برای کودکان، رشد و تکامل توانایی های گفتاری، تأثیر عمیقی بر سایر جنبه های رشد و تکامل دارد؛ مثلاً کودکی که توانایی های تکلمی اش بهتر است، در زمینه ارتباط با همسالان و پیشرفت تحصیلی معمولاً موفق تر است. اما این توانایی، چگونه توسعه می یابد و کی باید برای درمان اختلالات آن اقدام کرد؟

در زمان تولد کودک از طریق گریه صدا ایجاد می کند. سپس کودک از طریق قان و قون کردن که به خصوص نسبت به مادر انجام می شود و غیر از گریه صداهای دیگر درمی آورد و گریه کودک اختصاصی تر می شود. مثلاً برای گرسنگی صدای گریه متفاوتی دارد و مادران هوشیار می توانند بین گریه های مختلف کودک افتراق یکی شوند. کودک در ۶ تا ۱۱ ماهگی به مرحله زبانی وارد می شود، به طور انتخابی و ارادی به صداها گوش می دهد و اسم خودش را، داغ، جیز و نه را تشخیص می دهد. در ۱۲ تا ۱۸ ماهگی شروع به گفتن اولین کلمات می کند. سن متوسط گفتن اولین کلمه ۱۱ ماهگی است. در حالی که تا یک و نیم سالگی، کودک حدود ۱۸ کلمه را می تواند بیان کند، در همین زمان حدود ۱۵۰ کلمه را می فهمد. در ۲ سالگی بیش از ۲۰۰ لغت بلد است و در سه سالگی بیش از ۸۰۰ لغت را می تواند بگوید. ولی همیشه تعداد کلماتی که کودک درک می کند، بیشتر از کلماتی است که می تواند ادا کند. با نزدیک شدن به ۲ سالگی ضمایر را می فهمد (من، مال من،…) شروع به درک جملات پیچیده تر می کند و از عبارات دو کلمه ای استفاده می کند. کودک در ۳ سالگی ۳۵۰۰ لغت را می داند و در ۴ سالگی بیش از ۵۰۰۰ لغت.

این بارو صحیحی نیست که دختران زودتر از پسران به حرف می افتند ولی یک سری از اختلالات زبانی وگفتاری در پسران بیشتر از دختران است. مثل اختلال در تلفظ، لکنت زبان، مشکلات زبانی خاص و بیماری هایی که در زبان و تکلم مشکل ایجاد می کند و این موضوع ممکن است باعث شود ما مشکلات زبانی و تکلمی را در پسران بیشتر ببینیم.

ژنتیک و توراث در ایجاد یک سری مشکلات گفتاری نقش دارد؛ مثل لکنت زبان یا اختلال بیان. مسلماً کودکانی که اختلال بیان دارند، دیرتر از سایر بچه ها شروع به حرف زدن می کنند. از نقش خانواده هم نباید غافل شد. شلوغی و عوامل محیطی و پرجمعیت بودن خانواده هم در به حرف افتادن کودک نقش مهمی دارد. کودکانی که مورد بدرفتاری و اذیت و آزار قرار می گیرند و یا مورد غفلت واقع می شوند، ممکن است مهارت های کلامی پایین تری نسبت به همسالان خود داشته باشند. تحقیقات نشان می دهند کودکانی که والدینشان در دوره خردسالی، زیاد با آنها صحب می کنند، بهره هوشی بیشتر دارند. همچنین دامنه لغات آنها نیز وسیع تر از کودکانی است که کمتر با اطرافیان خود صحبت می کرده اند. پس از زایمان، هنگامی که به کودک شیر می دهید، پوشک او را عوض می کنید و یا او را به حمام می برید، با او صحبت کنید. در پنج ماهگی، ممکن است متوجه شوید که او با اشتیاق به حرکت لب ها و دهان شما نگاه می کند. به صحبت کردن ادامه دهید.

کودکان که مشکل شنوایی داشته باشند، توانایی تولید صداهای ساده را نیز از حدود شش ماهگی رها می کنند. در صورتی که نوزاد شما هیچ صدایی از خودش در نمی آورد (یا حتی تلاشی هم برای تولید صدا نمی کند)، یا با شما ارتباط چشمی برقرار نمی کند یا اگر کودک شما تا پانزده ماهگی هیچ کلمه ای بر زبان نیارود، یا شما هنوز هم قادر نیستی که حتی یک کلمه از حرف های او را بفهمید، در این مورد با پزشک خود صحب کنید و اگر در سه سالگی، هنوز هم کودک شما حروف بی صدای انتهای کلمات را تلفط نمی کند (مثلاً به جای «خوب»، می گوید: «خو»)، یا به جای یک صدا یا هجا، از صداهای دیگر استفاده می کند (مثلاً به جای «مار» یا «موش» می گوید: «بار» یا «دوش»)، ممکن است به مشکل شنوایی با گفتاری مبتلا باشد.

اختلال در تلفظ، شایع ترین مشکل ارتباطی است که در آن، تولید صداهای تکلمی با سطح رشدی و تکامل کوک متناسب نیست.، تلفط کودک شمرده و صحیح نیست و صحبت کودک قابل فهم نیست و به اصطلاح کودک عروسکی صحبت می کند. کودک ممکن است نوک زبانی صحبت کند یا بعضی از حروف و صداها را حذف کند (مثلاً به جای کلمه عروسک می گوید عوسک، یا به جای نادر می گوید نار، یا شیرینی را شیینی تلفظ کند) یا ممکن است حرفی را جایگزین حرف دیگر کند (مثلاً به جای گربه بگوید دربه). این بیماری معمولاً در ۴ سالگی شروع می شود، زمانی که انتظار می رود تکلم کودک قابل فهم باشد. در مورد بچه های زیر ۳ سال زمانی تشخیص این اختلال گذاشته می شود که تکلم حتی برای اعضای خانواه نیز غیر قابل فهم باشد. این بیماری در پسران شایع تر از دختران است. گروهی از کودکان هستند که درک خوبی از زبان دارند اما برای استفاده از آن در گفتگو، مکالمه و برقراری ارتباط مشکل دارند. این کودکان معمولاً دیر شروع به صحبت می کنند. تا ۲ سالگی اولین کلمات خود را نمی گویند و زمانی هم که شروع به صحبت می کنند، کملات جدید را به آهستگی و کندی وارد ذخایر لغات خود می کنند. این کودکان خطاهای زیادی در دستور زبان و گرامر دارند مثل نقص در به کار بردن افعال و ضمایر، حذف ضمیر، حذف فعل کمکی و… ممکن است جمله ای که کودک به کار می گیرد از نظر قواعد دستوری به هم ریخته و بی نظم باشد (مثلاً به جای آنکه بگوید: بابا ماشین دارد، می گوید: ماشین بابا دارد) ممکن است هنگام یافتن کلمه مناسب، کلمه ناصحیحی را انتخاب کند که ارتباطی با آن کلمه دارد (مثلاً به جای صندلی بگوید میز) یا عملکرد آن را توصیف کند (به جای صندلی بگوید چیزی که روی آن می نشینیم). این کودکان از کلمات کلی و مبهم (مثل: چیز، چیزه) زیاد استفاده می کنند یا ممکن است کلمه خودساخته خود را به کار گیرند.