این نوشتار یک تحلیل مفصل از طرحواره های شخصیت اصلی این فیلم است. تلاش شده مخاطب این متن بیشتر عموم مردم و زنانی باشند که طرحواره های رهاشدگی،وابستگی، محرومیت هیجانی و نیز نقص و شرم دارند.

 

 به گزارش مشاورفا ، پویان مقدم، روانشناس و مشاور خانواده در ادامه تحليل روانشناختي خود از فيلم سينمايي رگ خواب مي نويسد:حمید نعمت ا.. که بزرگ شده خانواده ای اهل سینما است، نشان داده در فیلمهایش جزئیات رابطه را خوب پردازش می کند. از بوتیک تا بی پولی، سریال وضعیت سفید و حالا فیلم سینمایی رگ خواب. بنا را بر این گذاشته ایم تا در این نوشتار، تحلیلی روانشناختی از رابطه مینا و کامران در فیلم رگ خواب و با تمرکز بیشتر روی شخصیت مینا با بازی کم نظیر لیلا حاتمی و البته بازی متفاوت کوروش تهامی داشته باشیم.

اما ابتدا به عنوان یک فیلمساز نه یک روانشناس، نمی توانم بدون ذکر کردن نکاتی ظریف و کوتاه از هنر نعمت ا... و به سادگی از پرداخت خوب فیلم عبور کنم. در ابتدا چند نکته بسیار حایز اهمیت است تقطیع و دکوپاژ در خدمت و درست روایت کننده فیلم و نورپردازی های بی بدیل فیلمبردار خوب که با عمق میدان های کم و دیافراگم های باز، قطعا در طول فیلمبرداری دست و پنجه بسیاری نرم کرده. دکوپاژ، در خدمت فیلم است، گرچه در جاهایی با میزانسن های سختی هم برای دوربین مواجه هستیم اما این به رخ کشیده نمی شود، قطعا فیلمبرداری مناسب، تاثیر بسزایی در نرم جلوه کردن این تقطیع ها داشته و البته تدوین خوب کار، ریتم و لحن فیلم را خوب حفظ کرده. فارغ از اینکه در پایان، فیلمنامه با نقایصی مواجه است و به نظر ساده انگارانه می آید که زنی با این همه فاجعه که بر سرش خراب شده، به ناگاه حرف هایی بسیار امیدوارانه بزند، و به راحتی از چنگال افسردگی بگریزد، ریز پردازی های اثر چه در فیلمنامه چه در اجرا، خیلی خوب ما را درگیر شخصیت مینا می کند.

قدر حمید نعمت ا... را باید بدانیم که روایت سر راست و سلیس را انقدر خوب می شناسد. اما از منظر روانشناختی ترجیحمان در این نوشتار این است که اندکی فراتشخیصی به مینا نگاه کنیم، این تحلیل بیشتر با تکیه بر رویکرد اسکیمای جفری یانگ نگاشته شده،اما به سه دلیل از به کاربردن واژه های تخصصی روانشناختی جلوگیری می کنم: اول آنکه روانشناسان، خود با مطالعه این متن واژه های تخصصی را جایگزین می کنند و هدف دوم جلوگیری از انگ زدن در جامعه غیر روان شناس است که گه گاه گریبان افراد را می گیرد. هدف دیگر آن است تا به تحلیل این شخصیت و سبک زندگی او بپردازیم، تا افرادی که با دیدن این فیلم همزاد پنداری بسیاری با شخصیت مینا دارند یا بعضا احساس می کنند نکات مشترکی با شحصیت مینا دارند، با خواندن این تحلیل، بتوانند تا حدودی نسبت به مسایل درونی خودشان واقف ترگردند. 

در اولین نگاه، مینا تشخیص اختلال شخصیت وابسته را از آن خود می کند. اما اجازه بدهید کمی عمیق تر بشویم. بیایید از این منظر به مینا نگاه کنیم که چطور ترس هایی که از دوران کودکی در وجود او نهادینه شده اند نه تنها باورها و تفسیرها، احساسها و رفتارها و انتخابهای مینا را تحت تاثیر قرار می دهند بلکه زندگی مینا را به سمتی می برند که خودشان می خواهند. نعمت ا... در این فیلم خیلی خوب نشان داده که چطور یک نفر می تواند خودش خودش را به قهقرا بکشاند. 

1.ترس از ترک شدن و یا طرد شدن ( که در این مورد عملا بیشترین تاثیر را دارد)

2.ترس از اینکه نکند دوست داشته نشوم

3. ترس از اینکه نکند آنقدر که باید ارزشمند نباشم

4.ترس از پس مشکلات به تنهایی برنیامدن 

به بیانی دیگر اتفاقات دوران کودکی لیلا خلق و خوی او و شیوه فرزندپروری والدین مینا او را به این باورها رسانده که: 

1.آدمهای مهم زندگی من روزی مرا تنها خواهند گذاشت و خواهند رفت، درست مثل مادرم و یا پدرم که هر کدام به نوعی مرا در کودکی تنها گذاشتند.

2.آدمهای مهم زندگی من هیچ گاه به اندازه کافی مرا دوست نخواهند داشت و اصولا نیازهای هیجانی من هیچگاه به طور کامل برآورده نخواهد شد، همانطور که در کودکی برآورده نشده است، آرون تی بک مبدع درمان شناختی رفتاری به آن باور مرکزی ( من دوست داشتنی نیستم می گوید )

3.مینا معتقد است که در درون خودش دچار ضعف ها و مشکلاتی است که اگر کسی از آنها با خبر شود ممکن است او را دوست نداشته باشدف به قول بک، باور (من ارزمند نیستم).

4.و در نهایت مینا معتقد است باید کی در کنارش باشد تا او بتواند کارها را بخوبی انجام دهد اگر نه با شکست مواجه می شود. اما ببینیم این باورها و ترس ها از کجا در زندگی مینا نشسته اند و چطور سر بزنگاه او را از خطر ها آگاه نمی کنند و او را وادار به انتخابها و تفسیر هایی می کنند که در نهایت، مینا را به ورطه افسردگی مضاعف می کشد. البته مینا از ابتدا نشانه هایی از افسرده خویی خفیف را داراست اما با وقوع تروما و فاجعه ی اصلی فیلم،افسردگی اساسی هم به مشکلات او اضافه می شود. مینا در بسیاری از جاهای فیلم با صدای خودش از پدرش می گوید، اولین نکته این است که مینا تا نزدیکی پدر که در یک ایستگاه اتوبوس بلیط می فروشد می رود اما از اتوبوس پیاده نمی شود و جلو نمی رود، به از دور تماشا کردن قناعت می کند، گویا آنقدر ظرفش از زخم زبانها و سرزنشهای پدر پر است که جلو رفتن فقط حالش را بد می کند. پس می بینیم که مینا در تقابل با پدر چه تعارض سختی را تحمل می کند، دائم با پدرش حرف می زند و احساس می کند جز او پناهی ندارد اما به نزدیکی همین پناه هم که می رسد نمی تواند نزدیک شود و نیازهای عاطفی اش را برآورده کند.

سوال این است که این پدر با مینا چه کرده؟ مینای کودک می خواهد بازی کند و یکی از بازی های مینا خوردن خاک بوده، قطعا این کار می توانسته به او صدمه بزند و پدر، بهتر بوده جلویش را می گرفته، اما با چه شیوه ای؟ "دخترم، به نظر میاد خاک دوست داری آره؟ بیا باهم خاک بازی کنیم و در مورد خوبی ها و بدی های خاک، حرف بزنیم. خاک هم می تونه وسیله خوبی برای بازی باشه هم به خاطر میکروبهای توش ممکنه مارو مریض کنه، من شما رو خیل دوست دارم و برای همین دوست ندارم شما مریض بشی بهتره که خاک نخوری."اما زهی خیال باطل، پدر بدون ابراز همدلی و بدون درنظر گرفتن خلق و خوی ویژه یکودکی مینا، او را سرزنش و تحقیر می کند. 

دیالوگ مقابل موزه مردم شناسی مینا این گونه است که:"هر موقع من خاک می خوردم پدرم منو دستگیر می کرد"، جالب است که مینا از واژه ی دستگیر استفاده می کند، به نظر شما وقت کسی را دستگیر می کنند چه احساسی به او می دهند؟ مجرم، گناه کار، اشتباه کار، کم ارزش. و این اتفاق چند بار و در چه موارد دیگری برای مینا در کودکی تکرار شده؟

گویا مینا در محیطی بزرگ شده که دائم به او برچسب بی ارزش، زده می شده. و آیا غیر از این است که هر چه والدینمان در کودکی به ما بگویند ما می پذیریم؟ 

به قول آلفرد آدلر، نظریه پرداز روانشناسی، کودک ثبت کننده ای زبر دست و تحلیل گری خام دست است. همین است که در کوچه موزه مردم شناسی، مینا به کامران می گوید:"پنج سالگی من پر بود از احساس گناه". حالا دیگر مینا باور دارد که موجودی اشتباه کار، کم ارزش و لایق سرزنش است، پس وقتی کامران در میانه فیلم او را سرزنش می کند که" چرا مرا بیدار نکردی ؟ حالا من به اونا بگم کدوم گوری بودم؟" به شدت واکنش نشان می دهد که "بگو با من تو همین گور بودی، چه اشکالی داره؟" اما متاسفانه با وجود تکرار بی اهمیتی های کامران، او همچنان در این رابطه می ماند، گویا در ناخوداگاه، باور مینا به کم ارزشی خودش، به او می گوید زندگی چیزی جز این نیست پس بمان و تحقیر شو. نشانه های این بی ارزش بودن را زیاد می بینیم، وقتی برای اولین بار به رستوران رفته تا برای کار صحبت کند طوری ترک تحصیل خود را توضیح می دهد که یعنی درس خوانده اما تمام نشده، گویا خیلی نگران است که کامران فکر کند او تحصیل نکرده است و این رفتار، ناشی از باور من ارزشمند نیستم و یا من بی کفایتم اوست. 

باور من دوست داشتنی نیستم او هم نشانه های زیادی در فیلم دارد، وقتی کامران برای او صبحانه آماده می کند قطعا کامران دارد کار ارزشمندی انجام می دهد اما مینا آنرا برای خودش خیلی بزرگ می کند و می گوید: "مثل رویا است، مثل خوابه، مثل تو فیلما"، گویا باور ندارد که می تواند مورد دوست داشتن واقع شود پس با کمترین محبت خودش را به کامران علاقمند و او را فرشته نجات خود می داند. کامران چه برای اهداف کوتاه مدت خود و چه با رویکرد انسان دوستی برای او کار جور کند،مینا، کامران را فرشته نجات خود می داند. پس بیش از آنچه که باید، کامران برای او مهم می شود. البته یک نکته به شدت اینجا قابل توجه است. او تازه جدا شده. منبع دریافت محبت را تازه از دست داده و با توجه به اینکه مینا تشنه دریافت محبت است و ترس از تنها ماندن دارد، سریعا کسی را وارد زندگیش می کند. روانشناسان معتقدند بعد از پایان یک رابطه، بهتر است حداقل تا شش ماه، فرد وارد رابطه جدید نشود چرا که تحت تاثیر هیجانات رابطه قبلی است و هنوز فرصت پیدا نکرده مشکلات خود را که رابطه قبلی را به شکست رساند در خود اصلاح کند.

اما ترس از ترک شدن مینا از کجا می آید، دیالوگش در کوچه موزه مردم شناسی این اطلاعات را می دهد که مادرش در کودکی فوت می کند، این اولین از دست دادن، بعد از آن با پدری می ماند که مینا دل پری از او دارد. در جلوی موزه مردم شناسی مینا به کامران می گوید "وقتی من کاربدی می کردم پدرم فقط نگام می کرد، کاش می زدم ولی فقط نگام می کرد و بعد می رفت" گویا پدر در کوردکی مینا و در نبود مادر با دریغ کردن حضورش از مینا و به نوعی قهر کردن با او، او را تنبیه می کرده، قهر کردن پدر و نبودن او به موازات نبود مادر، برای کودک به معنی این است که "هم پدرم هم مادرم مرا گذاشته و رفته اند" و کودکی که در این بافتار بزرگ شود آیا نباید این باور در او شکل بگیرد که "عاقبت من تنها خواهم ماند؟ عاقبت همه مرا تنها می گذارند؟ عاقبت آدمهای مهم زندگی من مرا ترک می کنند؟" اما این باور یا ترس مهیب، با مینا چه می کند؟

اولا مینا در شروع هر رابطه، پیش بینی می کند که این فرد مرا کی و کجا تنها خواهد گذاشت، ترس از این اتفاق، او را وادار به رفتارها و انتخابهایی می کند که نه تنها مشکلات او را کمتر نمی کند بلکه او را به قهقرا می برد. وقتی کسی پیش بینی می کند که فلانی مرا ترک خواهد کرد، امکان سه نوع رفتار در او وجود خواهد داشت، توجه کنید افراد با شخصیت های مختلف سبک های مقابله ای متفاوتی برای مواجهه با ترس هایشان دارند: رفتار نوع اول که نامش را حمله می گذاریم شامل رفتارهایی مثل اینها می شود: چک کردن گوشی طرف مقابل، چک کردن پیامهای ایسنتاگرامش، پرس و جو از دوستان که فلانی دیروز کجا بود؟ با شما بود؟ اونجا دیگه کی بود؟ دائم پرس و جو کردن از طرف مقابل، ترک کردن رابطه قبل از اینکه او رابطه را ترک کند، وارد رابطه شدن با فرد دیگری قبل از پایان دادن به رابطه قبلی،( که این یکی از دلایل اصلی رابطه خارج از ازدواج به حساب می آید و می بینیم که مینا هم هنوز از رابطه قبلی و هیجانات منفی آن فارغ نشده و خودش را بالانس نکرده وارد رابطه جایگزین می شود تا تنها نماند) می توان به رفتار های دیگری نیز اشاره کرد. 

رفتار نوع دوم تسلیم است: مثل ماندن در رابطه ای که فرد در دسترس نیست، همسر دارد، با ما اختلاف سنی زیاد دارد، می دانیم احتمال رسیدن به او خیلی کم است و مواردی از این دست که مینا عملا این رفتار را انتخاب کرده. 

رفتار نوع سوم فرار است: مثل وارد نشدن فرد به رابطه و تنها ماندن، وقتی همسرش نیست زیاد دنبالش را نگیرد و به نوعی برعکس حالت اول، نادیده گرفتن نشانه های نبودن و حضور کم رنگ طرف مقابل، چرا که آنقدرمی ترسد او برود که حتی با او در آن زمینه بحث هم نمی کند و... رفتار های اجتنابی دیگر. مینا با انجام دادن مجموعه ای از رفتارهایی که برخاسته از ترسهایش است خود و رابطه اش را به اینجا می رساند. در جایی که مینا از فرودگاه برگشته و کامران را با خانم دیگری که گویا از سهام داران رستوران است دیده ، خطاب به گربه ای که گذاشته و رفته می گوید:"باید خودمو برای رفتنت آماده می کردم بی خود نیست می گن بی صفت"، غافل از اینکه مینا سالهاست خودش را آماده رفتن آدمها نگه داشته و آنرا پیش بینی می کند. 

نعمت ا... این را هم در فیلمنامه اش با هوشمندی تمام آورده. وقتی برای اولین بار کامران به مینا می گوید می خواهد سفر خارج از کشور برود، در حالی که هنوز نشانه های قابل تاملی از بی وفایی از کامران ندیده ایم که بتوانیم نتیجه بگیریم او این رابطه را نمی خواهد، مینا بر اساس ترس از ترک و یا طرد شدن، پیش بینی می کند که کامران برای همیشه رفته و بدون آنکه با کامران باز هم صحبت کند و اطلاعات بیشتری بدست بیاورد صبح با خشم از آن محل خارج می شود و کلید را هم پرت می کند به جایی نامعلوم، گویا مطمئن است این رابطه تمام شده. اما بعد از مدتی در خانه آیدا با بازی خوب و روان الهام کردا با یک پیامک کامران به همان محل بر می گردد.

مینا در خانه آیدا آنقدر محو در رفتن کامران است که از زندگی روزمره اش باز می ماند، کتری را می سوزاند و در برابر واکنش اندکی ناراحت و گله مند آیدا به عنوان صاحب خانه، خود را فردی می داند که او هم دوستش ندارد و دیالوگ مینا است که: "اینجا باشم و سرزنش های آیدا رو بشنوم بهتره از بی ارزش شدن برای کامرانه". نشانه های باور به ترک شدن، دوست داشته نشدن، و لایق سرزنش بودن و بی اهمیت بودن در همین چند کلمه دیالوگ قابل رسد است. 

نکته دیگر اینکه مینا با همان شدت خشمی از محل کار یا به نوعی محل زندگیش که کامران به او داده بیرون می آید که با همان شدت علاقه و عشق به همانجا برمی گردد و می رود تمام پولش را می دهد تا یک شب کامران خوشحال شود. و دیالوگش با خودش در خانه، وقتی غذا را درست کرده و منتظر آمدن کامران است، در یک نمای های انگل که دوربین او را از بالا می گیرد این است: "من معمولا زود می خوابم ولی امشب باید بیدار بمونم، آیا من به اندازه کافی خوب هستم؟ من زن خوبی برای کامران می شم؟" 

این دو هیجان شدید متعارض، نشان می دهد هم رفتن مینا بر اساس ترس هایش بوده و هم برگشتش بر اساس ترس هایش. دو رفتار هیجانی. در همین صحنه کامران و مردی که برای او کارمی کند به او کلی می خندند که مینا فکر کرده منظور کامران از مهمان همراهش، مادرش بوده، لیلا حاتمی با بازی خود، اینجا هر دو حس رنجش و شادی ظاهری را عالی نشان می دهد. او بسیار رنجیده اما برای ناراحت نکردن کامران که به تازگی رفته و حالا برگشته با خنده ای پلاستیکی آن دو همراهی می کند و به کامران هم نمی گوید ناراحت شده، گویی ناراحت نشدن کامران مهمتر از ناراحتی خود او است.

نکته مشابه دیگر، مقوله گربه است که کامران، که حالا با باج های زیادی که مینا به او داده تقریبا مطمئن شده هر چه او بخواهد مینا انجام می دهد، عملا مینا را در وضعیتی ناخواسته قرار می دهد که از یک گربه که در ابتدا زیبا به نظر می آید اما مثل کامران بعدا شخصیتش نمایان می شود نگه داری کند. مینا نمی خواهد از گربه نگهداری کند اما این را بروز نمی دهد، به دو علت، نکند کامران را از دست بدهد، و دوم توانایی نه گفتنش پایین است چرا که از کودکی فقط چشم گفته و نظراتش جدی گرفته نشده و تحقیر شده، پس باور او این است: نیازهای دیگران بر نیاز های من مقدم است و من نباید نیازهایم را به زبان بیاورم. 

و دیالوگ پایانی این سکانس عالی است: "کامران، عشق من، فاصله تو بیشتر نکن" (ترس از ترک شدن). در رویکردی دیگر می توان روی تفسیر های لیلا از اتفاقات بر اساس ترس هایش (که روانشناسان شناختی به آن خطاهای شناختی می گویند) متمرکز شد. 

-

وقتی با کامران به ساندویچی می روند درست و حسابی به کامران نمی گوید دندانش درد دارد و یک "نه" قوی به کامران نمی گوید تا بقیه ساندویچ را به خاطر درد دندانش نخورد، و بعد از چند اصرار ساده و نه با زور کامران، او ناگهان به گریه می افتد و دیالوگش جالب است: "من می گم دندونم درد می کنه اما (تو منو اذیت می کنی)". گویا تصاویر آزار کودکی مینا اینجا با درد دندان و عدم درک متقابل کامران به شدت فعال شده و تفسیر مینا را از موقعیت به این مضمون تغییر می دهد که کامران می خواهد او را آزار بدهد. مینا با تکیه بر باور انکه دوست داشتنی نیست و آدمها او را ترک می کنند و اصولا آدم کم ارزشی است و خودش نمی تواند از پس خودش بر بیاید، در رابطه ای می ماند که مدتی است متوجه شده رابطه ی کارامدی نیست. یعنی نیازهای او در آن برآورده نمی شود. اما مگر باورهای مرکزی ما، ترس های ما و طرحواره های ما می گذارند اطلاعات به انداه کافی پردازش شوند؟

مینا هم از این قاعده مستثنی نیست. وقتی برای آخرین بار کامران برای گرفتن پیراهن به خانه مینا می آید مینا کامران را که در حال آماده شدن است در آیینه تماشا می کند و با خودش می گوید: "برازنده ترین مرد دنیا... افسوس که مال من نیست" ... و وقتی با ماشین به فرودگاه می رود و کامران را با خانم منصور می بیند به ظاهر هدفش حرف زدن با کامران است، اما آیا واقعا الان وقت حرف زدن با کامران است؟ اصلا حرفی باقی مانده؟ وقتی کامران وقت کافی برای او نمی گذارد و این مدتهاست که در رابطه تکرار می شود چرا آنرا نمی بیند؟

نکند باور ها و ترسها و طرحواره های او نمی گذارند که نشانه ها را ارزیابی کند و یا ببیند؟ مینا به فرودگاه می رسد و کامران را با خانم منصور می بیند. تروما رخ می دهد یک PTSD (اختلال اضطراب پس از سانحه) یک ضربه شدید عاطفی که او را وارد فاز افسردگی مضاعف می کند. اما مینا بیشتر از آنکه به این نتیجه برسد که کامران تمام شده و به درد رابطه نمی خورد، این باورش که تمام مردها مرا می گذارند و می روند تقویت می شود. باوری که اگر از خودش بپرسی می گوید از زمان جدا شدن از شوهرش به وجود آمده و حالا از آن مطمدن شده، غافل از آنکه این باور یعنی ترس از ترک شدن، زیر پنج سالگی و به گفته جفری یانگ زیر دوسالگی و در دوره پیش کلامی که خاطره ای از آن به یاد نداریم ایجاد می شود و مینا یا هر کسی که این ترس در او نشسته باشد در باقی عمر به دنبال جمع آوری شواهدی برای تثبیت و تداوم آن ترس و باور است. حالا کامران و شوهر سابقش که رهایش کرده اند هم دو شاهد خوب که می تواند آنها را به مادر و پدرش الصاق کند. 

اما چند سوال: نباید آدمهای بد وارد زندگی ما شوند؟ یا می توانند وارد شوند اما ما می تواینم با دیدن نشانه ها به موقع آنها را از زندگیمان بیرون کنیم؟ آیا مینا خیلی قبل تر از اینها متوجه نشده بود که فرد اول زندگی کامران نیست؟ آیا نشانه های کم تعهدی مینا قبل تر وجود نداشت؟ آیا مینا با بهانه تراشی ها و رفتارهای چسبنده مثل زنگ زدن های پشت هم به کامران، او را به عقب هل نداد؟ و آیا مینا خودش کامران را در زندگیش نگه نداشت؟ پاسخ به این سوالها و جواب متعارض با تصمیم مینا همان مفهومی است که دنبال توضیحش هستیم، اینکه چگونه ترسها و باورهای مرکزی ما، زندگی ما را کنترل می کنند. 

متاسفانه روی دیگر سکه وابستگی، باور بی کفایتی است، در اصل در خیلی از افرادی که احساس وابستگی به شخصی می کنند می بینیم که فرد، باور دارد که انسان بی کفایتی است و خود به تنهایی نمی تواند از پس کارهای خود بر بیاید، نمونه این نوع از باور را در مینا در فصل دندان پزشکی می بینیم، خصوصا آنجا که مینا پشت در دستشویی و به آرامی با کامرانی که قول داده بود بیاید اما نیامده گفتگو می کند و نگران هزینه درمان است، کامران به راحتی راه حلی پیدا می کند و می گوید از آنها یک شماره کارت بگیر من پول را می ریزم اما دیالوگ مینا و کلماتی که به کار می برد نشان از باور بی کفایت بودن و ناتوان بودن مینا نسبت به خود است. 

مینا می گوید: کامران منو تو این موقعیت قرار نده، و کامران هم که برایش قابل درک نیست جمله مینا را با تمسخر تکرار و به بهانه پلیس تلفن را قطع می کند. ناتوانی در تصمیم گیری و نداشتن مهارت حل مساله را در جاهای دیگری از این روایت در مورد مینا می بینیم. شاید برای بضی افرادی که این سطور را می خوانند و به شدت با مینا همدلی کرده و از شخصیت کامران متنفرند سوتفاهم شود که چرا از سو استفاده های کامران حرفی زده نمی شود. 

باید توجه داشت که این یک مقاله روانشناختی است و تلاشی برای توجیه انواع کامران ها ندارد. گرچه چنین افرادی از هر جنسیتی، اگوسنتریسم یا خود محور هستند و نیازهای خود را در اولویت می دانند و این رابطه بین کامران و مینا می توانست برعکس رخ دهد. یعنی زنی خودخواه و پول دار که از مردی خوش قیافه اما ضعیف و با ترسهای فراوان برای زمان استفاده ببرد، مثالی که شبیه یک نمونه بالینی واقعی است. البته بر اساس مطالعات روانشناختی در سرتاسر دنیا اختلال شخصیت وابسته در زن ها شایع تر از مردان است و این اختلال در فرزندان آخر خانواده شایع تر از فرزندان اول خانواده است. 

قطعا روان درمانی می تواند کمکهای شایانی به افرادی چنین، در بازشناسی افکار و ترس هایشان و بهبود عملکردشان در زندگی داشته باشد، اما این بستگی به این دارد که افراد چقدر برای خودشان، زندگیشان و آینده شان اهمیت قائل باشند. 

در این نوشتار، تلاش شد تا با بررسی فیلم خوش ساخت حمید نعمت ا... و بررسی شخصیت و زندگی کاراکتر مینا، نکاتی را متذکر شویم تا افرادی که نشانه های شخصیتی مشابه با شخصیت مینا دارند به خودشناسی بیشتری برسند. امید که در جامعه، هر روز به این رویکرد بیشتر نزدیک شویم که: تمام افراد جامعه بیمار روانی نیستند، اما تمام افراد جامعه چیزهایی را در مورد خودشان نمی دانند که اگر بدانند زندگی پربارتری خواهند داشت و روان شناسی، هدفی جز این ندارد. 

 

با سپاس از دکتر زهرا اندوز و دکتر حسن حمیدپور

نويسنده: پویان مقدم روانشناس و مشاور خانواده