جایگزینی آن آگاه نیستند . در بسیاری از اوقات هم به نیاز های آنان واقف نیستیم تا با فراهم کردن زمینه مناسب برای ارضای آن، فرزندمان را از کجروی ها باز داریم و در مسیر صحیح هدایت کنیم. کودکان نیاز به تخلیه انرژی دارند. نیاز به تحرک و بازی و کسب تجربه دارند. و این در حالیست که ما آنها را در فضای آپارتمانی محدود می کنیم. و خود ما برای در امان بودن از شیطنت های کودکانه اش او را پای کامپیوتر و تلویزیون نشانده و تشویق به تماشای کارتون و اجرای بازی ها می نماییم.
در بسیاری از مواقع ما تنها محدودیت ها و خط قرمز ها را به کودک گوشزد می کنیم و این در حالیست که آنها بسیاری از مطلوب ها را نمی دانند و یا اگر هم می دانند به شیوه جایگزینی آن آگاه نیستند .
علاوه بر این موضوعات، شیوه های اصلاح رفتار نیز در بسیاری از والدین با مشکل روبروست.با این رفتار ها برخی اوقات لازم است تا نسبت به آن بی اعتنا باشیم و کودکمان را از زوایای مثبت بنگریم . همینکه او بداند ما از بعضی رفتارها نارضایتی داریم کافی است . در عوض خوب است توانایی و عملکرد مورد پسند او را بازگو کنیم تا با آگاهی از آن بتواند آن را گسترش دهد. این گسترش نیاز به بازگویی و یادآوری ما دارد. و البته شخصیت و الگو های رفتاری پدر و مادر نیز می تواند تاثیرات شگرفی را در فرزندان ایجاد نماید.
|
توسط : مشاورفا در تاریخ : 21-05-1394, 00:36 بازدیدها : 763
مطالب مشابه :
بازدید کننده گرامی ، بنظر می رسد شما عضو سایت نیستید
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .
