خانواده به عنوان اساسي ترين نهاد، وظيفه"جامعه پذير کردن" نوجوانان و هنجار نمودن آنها با فرهنگ اجتماع را بر عهده دارد. درست در همين رابطه است که خانواده پلي ميان فرد و جامعه مي شود تا آنها را به هم ربط دهد. اما وقتي از نوجوان و شيوه هاي تربيتي او صحبت مي شود تصوير به خصوصي در ذهن اکثر والدين تداعي مي شود. مثلا اينکه نوجوان در مقابل خواسته هاي والدين مقاومت مي ورزد و هر نوع مداخله والدين در امور زندگي خويش را تهديدي به استقلال خويش مي بيند بنابراين دست به مخالفت با والدين مي زند اما از طرف ديگر براي تربيت نسلي موفق، اخلاق مدار،منظم و... لزوم تربيت و توجه والدين به رفتار فرزندان به خصوص نوجوانان ملاحظه مي گردد. بنابراين يادگيري اصول صحيح رفتار و برخورد با نوجوانان از ابزار اصلي و اوليه تربيت فرزندان به خصوص نوجوانان به شمار مي آيد. اگر والدين مقررات مورد نظر خود را همراه با استدلال منطقي با نوجوان در ميان بگذارند، درباره انتظارات و خواسته هاي خود توضيحات قانع کننده ارائه دهند و در عين حال بدانند که در مواقع مختلف در برابر نافرماني و سرپيچي فرزندان خود چه عکس العملي نشان دهند، تربيت نوجوانان شکل ساده تري به خود مي گيرد. اما به والدين محترم توصيه مي شود که مقررات ارائه شده بايد به حداقل تقليل داده شود زيرا افراط در مقررات باعث سرپيچي بيشتر آنان مي گردد. همچنين ازوضع کردن هرگونه انضباط خشک و مستبدانه در خانه خودداري کنيد تا با اين اقدام فرزندتان وادار به بدرفتاري با شما نشود.

اگر والدين مقررات مورد نظر خود را همراه با استدلال منطقي با نوجوان در ميان بگذارند و درباره انتظارات و خواسته هاي خود توضيحات قانع کننده ارائه دهند، تربيت نوجوانان شکل ساده تري به خود مي گيرد.

نوجوانان اغلب يک رفتار خاص را ادامه مي دهند تا واکنشي معين را از والدين خود مشاهده کنند. برخي از آنها مي دانند که گله کردن، غرزدن،بد اخلاقي کردن و.. باعث ايجاد واکنش هايي خاص در والدين آنها شده و غالبا سبب مي شود به چيزي که مي خواهند دسترسي پيدا کنند. مثلا اگر واکنش والدين، نصيحت کردن، غر زدن،دعوا کردن و .. باشد بايد اين واکنشها را تغيير داد و نسبت به رفتار مورد نظر تسامح داشته باشند. تسامح روشي بسيار موثر در تغيير رفتارهاست اما به دليل مشقتي که اجراي آن دارد،کمتر مورد توجه قرار مي گيرد.

تسامح يا خودداري از مجازات فرد، فقط قادر به تغيير برخي از رفتارهاست، اما بايد ديد که در برابر چه رفتارهايي بايد تسامح داشت؟ رفتارهايي که باعث مختل کردن فعاليت ديگران مي شود يا آسيب و خسارتي به ديگران وارد مي سازد و يا به کوتاهي در انجام وظايف مي انجامد، نبايد مورد تسامح قرار گيرد.

براي تعيين اينکه چه نوع رفتارهايي بايد مورد تسامح قرار گيرد لازم است که والدين اين سوالات را از خود بپرسند: چرا او چنين رفتاري را نشان مي دهد؟ هدف او از چنين رفتاري چيست؟ اگر پاسخ شما به اين سوالات چنين باشد:" او مي خواهد مرا ناراحت کند" و يا " مي خواهد کاري کند که او را نصيحت کنم" و يا " مي خواهد صداي مرا بلند کند" و... شما بايد رفتار او را ناديده بگيريد.توجه نکردن به رفتاري که براي وادار کردن والدين به نشان دادن واکنش صورت مي گيرد، موجب تغيير آن رفتار خواهد شد.

رفتارهايي که باعث مختل کردن فعاليت ديگران مي شود يا آسيب و خسارتي به ديگران وارد مي سازد و يا به کوتاهي در انجام وظايف مي انجامد، نبايد مورد تسامح قرار گيرد.

رفتارهايي چون سماجت و پافشاري در درخواست که براي رسيدن به هدف مورد نظراتخاذ مي شود نيز بايد ناديده گرفته شود. اگر فرزند شما سوال کرد که "آيا مي توانم به سينما بروم؟" و شما بگويد خير، ممکن است که او دست به لجبازي بزند. اگر چنين شيوه اي را مشاهده کرديد، آن را ناديده بگيريد و اجازه ندهيد تا آنها از اين طريق به اهداف خود برسند. بديهي است وقتي آنها موفق نشوند، رفتار خود را تغيير خواهند داد.

دو روش براي ناديده گرفتن رفتارهاي نادرست وجود دارد: يک روش دشوار و يک روش آسان.

روش دشوار عبارت از اين است که به هيچ وجه توجهي به فرزندتان نکنيد و به اصطلاح او را تحويل نگيريد. با او حرف نزنيد و هيچ واکنشي نشان ندهيد ، گويي او را اصلا نمي بينيد.

روش ساده که بايد بيشتر مورد توجه قرار گيرد اين است که بازتاب هيجاني نسبت به رفتار فرزندتان نشان ندهيد ولي با رفتار او برخورد کنيد، يعني برخوردتان را از حالت عصباني شدن،دعوا کردن و نظاير آن به برخوردي صبورانه تغيير دهيد.

مثلا اگر شما به فرزندتان اجازه  رفتن به سينما را ندهيد ولي او همچنان اصرار ورزيد ، شما بايد به او عنوان کنيد که ادامه اين کار باعث محروم شدن او از يک تفريح يا فعاليت ديگر در اين هفته خواهد شد؛ با اين برخورد فرزند شما مي بيند که اصرار بيشتر نه تنها او را به هدف خود نمي رساند بلکه محروميت او از ساير تفريحات را نيز در پي دارد.

نکاتي که بايد به خاطر سپرد:

ثابت قدم بودن به ويژه هنگامي که تصميم مي گيريد رفتاري معين را ناديده بگيريد و تسامح داشته باشيد بسيار اهميت دارد. زيرا نوسان در رفتار موجب مي شود تا رفتاري را که در فرزندتان مي بينيد ادامه يابد.

گاهي اوقات ناديده گرفتن يک رفتار، قبل از اصلاح، موجب وخيم تر شدن آن مي گردد. ولي اگر شما در ناديده گرفتن خود جدي باشيد و هر قدر که فرزندتان اصرار ورزيد، جديت به خرج دهيد،فرزند شما در مي يابد که با ادامه اين رفتار نيز والدين او حساسيتي نشان نداده و در اين بي توجهي پافشاري دارند، شدت و ميزان استفاده از رفتار آزار دهنده کاسته مي شود.

ابتدا يک رفتار را ناديده بگيريد و بعد از ساير مجازات ها استفاده کنيد

در مواردي که فرزندتان سعي دارد با نشان دادن يک رفتار خاص ، شما را وادار به عکس العمل کند، استفاده از تسامح موفقيت آميز خواهد بود. ولي در بعضي موارد استفاده صرف از اين روش براي اصلاح يک رفتار کافي نيست و اين اقدام بايد با ساير مجازاتها همراه شود.