وقتی صحبت از اعتیاد می‌شود ذهن‌ها به‌صورت ناخودآگاه به سمت اعتیاد به موادمخدر می‌رود که از انواع اصلی اعتیاد محسوب می‌شود، اما یکی از انواع اعتیاد که آثار مخرب‌تری بر روح و روان مصرف‌کننده دارد، اعتیاد به الکل است که عوارض جبران‌ناپذیری از جمله پرفشاری خون، سیروز کبدی، مشکلات قلبی، پرخاشگری، افسردگی‌های مزمن و... در انتظار مصرف‌کننده آن است. از سوی دیگر، از الکل به عنوان سومین عامل تصادفات رانندگی در کشور و نخستین عامل خطرساز انسانی در این زمینه نام می‌برند. علاوه بر این، نقش الکل در خشونت خانگی، کودک‌آزاری و همسرآزاری در جهان ثابت شده است، به عنوان نمونه، بیش از ۷۰ درصد از همسران مصرف‌کنندگان الکل سابقه تجربه همسرآزاری دارند.

با وجود این‌که در کشور ما مصرف مشروبات الکلی ممنوع است، اما همچنان افرادی هستند که به‌صورت غیرقانونی به مصرف الکل می‌پردازند. البته، مسئولان می‌گویند آمار دقیق و قابل استنادی از تعداد مصرف‌كنندگان الكل موجود نيست، اما در این زمینه‌ تخمین‌هایی زده شده است. مثلاً طرح ارزيابي سريع اعتياد RSA سال 1386 انجام شد و تعداد معتادان كشور را يك ميليون و 200 هزار نفر اعلام كرد. مجري اين طرح؛ حسن رفيعي هشدار داده بود كه 8 هزار و 400 معتاد به الكل در كشور داريم و بر اساس يافته‌هاي طرح ارزيابي سريع اعتياد در كشور، 0.7 درصد معتادان كشور به‌شدت به الكل اعتياد دارند.

سردار اسماعيل احمدي‌مقدم؛ فرمانده وقت نیروی انتظامی نیز در سال 90 گفت: «می‌گویند در ایران 200 هزار معتاد الکلی وجود دارد که این آمار مشکوک است. در دنیا 10 برابر معتادان مواد مخدر معتاد الکلی وجود دارد، اما در ایران یک‌دهم معتادان مواد مخدر، معتاد الکلی داریم. براساس آخرین آمارها یک میلیون و 300 هزار معتاد در کشور وجود دارد». به این ترتیب، می‌توان از سخنان فرمانده وقت نیروی انتظامی نتیجه گرفت که حدود 130 هزار معتاد به الکل در ایران زندگی می‌کنند. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی نیز ایران کشور نوزدهم دنیا از نظر میزان مصرف بالای الکل به ازای هر مصرف‌کننده است. 

دکتر رضا افشاری؛ رییس جامعه سم‌شناسی پزشکی آسیا و اقیانوسیه درباره تعداد معتادان به الکل در ایران می‌گوید: «در سال ۹۱ سند ملی الکل در کشور معرفی شد که بر اساس آن بیش از یک میلیون نفر در کشور الکل مصرف می‌کنند. مصرف‌کنندگان الکل در ایران ۳۰ درصد زن و ۷۰ درصد مرد هستند. البته، به‌طورکلی در جهان مسمومیت با الکل در مردان بیشتر از زنان است. با این اوصاف با توجه به 30 درصد مصرف‌کننده زنی که در کشور وجود دارد، هنوز هیچ زنی به مرکز ترک اعتیاد الکل مراجعه نکرده است». 

مصرف الکل سالانه جان 3,3 میلیون نفر را در دنیا می‌گیرد که ایران هم در این زمینه آماری دارد. بنابر آمار سازمان پزشکی قانونی، ظرف 6 ماه نخست سال 89 و با افزايش 23.3 درصدي نسبت به مدت مشابه سال گذشته، 74 نفر شامل 70 مرد و 4 زن و سال 90، 93 نفر شامل 86 مرد و 7 زن بر اثر مصرف الكل جان باخته‌اند. آمارهای سال 92 هم نشان می‌دهد 150 نفر به دلیل مسمومیت ناشی از مصرف الکل جان خود را از دست داده‌اند. 

در زمینه مصرف الکل و اعتیاد به آن هنوز پژوهش گسترده‌ای در ایران انجام نشده است، اما تحقيقي كه پيرامون ميزان شيوع مصرف موادمحرک، انواع داروهاي روان‌گردان، الكل و سيگار روی 8 هزار جوان 15 تا 35 سال مناطق 22‌گانه تهران انجام شده، نشان مي‌دهد متوسط سن مصرف الكل به 20 سال رسيده و 26.5 درصد از جواناني كه به مصرف الكل روي آورده‌اند، سابقه مصرف اين‌گونه مشروبات را در خانواده خود داشته‌‌اند. نتايج پژوهش انجمن جامعه‌شناسي ايران نیز كه در دولت نهم بر 1500 دانشجوي 18 تا 24 ساله انجام شد، نشان داد 25 درصد دانشجويان، مصرف الكل را بدون اشكال مي‌دانستند. از اين تعداد، 20 درصد اعلام كرده بودند الكل مصرف مي‌كنند و 5 درصد هم گفته بودند وسوسه شده‌اند اين كار را انجام دهند.

در کشور ما مراکز درمانی متعددی برای درمان اعتیاد به موادمخدر وجود دارد، اما با توجه به ممنوعیت قانونی استفاده از الکل، مراکز درمان اعتیاد به الکل بسیار محدود هستند. اولین مرکز تخصصی ترک الکل در ایران، «مرکز درمان اعتیاد سهرورد» است که کار خود را به‌صورت پایلوت و با همکاری NGO «تولدی دوباره» در شهریور ماه 92 آغاز کرد و هم‌اکنون نیز در حال فعالیت است. اولین کلینیک دولتی ترک اعتیاد به الکل نیز یک سال بعد یعنی در مرداد ماه 93 در مرکز ملی مطالعات اعتیاد دانشگاه علوم پزشکی تهران راه‌اندازی شد که در این کلینیک، خدمات مشاوره‌ای شامل مشاوره فردی، مددکاری، گروه‌درمانی و خانواده‌درمانی در اختیار مراجعان قرار می‌گیرد. 

از سوی دیگر، علی فرهودیان؛ رییس مرکز تحقیقات سوءمصرف و وابستگی به مواد دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی خرداد ماه امسال اعلام کرد که قرار است ۱۵۰ مرکز درمان اعتیاد به الکل در ایران راه‌اندازی شود. به گفته فرهودیان، مرکز تحقیقات سوءمصرف و وابستگی به مواد دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی به نمایندگی از وزارت بهداشت و با همکاری شورای اجتماعی وزارت کشور این خدمات را در قالب طرح درمانی پژوهشی در مراکز یادشده راه‌اندازی می‌کند. برای نیل به این هدف، دوره‌های تخصصی برای کارشناسان ۱۵۰ مرکز برتر و پیشکسوت برگزار می‌شود که پس از ارایه آموزش‌های لازم به آن‌ها، مجوز موقت درمان توسط وزارت بهداشت برای این مراکز صادر خواهد شد. استانداردها و کیفیت درمان در قالب طرحی پژوهشی مورد بررسی قرار می‌گیرند و مراکزی که پس از ۱۸ ماه قادر به درمان موفق بیماران باشند، مجوز دو ساله این درمان را دریافت خواهند کرد که این مجوز در صورت موفقیت در عملکرد مراکز، قابل تمدید است. 

به گزارش مشاورفا، برای آگاهی از چند و چون فعالیت‌هایی که در راستای ترک الکل انجام می‌شود، سری به اولین مرکز تخصصی ترک الکل (مرکز درمان اعتیاد سهرورد) زدیم که به‌صورت تخصصی در این زمینه فعالیت می‌کند و به بیماران الکلیسم خدمات درمانی ارایه می‌دهد. در این مرکز، یک تیم درمانی متخصص متشکل از پزشک، روانشناس و روانپزشک بیمار را از آغاز ترک تا بعد از آن از نظر روحی، روانی و جسمی حمایت می‌کنند و خدماتی مانند مشاوره فردی، روان‌درمانی، خانواده‌درمانی و گروه‌درمانی و دارودرمانی ارایه می‌دهند. 

نجمه مهدوی؛ مدیر و روانشناس مرکز درمان اعتیاد سهرورد در گفتگو با مشاورفا در رابطه با میزان مراجعه به این مرکز می‌گوید: میزان تماس‌های تلفنی با مرکز جهت درمان الکل بسیار زیاد است، اما نکته مهمی که وجود دارد این است که بسیاری از همین افرادی که با ما تماس می‌گیرند، برای درمان مراجعه نمی‌کنند. 

او یکی از دلایل این مسئله را ترس بیماران الکلی می‌داند و می‌گوید: بیماران عموماً نگران ثبت اطلاعاتشان هستند؛ چون مصرف الکل در کشور ما جرم محسوب می‌شود و می‌ترسند اگر به درمان رو بیاورند، اطلاعاتشان ثبت شود یا به نیروی انتظامی اطلاع داده شود. بارها از ما سؤال می‌کنند اگر وارد مرکز شوند، آن‌ها را تحویل پلیس نمی‌دهیم؟ اما اطلاعات بیمار محرمانه است و در مرکز باقی می‌ماند. در تماس‌هایی که بیماران با ما دارند سعی می‌کنیم به آن‌ها این اطمینان را بدهیم که اینجا یک مرکز درمانی دارای مجوز است و اطلاعات آن‌ها به عنوان بیمار در مرکز محفوظ خواهد بود و وقتی برای درمان مراجعه می‌کنند، مشمول مجازات نمی‌شوند و تیم درمان تخصصی بیمار را از ابتدا تا انتهای درمان حمایت می‌کند و این آرامش و اطمینانی که به بیمار می‌دهیم، باعث می‌شود بیمار برای ورود به فرآیند درمان ترغیب شود. 

به گزارش مشاورفا، براي توليد‌كنندگان، فروشندگان و مصرف‌كنندگان مشروبات الكلي در نخستين مجموعه قوانين جزايي جمهوري اسلامي، مجازات تعيين شد. فصل اول قانون مجازات اسلامي درباره «موجبات حد مسكر» در ماده 165 و فصل دوم همان قانون درباره «شرايط حد مسكر»، در مواد 166 تا 174 به ميزان مجازات براي مصرف‌كننده مشروبات الكلي پرداخته كه در نهايت، مصرف‌كننده به 80 ضربه شلاق محكوم شده است.

به سبب جرم‌انگاري شرب خمر در اين سال‌ها، هيچ‌گاه و حتي با وجود آن‌كه در اوايل دهه 80 با دستور رييس وقت قوه قضاييه، معتادان مخدرها و محرك‌ها در صورت داوطلب‌شدن براي درمان، مي‌توانستند از پيگيري قضايي مصون باشند، دستورالعملي براي درمان اعتياد به الكل نوشته نشد. البته ورود بیمار به پروسه درمان باعث می‌شود اقدامی برای مجازات او صورت نگیرد. 

مهدوی در خصوص سایر دلایلی که مانع از ورود بیماران الکلی به فرآیند درمان می‌شود، بیان می‌دارد: نوع باورهای خاص این بیماران به مصرف الکل مانع دوم است. برای مثال، به گفته این بیماران، نوشیدن الکل مربوط افراد با پرستیژ بالاست و همه در مهمانی‌ها آن را استفاده می‌کنند و می‌گویند به الکل علاقه دارند و دوست ندارند آن را ترک کنند و به درخواست خانواده برای ترک مراجعه می‌کنند. عده‌ دیگری هم هستند که می‌ترسند وارد پروسه درمان شوند؛ چون خودشان بارها دست به ترک زده و تشنج کرده‌اند و می‌ترسند اگر وارد درمان شوند، دوباره تشنج کنند؛ درصورتی‌که بیمار تحت نظر تیم درمان به میزان زیادی از علایم ترک دور می‌ماند و درمان خوبی را خواهد داشت.

روانشناس مرکز درمان اعتیاد سهرورد در مورد اقبال زنان الکلی برای ترک مصرف، اظهار می‌دارد: تعداد زنانی که برای درمان اعتیاد به الکل به مرکز مراجعه می‌کنند، بسیار کم است. ممکن است در یک ماه زنان بسیاری که مصرف الکل دارند برای درمان با مرکز تماس بگیرند، اما در نهایت یک یا دو نفر مراجعه کنند. این بیماران بسیار حساس هستند و حتی به‌صورت تلفنی هم خیلی سخت با ما ارتباط برقرار می‌کنند. آن‌ها اصلاً مایل نیستند در کلینیک حضور فیزیکی پیدا ‌کنند؛ چون دوست ندارند شناخته شوند. من با یکی از این خانم‌ها به‌صورت تلفنی صحبت کردم و از او خواستم به مرکز مراجعه کند و حتماً با پزشک و روانپزشک در ارتباط باشد، اما او گفت اگر مجبور باشم به مرکز بیایم اصلاً نمی‌خواهم درمان شوم. این در حالی است که مردان خیلی راحت‌تر برای درمان مراجعه می‌کنند. 

او در رابطه با دلیل حساس‌بودن زنان الکلی برای درمان می‌گوید: اصلی‌ترین دلیل این مسئله به نگاه‌های جامعه برمی‌گردد. اعتیاد به موادمخدر و الکل در میان مردان بسیار بیشتر از زنان است، اما نگاه جامعه به زنی که درگیر اعتیاد می‌شود بسیار بدتر است. الکل همان‌طور که به جسم و روان یک مرد آسیب می‌زند، برای جسم و روان زن هم آسیب‌رساننده است؛ چه بسا آثار منفی اعتیاد به الکل مثل اختلالات خلقی و بیماری کبدی در زنان زودتر نمایان می‌شود. زنان در برابر مصرف مزمن الکل نسبت به مردان آسیب‌پذیرتر هستند؛ بنابراین شناسایی و درمان زنان الکلی بسیار ضرورت دارد و اقدام فوری را می‌طلبد.

مهدوی در خصوص سایر آسیب‌هایی که الکل برای مصرف‌کنندگان آن ایجاد می‌کند، خاطرنشان می‌کند: بیشترین آسیبی که الکل ایجاد می‌کند برای کبد انسان است که ممکن است منجر به از بین رفتن کبد شود. همچنین، الکل به مغز و حافظه صدمه می‌زند که در این زمینه سندرم ورنیکه –کورساکف را داریم که نوعی نقص در حافظه کوتاه‌مدت است که بر اثر مصرف طولانی‌مدت و زیاد الکل ایجاد می‌شود. در بیمارانی که الکل مصرف می‌کنند، مغز فعالیت بازدارندگی را به‌خوبی انجام نمی‌دهد. مثلاً وقتی به یک فرد سالم می‌گویند کاری بد است، متوجه این مسئله می‌شود؛ چون مغز فرمان صادر می‌کند که این کار خوب نیست، اما برای الکلی‌ها این اتفاق نمی‌افتد و ناحیه بازدارنده مغز به خوبی عمل نمی‌کند و فرد به‌صورت بی‌محابا هر رفتاری را انجام می‌دهد و شرم و حیا ندارد، پرخاشگری، عربده‌کشی و دادوبیداد می‌کند. آن‌ها همچنین رانندگی‌های پرخطر و رفتارهای جنسی نامناسب با دوستان یا همسرشان دارند که باعث می‌شود آبروی خانواده در معرض تهدید قرار بگیرد. این مسایل باعث می‌شود خانواده از رفتار بیمار به تنگ بیایند و در جهت درمان او اقدام کنند. 

روانشناس مرکز درمان اعتیاد سهرورد در رابطه با تفاوت اعتیاد به مواد مخدر با اعتیاد به الکل می‌گوید: گروهی که الکل مصرف می‌کنند با گروهی که موادمخدر مصرف می‌کنند، تا حدودی متفاوت هستند. بیماران وابسته به الکل تاحدودی از قشر متوسط یا بالای جامعه هستند؛ چراکه تهیه نوشیدنی‌های الکلی گران‌تر است. این بیماران معمولاً در سفرهای خارجی بوده و می‌توانند به‌صورت دائم الکل مصرف کنند. این در حالی است که بیماران وابسته به موادمخدر معمولاً از قشر متوسط یا پایین جامعه هستند. البته، هم مصرف موادمخدر و هم مصرف الکل در هر گروهی از جامعه می‌تواند ظاهر شود؛ چراکه اعتیاد به مواد مخدر، محرک و الکل، ثروتمند، فقیر، تحصیل‌کرده، غیرتحصیل‌کرده، جوان و پیر نمی‌شناسد و همه باید در هر شرایطی که هستند آگاه و هشیار باشند.

او می‌افزاید: از سوی دیگر، فرآیند ترک وابستگی به الکل سخت‌تر از فرآیند ترک وابستگی به موادمخدر است. اولاً، واردکردن بیمار الکلی به فرآیند درمان بسیار سخت‌تر از بیماران وابسته به موادمخدر است؛ چون بیماران وابسته به مواد مخدر معمولاً به مرحله استیصال می‌رسند، اما این مسئله برای الکلیسم‌ها کمتر اتفاق می‌افتد. وقتی هم که وارد درمان می‌شوند، نگه‌داشتن آن‌ها در این پروسه مشکل است. همچنین بیمار الکلیسم اگر بخواهد الکل را کنار بگذارد، ممکن است تشنج کند؛ چون مصرف الکل او بالاست و نیاز به بستری دارد. ما دو گروه مصرف‌کننده الکل داریم؛ یک دسته، کسانی هستند که نیاز به بستری دارند و دسته دوم، افرادی هستند که نیازی نیست بستری شوند. دسته اول باید 3 تا 5 شب در بیمارستان بستری شوند. پس از این مدت بستری، وقتی بیمار شرایط بحرانی را سپری کرد، وارد کلینیک می‌شود و درمان دارویی با داروی ترک الکل را آغاز می‌کند که این فرآیند 6 تا 7 ماه به طول می‌انجامد. همچنین، بیمار و خانواده‌اش تحت مشاوره‌ درمانی پزشک، روانپزشک و روانشناس قرار می‌گیرند تا مسایل و مشکلات آن‌ها به‌طور همه‌جانبه حل شود. 

مهدوی در خصوص کلاس‌هایی که در مرکز برگزار می‌شود، بیان می‌دارد: روزهای سه‌شنبه کلاس‌های خانواده‌درمانی داریم و افرادی که وارد فرآیند درمان شده‌اند یا ترک کرده‌اند، به همراه خانواده‌هایشان در این کلاس‌ها حضور پیدا می‌کنند. روزهای چهارشنبه هم گروه‌های خودیار (AA) را داریم؛ یعنی الکلی‌هایی که ترک کرده‌اند و درمان دارویی آن‌ها تمام شده، کنار هم جمع می‌شوند و با هم صحبت می‌کنند و مسایل‌شان را مطرح می‌کنند. روزهای پنج‌شنبه هم کلاس‌های آموزشی بازاندیشی و تفکر مثبت و تفکر انتقادی داریم تا بیماران و خانواده آنان بتوانند با چشم‌انداز نوینی به زندگی، مسیر درستی را در آینده طی کنند. 

او در خصوص راه‌های پیشگیری از افتادن افراد به دام الکل می‌گوید: یکی‌ از راه‌های پیشگیری، آموزش به افراد است که چطور دارای تفکر انتقادی باشند و بتوانند راجع به هر موضوعی اندیشه کنند و معایب الکل و آسیب آن به جسم و روان را بدانند که این مسئله باعث تقویت اعتماد به نفس و خودباوری در آن‌ها می‌شود. همچنین، باید آموزش‌هایی در خصوص شیوه‌های «نه گفتن» به مسایل آسیب‌زننده به افراد آموزش داده شود. از سوی دیگر، افراد باید در زمینه مسایل و مشکلات روحی و روانی که در طول زندگی برای آن‌ها پیش می‌آید با مشاور، روانشناس و روانپزشک مشورت کنند تا بتوانند تصمیم‌گیری‌های درست و به‌موقعی در مواجهه با موقعیت‌های مختلف داشته باشند. همچنین، افراد باید با مطالعه روزنامه و حوادثی که در جامعه بر اثر مصرف الکل ایجاد می‌شود بر آگاهی‌های خود بیافزایند.

روانشناس مرکز درمان اعتیاد سهرورد با اشاره به این‌که زنان بسیار کمی برای ترک الکل به این مرکز مراجعه کرده‌اند، می‌گوید: یکی از افرادی که برای درمان به مرکز مراجعه کرد دختخانم جوانی بود که عاشق همسرش بود، اما همسرش او را ترک کرده بود و او برای این که بتواند این مسئله را تحمل کند به الکل رو آورده بود. البته، تداوم مصرف او به دلیل لج‌بازی با خانواده‌اش بود؛ چون خانواده بسیار حساسی داشت که نسبت به روابط او بسیار سخت‌گیری می‌کردند و این دختر هم برای لج‌بازی با خانواده همچنان مصرف الکل را ادامه می‌داد و میزان مصرفش هم بسیار بالا بود. برای خانواده این خانم خیلی اهمیت داشت که او ترک کند و او را با سختی زیادی وارد فرآیند درمان کردند و تحت درمان روانپزشکی قرار گرفت. وارد کردن زنان به پروسه درمان و نگه‌داشتن آن‌ها در این فرآیند بسیار سخت‌ است؛ درحالی‌که مردان تا حدودی راحت‌تر هستند. آن‌ها به‌صورت عمومی مصرف می‌کنند اما زنان به‌صورت عمومی این کار را انجام نمی‌دهند و نمی‌خواهند کسی متوجه مصرف آن‌ها شود. متأسفانه مصرف الکل در زنان روزبه‌روز بیشتر می‌شود.

به گزارش مشاورفا، ازآن‌جایی‌که زنان الکلسیم بسیار حساس هستند و حتی با درمان‌گر هم به راحتی وارد تعامل نمی‌شوند، برقراری ارتباط با آن‌ها به‌منظور انجام مصاحبه بسیار سخت و زمان‌گیر بود، اما بالاخره یکی از این خانم‌ها که اکنون در فرآیند درمان قرار دارد حاضر شد صحبت بسیار کوتاهی با ما داشته باشد. صحبتی که پر از ترس و بیم و بی‌اعتمادی بود و البته، بسیاری از سؤالات ما را هم بی‌جواب گذاشت. 

ساناز که روبه‌رویم می‌نشیند زنی 35 ساله را می‌بینم که چند سالی بزرگ‌تر از سنش به نظر می‌رسد. ظاهر او هیچ شباهتی به زنان معتاد ندارد و بسیار آراسته و با لباس‌های شیک و گران‌قیمت به مرکز آمده است. او برای پاسخ‌گویی به سؤالات ما همچنان تردید دارد، اما با این اطمینان که هویتش افشا نمی‌شود، حاضر شده هم‌صحبت من بشود. نگاهش بین در و دیوار و زمین در حال گردش است و از برقراری تماس چشمی با من ابا دارد و سعی می‌کند هر سؤالی را به کوتاه‌ترین شکل ممکن جواب دهد و از زیر جواب دادن به بسیاری دیگر از سؤالات فرار کند. 

ساناز که فوق‌لیسانس دارد، مدیر یک شرکت واردکننده لوازم آرایشی و بهداشتی است و از توانایی مالی بسیار خوبی برخوردار است. او می‌گوید برای کار و ارتباطات خانوادگی سفرهای خارجی زیادی دارد و در این سفرها در مهمانی‌هایی شرکت می‌کند که حتماً باید الکل مصرف کند، وگرنه وجهه خوبی ندارد. در خانواده ساناز مصرف مشروبات الکلی یک نُرم جا افتاده است، اما هیچ‌کس به‌جز او به الکل معتاد نیست. او هم مانند خانواده، الکل را به‌صورت تفننی مصرف می‌کرده، اما در 31 سالگی به دلیل مشکلات روحی که علاقه‌ای ندارد درباره آن‌ها صحبت کند، به الکل اعتیاد پیدا می‌کند. 

او که متأهل است و به اصرار همسرش برای درمان به مرکز مراجعه کرده، می‌گوید: من ودکا مصرف می‌کردم و روزی نیم لیتر میزان مصرفم بود. مدت 3 سال که اعتیاد داشتم، روزم را براساس پیدا کردن الکل و مصرف آن برنامه‌ریزی می‌کردم و نوشیدن الکل از هر کار دیگری برایم مهم‌تر بود. البته، در کنار مصرف، کارهایم را انجام می‌دادم و شغلم را هم داشتم، اما نمی‌توانستم در مقابل الکل مقاومت کنم و به‌صورت غیرقابل کنترلی دوست داشتم هر روز مصرف کنم. زندگی بدون الکل برای من معنایی نداشت و توانایی سازگاری با این زندگی را نداشتم. تمام چیزی که فکر و ذهن مرا درگیر می‌کرد تأثیری بود که الکل روی من داشت و باعث می‌شد به مشکلاتم فکر نکنم. 

ساناز ادامه می‌دهد: آرامشی که الکل به من می‌داد موقتی بود و در عوض، مشکلات دیگری برایم ایجاد می‌کرد. مثلاً وقتی مصرف می‌کردم حافظه‌ام به‌شدت ضعیف می‌شد و یادم نمی‌آمد شب قبل چه اتفاقی افتاده است. صبح‌های بعد از نوشیدن الکل با ترس و وحشت از خواب بیدار می‌شدم و بدنم می‌لرزید و احساس یأس و ناامیدی شدیدی داشتم. در این مواقع، دلم نمی‌‌خواست هیچ‌کس را ببینم و دوست داشتم باز هم الکل بنوشم. من با این کار هم به خودم هم به اطرافیانم آسیب زدم. آن‌ها از این مسئله به‌شدت ناراحت بودند و همیشه از من می‌خواستند ترک کنم، اما من نمی‌توانستم. همیشه هم احساس گناه و پشیمانی داشتم، اما نمی‌توانستم جور دیگری رفتار کنم. 

ساناز به این‌جا که می‌رسد دیگر دوست ندارد ادامه دهد و با بغضی که سعی در پنهان کردنش دارد با ما خداحافظی می‌کند و از مرکز بیرون می‌رود. 

یکی دیگر از افرادی که به مرکز مراجعه کرده سهراب است. او 59 سال دارد و حدود 5 ماه است الکل را به‌طورکلی کنار گذاشته است. سهراب در مورد اعتیاد خود می‌گوید: من از سن 17 سالگی مصرف الکل را آغاز کردم و نزدیک به 40 سال معتاد به الکل بودم. در کنار الکل، به موادمخدر هم اعتیاد داشتم و روزها مواد مصرف می‌کردم و شب‌ها مشروب می‌خوردم. در همان سال‌های جوانی، دختری را دوست داشتم که همین الکل او را از من گرفت و خانواده‌اش حاضر به ازدواج ما نشدند و او با فرد دیگری ازدواج کرد و از ایران رفت. بعد از رفتن او مصرف من بیشتر شد و هیچ‌وقت هم ازدواج نکردم. وقتی با کنگره 60 آشنا شدم حدود 11 ماه سفر کردم و حالا 16 ماه است که موادمخدر مصرف نمی‌کنم. بعد هم تصمیم گرفتم الکل را ترک کنم و برای همین به مرکز مراجعه کردم و الان حدود 5 ماه است که از الکل پاک شده‌ام. 

سهراب در مورد خانواده‌اش ادامه داد: من آدم کم‌رویی هستم و همیشه تأکید داشتم که زنان و اعضای خانواده‌ام متوجه اعتیاد و مصرف من نشوند. ما خانواده شلوغی داریم که همه به جز من متأهل هستند. من هم برای خودم زندگی مستقلی داشتم و هیچ‌وقت داخل خانواده این کار را انجام نمی‌دادم و سعی می‌کردم مزاحم خانواده نباشم، اما بالاخره خانواده می‌دانستند که من اعتیاد دارم و مادر و خواهرانم از این مسئله خیلی ناراحت بودند. سعی می‌کردم کمتر آن‌ها را ببینم تا کمتر ناراحتشان کنم، اما الان که ترک کرده‌ام به من افتخار می‌کنند و این را از رفتار و احساسشان می‌فهمم. الان عشق زندگی من مادرم است. 

*مریم رجب‌وندی