نوشتن نامه های عاشقانه یا اصولا نامه نگاری ، یکی از مشغولیات دلپذیر دوران نامزدی می باشد. کمتر جوانی پیدا می شود به نامزد و همسر آینده ی خود نامه ننوشته باشد و راز دل نگفته باشد. در آن نامه ها از دوری ها، به هم نرسیدن ها و گاه از سختگیری اطرافیان صحبت به میان می آمد ؛ از نداشتن ها ، کم داشتن ها ، بیکاری ها ،درس خواندن ها وفارغ التحصیل شدن ها سخن می رفت ؛ ازامیدها ، آرزوها ، خوش بینی ها و نقشه های آینده حرف ها زده می شد ؛ تا سرانجام دوری ها به وصال انجامید و زندگی مشترک زناشویی آغاز گردید .

در آن نامه ها پیشنهادها و راه حل ها به راحتی عرضه می شد و طرف مقابل با خوش بینی ، همدلی و همراهی،  پذیرای مسائل و مشکلات می شد و چنین شد که دلدادگان به هم رسیدند و زندگی آغاز شد . آن وقت ها کسی نمی گفت چرا حرف تو ! چرا تو تصمیم بگیری و چرا هر چه تو می خواهی ، همان باید باشد .

کسی نمی گفت تو اشتباه می کنی ، حق با تو نیست و آنچه من می گویم صحیح است . هر دو یکی بودند و حرف این ، حرف دل آن بود . به سرعت باد تصمیم می گرفتند و همچون شیری به مشکلات حمله می بردند و هیچ مشکلی را سد راه خود نمی دیدند .

خوب ، اگر نامه نوشتن پیش از ازدواج درست بود و راهگشای مسائل می گشت ، چرا پس از ازدواج باید قطع شود ؟

چرا کماکان حرف های دل را به همدیگر نگوییم و خواسته های مان را با صراحت بیان نکنیم ؟

چرا از خستگی ها ، رنجش ها ، ناراحتی ها و مشکلات نگوییم واز یاردیرین نخواهیم به کمک مان بشتابد ؟

وقتی نیاز به قدر شناسی ، صحبت وهمدردی داریم ، چرا آن را با همسرمان در میان نگذاریم ؟ چرا شکایت ها و خواسته ها و انتظارهای خود را به همسر ابراز نکنیم تا پاسخ مطلوب و مورد علاقه بشنویم ؟ چرا از غرورها ، ضعف ها و آسیب پذیری های خود به همسرمان نمی گوییم تا او با شناخت بیشتر از ما ، به جای این که در مقابل مان بایستد ، به کمک مان بشتابد ؟ وقتی از ناتوانی ها ، نارسایی ها ولتنگی های خود می گوییم ، به همسرمان فرصت می دهیم در نقش قهرمان ظاهر شود و در نتیجه کمک به ما ، خود به احساس رضایت برسد.

مطمئن باشید که با نوشتن آرام می شوید ، تنش ها و عصبانیت هایتان تخلیه می شود و هنوز نامه تمام نشده ، خود را در آرامش می بینید . امتحان کنید تا اثر معجزه آسای آن را با تمام وجود لمس کنید

نوشتن با گفتن فرق دارد . در نوشتن اندیشه شما بر احساس تان غلبه دارد . وقتی می نویسید ، تأمل می کنید ، تعمق می کنید ، خط می زنید ، اصلاح می کنید و تا حد امکان رعایت ادب را می کنید . در حالی که در گفتن ، چه بسا عنان زبان از دست تان خارج شود و چیزی بگویید که بعدا پشیمان شوید .

در نوشتن سعی می کنید معقولانه و مستدل بنویسیم مبادا به بی منطقی و بی انصافی متهم شویم .

در نوشتن دلسوزانه تر ، محبت آمیز تر و دوستانه تر خواسته های خود را بیان می کنیم ؛ اما در گفتن شاید اسیر خشم و عصیان شویم .

اگر می خواهید از نوشتن نامه بیشترین سود را ببرید ، پیشنهاد می شود نکات زیر را رعایت نمائید  :

**در ابتدای نامه اشاره کافی به منظور خود که همانا رسیدن به حسن تفاهم و آغاز رابطه بهتر است بکنید تا طرف مقابل احساس نکند محاکمه ای در کار است .

**سهم خود را در اتفاقات ببینید و به صراحت بیان کنید . اگر لازم بود ، از کرده ی خود پوزش بخواهید تا طرف شما هم به فکر دیدن اشتباهات خود بیفتد.

**به جای این که از همه ی کارهای همسرتان ایراد بگیرید ، فقط یکی دو مورد از شکایت های تان را بیان کنید و در عوض از چندین کار خویش تمجید کنید . به این ترتیب احساس خوب خود را از بابت کارهای خویش به او انتقال می دهید .

** به جای این که بنویسید فلان رفتارت مرا خشمگین کرد ، بنویسید از این رفتارت رنجیده ام .

**خواسته های خود را مستقیم و بدون حاشیه پردازی بیان کنید . مثلا اگر می خواهید بگویید چرا وقتی در خانه هستی با من کمتر حرف می زنی باید مستقیما به او بنویسید دلم می خواهد وقتی در خانه هستی بیشتر با من حرف بزنی .

چه در گفتارچه در نوشتار هرگز نقش لحن را از یاد نبرید . افراد با لحنِ بازخواست کننده و پرخاشگر ، پاسخ بدی می بینند . زیرا جواب های ، هوی است .

** هرگز و تحت هیچ شرایطی نامه خود را با تهدید و ارعاب شروع نکنید و حرفهای تان را آمرانه و گستاخانه بیان نکنید . مواظب باشید چهره معلمی خشک اندیش را به خود نگیرید و همسرتان را زیر بمباران نصیحت له نکنید . بلکه صادقانه و خالصانه احساس خود را بیان کنید و به انتظار معجزه پاسخ بنشینید .

**دریافت پاسخ نامه و شنیدن نظرات همسرتان را به اطلاعش برسانید و تأکید کنید خوشحال می شوید از خواسته هایش مطلع شوید . در این صورت است که مزد توجهات خود را دریافت می کنید.