اگر دو طرف وضعيت و شرايط را به خوبي درک نکنند نخواهند توانست ارتباط خوبي با يکديگر برقرار نمايند.

 اين شرايط براي نوجوان نيز سخت است. چرا که بسياري از تغييرات در همين سنين رخ مي دهد و نوجوان نيز در مواقعي دچار حالت ترديد، نگراني و عدم اعتماد به نفس مي شود. او از لحاظ روحي نيز دچار بيشترين تغييرات شده و خشم شديد و عشق فراوان را تجربه مي کند. از نظر جسمي، به تکامل رسيده و  از نظر هوش در فعال ترين وضعيت ممکن قرار دارد و نياز به حمايت والدين در اين دوران بيشتر از هر وقت ديگر احساس مي شود.

 

وقتي والدين با بحران نوجواني فرزندانشان روبرو مي شوند در بسياري از موارد سعي مي کنند کنترل امور را به دست بگيرند. برخي ديگر نيز سعي مي کنند اصلاً به کارهاي نوجوان کاري نداشته باشند تا از هرگونه مجادله پرهيز شود و نوجوان خودش راهش را پيدا کند. جالب اين که هر دو روش بي نتيجه است:

نوجواني که والدين قدرت طلب دارد بيشتر به طغيان و سرکشي مي پردازد تا ثابت کند که مستقل و داراي قدرت تصميم گيري است.

او ممکن است حتي برخي از مسائل را مخفي نموده و از والدين فاصله بگيرد. در هر دو حال نوجوان حمايت کافي را از والدين نمي گيرد. فرصت را مغتنم بشماريد . رابطه اي متفاوت از دوران کودکي فرزندتان با وي برقرار نماييد. سرکشي او را يک مرحله مهم در استقلال او بدانيد. در کنار او باشيد و خود را کنار نکشيد. در مورد کنجکاوي و نياز به اطلاع از امور مربوط به او با وي صحبت کنيد.  البته زماني را نيز براي تنها بودن  به او بدهيد.

 

بهترين کار چند لحظه مکث و کشيدن چند نفس عميق است با اين کار به خود فرصت آرامش و واکنش صحيح مي دهيد .

بهتر است در لحظات بحراني با نوجوان بحث نکنيد و فکر کنيد که بهترين و مناسب ترين واکنش شما چه مي تواند باشد البته با آرامش.

 

نوجوان تمايل دارد بيشتر با دوستان و همسن و سالان خود باشد اما در عين حال نيازمند والدين نيز هست. البته نيازمند حمايت، راهنمايي ، تشويق و تأييد والدين نه چسبندگي و دستورات آنها. تحقيقات نشان داده اند نوجواناني که با والدين خود در مورد مسائلي مانند مواد مخدر و ديگر بزهکاري ها گفتگو مي کنند 36 درصد کمتر دچار اين گونه کجروي ها        مي شوند. از طرفي ديگر يکي از مهمترين عوامل در برقراري ارتباط با نوجوان اين است که برايش وقت بگذاريد. مي توان وقتي نوجوان از مدرسه بر مي گردد به صحبت هاي او گوش کرد .اما مراقب باشيد که صحبت هايتان جنبه دستوري و قضاوتي نداشته و همراه با تشويق باشد.  بهترين راه، توجه به مسائل جزيي اما مطلوب است. مثلاً مي توان گفت: من از نحوه صبحت کردن تو با دوستم خيلي لذت بردم. يا گاهي اوقات از موارد بد جزيي صرفنظر کنيم. در گفتگو ها نيز يک طرفه فقط به انتقاد و موضع گيري نپردازيد. والدين چند دسته هستند؟ 3 گروه از والدين فرزنداني بي مسئوليت براي آينده تربيت مي کنند: والديني که بيش از حد از فرزندان حمايت مي کنند و همه کارها را به جاي آنها انجام مي دهند.  گروه دوم والديني هستند که به شدت سخت گير هستند و دائم در حال ايراد گرفتن ، انتقاد کردن و دستور دادن هستند. دسته سوم والديني هستند که بيش از حد نوجوان را آزاد مي گذارند تا هر چه مي خواهد اعم از درست يا غلط انجام دهد.